Tavira Portugal

17 maart 2024

Het zit erop.

Portugal staat bekend om zijn prachtige weer en ontspannen sfeer, dat hebben we ervaren. Het is begrijpelijk dat we hier nog graag wat langer hadden willen blijven.

We ontbijten nog lekker buiten en gaan inpakken.

Schoonmaak is bij de prijs inbegrepen dus wat dat betreft zijn we snel klaar.

Koffer inpakken en er wéér achter komen dat ik de helft niet nodig gehad heb.

Het is waar dat Portugezen niet aan opsmuk doen. Daar waren we al op gewezen maar vanwege de weersvoorspellingen toch weer alle seizoenen ingepakt.

Nog heel even in de tuin het laatste half uurtje zon meepakken.

Dag huis, wat was het fijn hier.

En dan naar Faro naar het vliegveld.

Om 15,24 vliegen we op Eindhoven.

Om 15.09 zaten we al in het vliegtuig maar het duurde nog zeker een half uur voordat we opstegen.

Ik startte mijn Netflix film op. ‘Erin Brockovic’ waarin Julia Roberts een hoofdrol speelt. Ik ben groot fan van haar. En deze film is er dan ook weer een naar mijn goesting.

Zo vliegt de tijd vooruit.

We zitten helemaal achterin, wat fijn is bij het uitstappen.

Hans bij het raam en ik naast een Vietnamees meisje dat meteen haar hoofd op het tafeltje legt en in slaap valt.

Het regent als we aankomen en in ons huis is het koud.

Deze onverwachte reis was een voltreffer! Wat hebben we genoten van het zomerse weer, het ontdekken van nieuwe plaatsen en van de lokale lekkernijen.

Veel vis, lekkere koffie met het echte hoogtepunt de knapperige Pastel de Nata iedere dag. Van de mooie optredens en variatie in muziek, van de Ierse pub en de Jamsessie, het concert en natuurlijk van de Fado. Én de straatmuzikanten niet te vergeten. Het was een feest.

De ontmoeting met de kennis van Levi uit Dongen, die we zo toevallig tegen kwamen en waarvan we allebei dachten dat we in hetzelfde plaatsje zaten maar waarvoor we in werkelijk een half uur moesten rijden toen we eenmaal hun adres kregen. Wat was het gezellig om samen te eten.

En het mooie appartement op de benedenverdieping met het sfeervolle terras en een eigen tuin in dat prachtig aangelegde park. Met ieder een eigen badkamer en voorzien van alle gemakken.

De tips en leuke adressen die we meekregen en die we uiteraard opgevolgd hebben. Dat was zeker meerwaarde. Dankjewel daarvoor.

Het is altijd leuk om reisverhalen te delen en nog leuker om feedback en reacties te ontvangen.

Dank je wel lieve mensen, het was elke keer weer leuk om mijn IPad te openen.

Hopelijk hebben jullie genoten van het mee-reizen.

Wij gaan de blaadjes opruimen van de magnolia die stiekem gebloeid heeft toen wij weg waren. Alsof het gesneeuwd heeft.

Maar een teken van voorjaar en daar kijken we naar uit.

We zijn weer thuis.

X

Van Fado naar Concert

16 maart 2024

Terwijl ik schrijf gaat Hans om broodjes.

Als de tafel op het terras gedekt is haalt Hans een groot krakelingachtig stuk taart met room uit een zak.

Deze heb ik van de week aangewezen en nu ligt het gewoon op mijn bord. 

Als hij dan ook nog een cd met fado muziek opzet begrijp ik weer waarom ik 50 jaar geleden met deze man getrouwd ben.

We hebben de keuze; naar het festival of naar het strand vandaag.

We kiezen er voor om onze oude velletjes te sparen en voor de gezelligheid in de stad te gaan. 

Het Festival is aan de overkant van de brug. 

Eetkraampjes, kleding en handgemaakte sieraden. Een band met een zangeres en een saxofonist ,een heel oud instrument, ‘hoe ouder hoe beter’ zegt Hans.

Mensen liggen op kleedjes en eten óf zelf meegebracht of iets uit de kraampjes. 

De geur van wierook overheerst hier.

We gaan richting de Misericórdia kerk, hier zou een concert zijn om 18.00 uur. 

Er staat al iemand buiten kaartjes te verkopen. Maar…….. er is geen concert. 

Om 15.15 uur begint hier een wel een Fado voorstelling. 

Wij zijn flexibel en besluiten om naar de fado te gaan, zelfs nadat we dachten dat er een concert zou zijn. Het is geweldig om die vrijheid te hebben om spontane beslissingen te nemen en nieuwe ervaringen op te doen. De fado-uitvoering was de moeite waard en zo konden we uitgebreid genieten van de prachtige ambiance van de kerk.

Vooral van de prachtige azulejo-wanden en het overvloedige bladgoud dat zo kenmerkend is voor Portugese kerken. De combinatie van de gitaarmuziek en de indrukwekkende stem van de zangeres creëerde een unieke atmosfeer.

Het is jammer dat de sfeer van gisteren niet helemaal losgelaten kan worden, maar geweldig dat we toch van deze mooie fado in zo’n schitterende kerk hebben mogen genieten.

Nu toch maar naar Ti-Maria, waar we achteraf, na het concert, lekker tapas zouden gaan eten. Een mooi wandelingetje er naar toe door een heel ander deel van Tavira. Hier hangen de electriciteitskabels nog boven de weg. Maar wat een leuke zaak is Ti Maria. Om iets te bestellen moet je handen en voeten gebruiken. Het meisje begreep ons eerst niet maar we komen er wel uit. We vroegen of hier een kerk was waar een concert in gegeven word. Nee, zei ze, de kerk is gesloten. Dat hadden wij ook al gezien. 

We zitten buiten en het is hier muisstil. Nou vooruit dan toch maar wat tapa’tjes proeven. Binnen is het keurig en gezellig ingericht met een wand en een plafond van kurken, echt heel leuk. Later zagen we buiten ook een prullenbak bekleed met kurken.

Na een uurtje komen er nieuwe bezoekers het terras op. 

Allemaal in het zwart, lijken wel muzikanten, het zal toch niet waar zijn?

Ik ga het vragen. 

Você vai se apresentar em algum lugar?

Ja in de kerk om 18.00 uur zeggen ze.

Tadaa!! Dus toch op de juiste plaats alleen andere kerk

Vol verbazing zien we een volle kerk, zeker 200 bezoekers. En tja, dan zit je achterin.

Weer zo’n schitterende kerk. 

Het gezegde ‘schoonheid zit van binnen’ komt hier vandaan. 

Het orkest bestaat uit uitsluitend strijkinstrumenten: eerste violen, tweede violen, altviolen, celli en contrabassen. 

Als de dirigent binnenkomt staan ze allemaal op en zodra hij de maat aangeeft klinken de eerste violen. 

Het is even switchen na de Fado, maar ook zó prachtig.

Het is donker als we buiten komen en druk in de restaurantjes. 

De winter is voorbij in Tavira, de nieuwe toeristen mogen al dit moois nog gaan zien. 

Wat een bofkonten.

Wij sluiten de dag af bij La Dolce Vita.

Het was een dag vol diversiteit en culturele ervaringen! 

Verwarring kan soms goed uitpakken.

X

Fado

15 maart 2024

Het is heerlijk in het tuintje en we nemen de tijd om lekker te lezen en te schrijven met een paar kopjes koffie en verse jus’orange.

Het is over twaalven als we naar de Mercado gaan om sinaasappels te kopen. We waren er op het scheiden van de markt en liepen er een beetje verloren. We pakken joekels van mandarijnen mee en gaan de stad-lees de ZON in.

Parking gratis bij het ‘Ouwe gedeelte’

We spelen op safe vandaag en bestellen the best Pastel de Nata in town. We zijn hier jammer genoeg niet lang genoeg om echte kenners te worden maar tot zover wint Quinito.

Het wordt met het uur drukker in Tavira, ook veel fietsers.

Grappig om te zien dat op elke vrije stoel hier jassen sjaals en vesten liggen.

Uitpellen maar…

We slenteren weer naar het Praça da República waar precies op de stip een piano staat. We gaan op de de marmeren stenen zitten en luisteren naar de pianoklanken.

Een stelletje, onze leeftijd, zoekt steun bij elkaar en gaan lekker met de ruggen tegen elkaar zitten wiebelen.

Ondertussen zijn we erachter waar de kraampjes voor zijn die vanaf gisteren hier opgebouwd worden.

Morgen is hier van 11 tot 18.00 uur een festival om het culturele aanbod in de winter te stimuleren.

Terwijl de pianist speelt, niet onverdienstelijk, lepelt Hans een bakje speculaasijs leeg.

De pianist verlaat de stip om op blote voeten naar zijn bus te gaan om water te drinken. later komen we hem op de brug bij de vioolspelers tegen ook op blote voeten.

De Bica is weer open maar die hele wijk ligt op de schop. Nieuwe riolering zo te zien

We ruiken het al als we tussendoor even thuis komen. Het gras is gemaaid en alles weer keurig gesnoeid en opgeruimd. Wij zijn heel enthousiast over deze complete vakantie woning en in deze ligging. Van alle gemakken voorzien. Vanmorgen ontdekte ik in de keuken een vaatwasser. Die gebruiken we sowieso niet. We ontbijten hier alleen en Hans wast altijd af.

Op naan van ‘Dekker‘ is er voor vanavond een Fado voorstelling gereserveerd.

We rijden er voor naar Manta Rota, een kwartiertje rijden van Tavira.

Kan niet missen. Op een hoek zien we Restaurant A Proa, waar we moeten zijn.

We zijn een uur te vroeg wat niet erg is. Hans is zowat in de auto geboren en ik vind niks leuker dan rondgereden te worden. Maar…er is echt niets te beleven hier.

Wel een grote camper parkeerplaats waar een paar vakantiegangers voor hun camper zitten, dat is het.

Om 19.00 uur durven we naar binnen en dat was achteraf prima.

Wat leuk om ontvangen te worden door een Belgische mevrouw uit Leuven. ‘Allee, ben de gij van de arme tak’ Dat hoort ze ons zeggen omdat op ons naamkaartje Decker, met ck geschreven is. Wij zijn gewoon Dekkers.

We vertellen dat onze vriendin voor ons gereserveerd heeft. Ze komt even zitten en vertelt dat haar man naar huis is omdat hij zich niet goed voelt. Een heel verhaal hoort erbij en ik vraag of ze er niet bij moet zijn. ‘Tis een gróte jongen’ zegt ze en daarmee is de kous af.

Zij, Janine neemt onze bestelling op. Ik ga op avontuur en bestel stokvis Hans gaat voor zwaardvis en garnalen.

Er komt een groep van 10 Nederlanders binnen. Amsterdammers, type ‘bikers’ een man met blonde manen een leren jas met een ketting eraan en een doodskop op zijn buik. Ze gaan zitten aan de lange tafel en ik houd mijn hart vast ‘wat gaat het worden met zo’n groep. De vrouwen bij de vrouwen en de mannen bij de mannen aan de lange tafel voor ons.

Het is leuk om iedereen binnen te zien komen.

De zangeres arriveert ook, die haal je er meteen uit.

Opeens een drukte van jewelste voor de deur, auto’s rijden af en aan.

Binnen gaat het vlot. Bestellingen worden opgenomen en binnen no time zit iedereen lekker aan een drankje en ook te eten, ook de groep van 10.

Opeens merkt de ober ons op en je ziet hem schrikken. Dejavu!!

En daar komt Janine… ze zei ‘Ik moet even met die mensen gaan praten’. Het zat zo, door de toestand met haar man was ze vergeten onze bestelling door te geven en het duurt nu nog even. Maakt niet uit, we lopen niet weg en daarbij zijn we het gewend. Ze gaat FaceTimen met haar man en loopt met de telefoon door de zaak. Iedereen zwaait naar hem en hij zwaait lachend terug, ook naar ons. Het is een geliefd persoon.

De mensen naast ons willen afrekenen en weggaan ‘blijven jullie niet voor de Fado? Nee we gaan ‘de vorige keer mochten we niet lachen’ ????

En dan begint het. Wij krijgen nog snel eten.

Een accordionist met een big smile begint te spelen. Het licht gaat uit en alleen de kaarsjes op tafel branden. De zangeres komt erbij en bij de eerste klanken krijgen we al kippenvel, dat blijft zo heel de avond. Afwisselend zingen mannen en vrouwen. Alles uit de kast. Elk lied raakt je in je ziel.

Het gevoel dat Fado oproept, kun je ook zonder een woord Portugees te begrijpen meekrijgen. Het gaat over noodlot, over melancholie, verdriet en heimwee in de breedste zin van het woord gezongen door ‘gouden stemmen’ zonder microfoon. Het is muisstil, zelfs de Amsterdammers luisteren met aandacht

In de ‘korte Pauze’ bestel ik aardbeientaart.

De zangeres zingt een lied van Edith Piaf ‘Non, je ne regrette Rien’ blijer kun je mij niet maken.

En dan de apotheose! Er was ons al verteld dat we tot het einde moesten blijven. Wat een geweldig sluitstuk, alle zangers samen, inclusief Janine. Leek wel een visserskoor, in de goede zin van het woord dan.

Het werd een latertje maar een onvergetelijke avond.

Dank je wel lieve vriendin, dat je dit voor ons besproken hebt. Volgende week alles vol, zei Janine. We zijn dankbaar dat we dit mee mochten maken.

Janine kuste ons bij het afscheid.

Tavira en omgeving

14 maart 2024

Buiten ontbijten blijven we heerlijk vinden.

Vandaag kijken we op een bloem aan de bananenboom.

Samen naar de supermarkt voor broodjes en de cocosmakronen.. Een doosje vol van die kleine eenhappertjes. Die zijn lekker voor bij de koffie ‘s avonds.

Zo hebben we onze rituelen hier al.

Om 12.00 uur gaan we in de benen. We zijn in Portugal tenslotte en we willen wat zien.

Moet je Cacela Velha bezoeken? Absoluut!

Dit piepkleine kustplaatsje hadden we niet willen missen. Het ligt aan het uiteinde van natuurgebied Ria Formosa en is nog precies zoals een dorp in de Algarve eruitzag in de achttiende eeuw. De begraafplaats was al indrukwekkend.

Het sublieme uitzicht over de Ria Formosa achter de kerk was een verrassing. Ik was niet voorbereid op zoveel schoonheid. We konden er niet wegkomen en als er niet één maar misschien wel twee bussen leegliepen, waren we er nu nog. Wat een fantastisch uitzicht over de kust Schitterend!

Je moet het water oversteken om op het hoofdstrand te komen. Wij gaan de kleine trap naast Forte de Cacela af. Hier is weer een klein maar vrij steil pad dat naar een klein strand leidt. Zover gaan we niet maar wat is het genieten hier. Cactussen met stammen van zeker een halve meter dik en zo uitgestrekt.

Bij vloed wordt het strand door de water van de lagune van de paden bij de stad afgesneden. Je zult dan door het water moeten waden, of wachten op een bootdienst. De telefoonnummers van ondernemende locals hangen rond het strand. Voor een klein bedrag halen ze je op en zetten ze je af onderaan de paden terug naar het dorp.

De bus mensen gingen aan de koffie en het dorpje was even van ons. Wat een rust.

Alagoa

Aan de leuke schoorstenen hebben ze hier televisie-antennes gemaakt. Volgende stap is vast zonnepanelen en weg schoonheid. Dit stuk van de Algarve met zijn hagelwitte gelikte huisjes is geliefd bij 2de huisbezitters.

Monte Cordo

Een ander verhaal. Foeilelijke hoogbouw en erg toeristisch.

Hordes Nederlanders met campers.

Op het strand grote strandtenten waar je binnen kunt eten.

Wij lopen over de houten strandboulevard totdat die tenten ophouden en we buiten met de voetjes in het zand koffie kunnen drinken. We komen bij 2 Nederlandse Tukkers te zitten. Een vader die hier al sinds maanden zit en een zoon, die hem nu op komt halen en mee naar huis neemt over een paar dagen.

We zitten lekker aan de vloedlijn en kijken naar de bedrijvigheid op het strand.

Nog iedere ochtend – na een nachtje vissen - worden de vissersbootjes met een tractor het strand opgetrokken. We zien de vissersboten liggen, een kleurrijk gezicht met al die wapperende gekleurde vlaggetjes. Dit is een walhalla voor mij. Ik loop er tussendoor en vergaap me aan de stoere vissers met hun verweerde koppen die aan het boeten zijn. Ik blijf maar foto’s maken. Ieder plaatje is raak. Wat wil je? Strand, zee, bootjes, meeuwen en vissers, dat levert mooie plaatjes op..

We komen in gesprek met Nederlandse vrouwen. Begin onderhand te geloven dat Nederlands hier de voertaal is.

‘Wij willen de vis - die zo van de boot op je bord komt - eten’

Ze wijzen naar een zaakje ‘het ziet er niet uit maar verser krijg je het niet’

Kom…

We schrikken niet zo gauw en hier zeker niet. Vissers zitten bij elkaar aan tafel, drinken bier en stinken. Verder nog wat tafeltjes bezet. Aan opsmuk doen ze hier niet. Aan de muur hangen foto’s van vroeger. Door de ramen kon je niet meer naar buiten kijken. We gingen zitten en kregen een kaart.

‘Sardientjes voor mij’ zeg ik ‘die zijn er alleen alleen in mei en juni’ zei hij en keek erbij of ieder weldenkend mens dat hoort te weten. Voordat ik nog een buil ga vallen vraag ik aan twee mannen wat voor vis ze op hebben. Er lag nog een keurig kaal gegeten graat op hun borden. ‘Zeebaars! Vanmorgen gevangen ging hij in het Nederlands verder. Begint op een Nederlandse kolonie te lijken hier ‘ze komen nog bij ons uit de buurt ook’ zegt Hans.

Oké voor mij Zeebaars en salade.

Werkelijk waar, deze gevlinderde vis was gebakken op de bbq en de aardappeltjes in de schil overgoten met gesmolten boter en alles bestrooid met zeezout. Mmmmmmmm…

Vila Real de Santo Antóniois het laatste stadje voor de grens van Spanje.

We vonden dit stadje zo’n anticlimax na al die gezelligheid op de stranden dat zelfs de markt van regionale producten, verspreid over de straten mij niet kon boeien, dat wil wat zeggen.

Vanavond naar de ‘Jam In’ in Tavira.

Op tijd aanwezig zijn was het advies ‘om 18.00 uur beginnen ze’

Wij waren er om 17.50 uur. Of we even wilde wachten, het begint om 19.00 uur.

Maar geen probleem, we mogen naar boven, naar de meer dan gezellige club. Er klonk al Reggie muziek en het stroomde snel vol. We konden plekje uitzoeken en wat drinken halen. Tapas zijn te bestellen. De grappige lampjes werden aangestoken en de discobal zorgt voor mooie figuren op het plafond. De instrumenten werden geïnstalleerd en getest.

Lang geleden dat we naar een muziekavond geweest zijn maar wat hebben we er zin in.

Een oude drummer, een saxofonist en 2 gitaristen zijn de vaste basis. Ik was even bang dat de drummer er in zou blijven hij moest af en toe naar adem happen. Een gitarist werd een paar keer gewisseld er er kwam een zanger en een conga speler bij. Het werd echt vuurwerk toen een donkere jongen de gitaar pakte. Het onderlinge plezier bij de muzikanten was aanstekelijk. Een paar vrouwen gingen spontaan dansen. Toen de donkere jongen erbij ging zingen was het applaus niet van de lucht. Wat een heerlijke avond.

Thuis nog even afkicken en de dag doorgenomen.

Wat is er weer veel moois voorbij gekomen.

Tavira

13 maart 2024

Het is bewolkt en fris vanmorgen.
We gaan Tavira niet uit besluiten we.

We tutteren wat aan en komen er achter dat het in een klein hoekje van de tuin zonnig en goed toeven is. Stoeltjes naar buiten, trui wisselen en zitten. Na een uurtje word ik wakker. Hans heeft een dik boek onder handen en gaat daar helemaal in op.

Zijn overhemdjes wapperen en drogen in de wind.

Wij zeggen het zo vaak ‘mensen uit een mediterraan klimaat zijn beter af.

Ze kunnen driekwart jaar buiten leven, alles groeit en bloeit weelderig.

Gisteren waren ze een oleanerhaag aan het knippen met een grote snoeischaar. Wat daar afkwam aan takken groeit bij ons in 5 jaar, bij wijze van.

Een wasdroger hebben ze niet nodig. Verwarming alleen voor de avonden, die zijn echt koud hier dan heb je een colletje nodig en sokken.

Wij zijn minder kouwelijk aangelegd omdat we maanden lang door weer wind moeten met sjaals en handschoenen en voor elk weertype een andere jas.

We gaan wandelen door het stadje. We weten ondertussen dat je hier kunt beginnen met een trui en een uur later met een zomerjurk af kunt.

Dus Trui en jas aan en omslagdoek en paraplu in mijn tas. Overal rekening mee houdend, beter mee verlegen..

We zien rook uit een schuur komen en automatisch kijk je dan. Er zitten mensen in, het is een eettent!

Even een rondje op de rotonde en terug om te kijken of we het goed gezien hebben. Ja hoor, helemaal vol. En lekker smikkelen dat ze doen. Karafjes wijn op tafel en grote sneden brood met tomatenpulp boven op een bord gebakken vis.

De rook kwam van een bbq waarvan het rooster vol lag met grote vissen die lekker lagen te bakken.

Allen de lucht al maakt hongerig.

We konden er niet terecht maar dat was ook niet de bedoeling. We hebben net gegeten.

‘Três Palmeiras’ stond er op de gevel ‘de drie palmbomen’

Gaat open om 12.00 uur en serveert alleen lunches buiten het seizoen.

We knopen het in onze oren maar weten nu al dat we om 12.00 uur nog geen gebakken vis kunnen eten en naar vis ruikend de dag verder door gaan brengen. Ben bang dat dit aan onze neus voorbij gaat.

Het gaat miezeren.

Deze keer slaan we de plank mis.

Inplaats van de normale Pastel de Nata kiezen we nu gebak uit een vitrine om eens iets anders uit te proberen. Portugezen zijn zoetekauwen en dat zie je. Deze zaak zit vol. Een mevr, koopt een doosje met 4 pastel de natas en gaat die lekker alleen op zitten peuzelen. Zo gek maken wij het niet.

Ons ander gebak, ouwe koek met smakeloze vulling en een dikke laag eiwit viel tegen. Wat een miskleun ‘niet veranderen wat goed is’ spreek ik met mezelf af. We missen die lekkere kleine knapperige bladerdeeg gebakjes.

Alhoewel het recept geheim is, zijn de ingrediënten bekend: de taartjes worden gemaakt van laagjes krokant bladerdeeg en daarna gevuld met creamy custard, dat je maakt met eidooiers, slagroom, melk en (vanille)suiker. Tot slot strooi je er wat kaneel over. Dit recept uit ‘de delicious’ ga ik thuis proberen.

De zon schijnt weer volop als we buiten stappen.

De jas gaat uit, hup in de tas bij de paraplu omslagdoek de trui en pet van Hans en nieuw zomerjurkje, zojuist gekocht voor €12,99. Een slimme meid …

We beginnen de stad te kennen, althans Hans.

Als ik uit een winkel kom loop ik gerust de weg terug, geen richtinggevoel.

Tavira is geen winkelstad met ketens. Kleine mooie kleding winkeltjes zijn er niet veel. Wel mooie cadeauwinkels waar je de mooie spreien en tafelkleden kunt kopen. Ik ben allang blij. We hebben niets nodig en zonde van de tijd.

Liever gaan we even op de trappen van het grote plein zitten.

Dat hebben ze mooi gemaakt hier.

In een halve cirkel met ruime tussenplaatsen en met je gezicht naar de zon kun je heerlijk zitten en het moois op je in laten werken én mensen kijken.

Er is nog genoeg te ontdekken, authentieke Portugese betegelde ‘stads’huizen, gezellige smalle straatjes, mooie tuinen en leuke pleintjes en zover ik gelezen heb wel 38 kerktorens. We kijken even rond en zien inderdaad overal witte torens bovenuit steken.

Vanaf nu loop ik even met mijn selfie stick rond. Ik wil dit moois vastleggen voor thuis. Mooie herinneringen maken aan een fijn verblijf.

De meest gefotografeerde plek in Tavira is ongetwijfeld de Ponte Romana. Deze Romaanse brug met 7 bogen overspant de rivier Gilâo en verbindt de oost- en westoever van de stad.

Accordionisten verhogen de feestvreugde terwijl wij eroverheen lopen. Ik hou van dit sfeertje. Aanzwellende en afnemende muziek die ver doorklinkt.

Aan de overkant langs het water is het druk op het terras.

Even later zitten wij er te bakken. In de wc van de Ierse Pub heb ik het zomerjurkje aangetrokken en Hans is blij met zijn petje.

We blijven lang zitten.

Het gaat gruwelijk lekker ruiken. Gegrilde garnalen en grote glazen wijn komen af en aan naar buiten. De accordeonisten komen naar ons terras.

Hier liepen verschillende dames met wollen haarbanden voorbij. ‘Die heeft kouwe oren’ zegt Hans dan. ‘En geen volle tas met voor ‘alle seizoenen‘ kleding bij’ lach ik.

De Ierse Pub is in trek hier en we weten nu ook waarom.

€3.20 voor 2 consumpties.

Een tip van goede vrienden slaan we niet in de wind en zo zitten we later in restaurant Aquasul. Geen Portugese gerechten hier maar wat het wel is, daar kunnen we geen vinger achter krijgen. Het Nederlandssprekende meisje helpt ons uit de brand. Gewoon lekker eten van alleen maar verse producten.

Moussaka voor mij en Hans gaat voor de gamba’s met penne. Enne na de Griekse Moussake smaakt Tiramisu ook hoor. Was heerlijk en gezellig.

Morgen weer een tripje.

x

Faro

12 maart 2024

Tessa de Loo schreef over Tavira: "Ik kwam, ik zag en ik was verloren".

Daar kan ik me wel in vinden. Tavira is knus en overzichtelijk.

Wij vinden het fijn hier.

Vandaag meer wind maar zonnig. Lekker weertje om Faro te bezoeken. Ook deze keer weer onvoorbereid omdat het plotseling op kwam. De ‘collega’ van Levi die wij bij toeval troffen in Oers nodigt ons uit om samen wat te eten. We waren ervan overtuigd dat ze ook in Tavira zaten maar toen we het adres kregen bleken ze aan de kust, half uurtje rijden, te zitten. Vandaar dat we het combineren met Faro.

We gaan sfeer proeven we zien wat we zien.

Elke dag komen we langs Gran Plaza. Een overdekt winkelcentrum met 110 winkels, een hypermarkt, een bioscoop en restaurants op meerdere verdiepingen. Gratis parkeren om het nog aantrekkelijker te maken. Zowel goedkope als dure winkels. We slagen voor overhemden, jammer genoeg een paar weken te vroeg voor korte mouwen.

Vlug weer naar de roltrap en naar buiten. Naar het buitenleven waar we voor gekomen zijn. We hebben lang genoeg binnen gezeten.

Faro is een ommuurde oude stad. Op de weg er naartoe komen we op de meest rare plekken ooievaarsnesten tegen.

Omdat we ruim tijd hebben gaan we een zonnig plekje opzoeken, met zicht op de bootjes. Niet de vissersbootjes maar kleine motorbootjes. Een dikke zeemeeuw zit me aan te staren, vliegt op als er een hond blaft maar komt als een boemerang weer terug op het paal hoofd zitten. Wees maar niet bang dat ik ga kruimelen met deze Pastel de Nata = klein gebakje met pudding er in, veel te lekker’

Ik heb vlug vlug iets gelezen over een vissershaventje met leuke restaurantjes. Dat is de volgende halte. We steken er zelfs het spoor voor over en lopen achterlangs oude huisjes totdat we het niet meer vertrouwen. Dan maar even vragen.

De man die eerst zijn oortjes uit moest doen en zijn telefoon uit moest zetten zei dat hier geen vissershaven was. Toen ging hij allemaal opnoemen wat er wél was en wijzen en zo. We kwamen na drie keer ‘dank je wel’ zeggen nog niet van hem af. Ik was even bang dat hij mee wilde lopen om ons bij het museum af te zetten.

Ik tikte Rose kasteel in, ook snel snel gezien en kreeg een verwijzing naar Spanje, waarschijnlijk ligt daar dan ook de vissershaven.

Op het plein met de sinaasappelbomen klink muziek. Op de trap van de Kathedraal speelt een muzikant live muziek en blaast daar letterlijk en figuurlijk wat leven mee in de brouwerij.

We kopen kaartjes en lopen de Kathedraal binnen. Ook hier wordt flink gerestaureerd. Er is door alle verbouwingen een mengelmoes aan stijlen ontstaan. Zelfs Chinese motieven werden verwerkt in het orgel.

De trap op naar het museum waar een restaurateur zijn handen vol kan hebben aan de honderden jaren oude schilderijen, de gaten zitten er in.

Van hieruit kunnen we dicht bij het orgel komen waar een meisje les krijgt en waardoor wij mee mogen genieten van de klanken.

Het beklimmen van de toren van de kathedraal biedt een prachtig uitzicht over de historische stad met de omliggende straten. Zelfs de kustlijn met de mooie landschappen is van bovenaf mooi te zien.

We komen er helemaal ZEN vandaan. Zo veel rust binnen deze muren. Portugezen zijn overigens helemaal geen lawaai papegaaien.

Het lukt ons nog niet om de de lokale Portugees er uit te pikken. Als we het menen zeker te weten beginnen ze Frans te praten.

Op enkele kilometers van de stad Faro ligt Quarteira, klinkt als Tavira en daarmee is ook de verwarring begonnen in Oers.

Maar nu lopen we mooi op de boulevard van Quarteira waar we anders nooit zouden komen.

Hier hebben we afgesproken met Wil en Dimphy.

We zijn te vroeg maar dat is geen straf. Het is een mooie brede boulevard met palmbomen en een groot breed strand.

We bellen even om te zeggen dat we er zijn. ‘Waar staan jullie’ vraagt hij ‘bij het bord 5 bier met tortilla’s voor €10.00’ zeiden wij.

Zij komen naar ons toe lopen.

Leuk om elkaar weer te zien en uitgebreid kennis te maken.

Vanuit het terras zien we de zon in de zee zakken, dit zou een mooie poster opleveren.

We delen vakantie tips en ideetjes. Zij zijn echte Portugal reizigers en wij beginners, dus kom maar op..

Gegrilde champions met knoflook en een vers gevangen zeetong smaakten. Het is gezellig eten zo met z’n vieren en verbazingwekkend dat we elkaar voor vorige week niet eens kenden. Bizar toch?

In het donker rijden we stilletjes terug en overdenken deze dag.

Hoe kan het gaan…

X

Van Tavira nar Albufeira

11 maart 2023

Ik word wakker van een geluid dat ik niet thuis kan brengen. Een beetje schrapend en heel dichtbij. Alsof er een beest aan de deur krabbelt. Ik kan er alleen maar achter komen als ik die deur open doe, maar daar ben ik dan weer te schijterig voor. Mijn bed uit en naar de keuken waar ik iets zie bewegen over het ondoorzichtige glas. De ramen worden gezeemd en de entree gepoetst. Er zit een vogel te broeden op de buitenlamp en dat geeft wel een beetje rommel op de stoep maar alles is weer spic & span nu.

En het mysterie opgelost.

Hans gaat naar de bakker en bij het ontbijt maken we plan de campagne. Alles ligt open. Vandaag belooft een mooie dag met zon te worden.

Dank je wel Patricia, je hebt gelijk. Cistus is de naam van de witte bloemetjes met

‘het bloed van Christus’, dat vergeet ik nu ook niet meer.

N125 richting Olhão en daarna richting Faro en tenslotte Albufeira, zo is het plannetje.

We parkeren in de parking en gaan lopen, daar hebben we behoefte aan. Even lekker doorstappen. De kraampjes aan beide kanten zijn niet boeiend.

Op het grote plein had ik bijna een slang om mijn hals hangen of een papegaai op mijn schouder. Dit, en al die binnenpraters bij de restaurants is niets voor mij.

We gaan voor koffie.

En dan graag op een leuk plekje in de zon met lekkere stoeltjes en met een krakende Pastel de Nata erbij.

Dat valt warempel nog niet mee. Er wordt op veel terrassen al geluncht. Verder hebben ze oftewel koffie, oftewel Pastel de Nata.

Uiteindelijk vonden we een charmant bakkertje dat beide serveert, maar helaas zonder het warme zonnetje.

We geven het niet op en lopen eerst ‘De Strip’ met de karaokebars en discotheken helemaal af.

Hier hangen ze vanavond met armen en benen buiten. Een bruisende avond in de maak! Voetbal op een mega scherm, verkoop van clubshirts en sjaals aan de overkant– de Strip wordt straks ongetwijfeld een levendig en luidruchtig uitgaansgebied.

We gaan terug naar het bakkertje. Ondertussen schijnt daar het zonnetje en zijn er twee leuke stoeltjes vrij op het piepkleine terrasje. Zo zie je maar ‘geef nooit op’.

Nippend aan een latte en genietend van die heerlijke Pastel de Nata in het zonnetje is dit de beloning.

Het oude gedeelte ‘Old Town’ is mooi en het strand prachtig. Enkele diehards lagen

te bakken maar verder een leeg en verlaten strand. Vanaf boven konden we de hele kust af kijken. Wel mooi met die witte huisjes en die blauwe zee met dat goudkleurige strand. We lopen tot aan het eind en dan op het gemakje terug.

Strijken neer bij de blauwe luikjes en drinken ananassap. Wat zitten we hier zálig!

Dit temperatuurtje is zo on-Hollands. Warmer hoeft niet, dit is aangenaam en weldadig.

We zijn op het juiste moment op de juiste plaats.

Albufeira is een bruisende badplaats met indrukwekkende baaien en rotspartijen. Voor watersporten, klimpartijen en andere spannende activiteiten moet je hier zijn. Dat laten wij over aan de jeugd.

Terug naar Tavira. Het is niet meer dan een gevoel maar hier passen we beter. Minder schreeuwerig en minder schaars geklede Engelse meisjes én minder tatoes. Maar dat is geen oordeel, alleen een gevoel.

Even relaxen op ons eigen terrasje.

Rond etenstijd besluiten we een andere wijk van Tavira in te lopen. Hier moeten we zijn, dat is duidelijk. Veel leuke restaurants maar ook veel gesloten op maandag.

‘Manel by Nuno’ zag er leuk uit, de stoeltjes dan, en er was plaats.

Een Portugese cataplana was een uitstekende keuze voor een authentieke culinaire ervaring. Heerlijk!

IK kon mijn hartje ook weer ophalen door mensen te kijken. Een oud stelletje had ik in het vizier. Ze zaten lekker te eten en te keuvelen met een flesje rode wijn erbij. Tussen de gerechten door trokken ze allebei een zwarte mondkap op tot bijna over hun ogen waardoor ze elkaar niet meer konden verstaan. Ze bogen dan ver naar elkaar toe over de tafel. Van mij uit gezien leken het van die Hollandse kus poppetjes die met een magneet elkaar aantrokken. Af en toe zette hij het kapje af en goot in een keer een glas rode wijn naar binnen. Achter het kapje verslikte hij zich dan en liep rood aan. Het glaasje Port van het huis ging ook in een teug naar binnen. Na het afrekenen deden ze de mondkappen in hun jas en vertrokken ‘bloot’ naar buiten. Ik begrijp best veel maar dit kan ik niet rijmen.

Maar wat heb ik er weer van genoten! Wie weet heeft iemand ons ook zo bekeken, dan hoop ik ze daarmee een plezier gedaan te hebben. Het was mij een genoegen.

Morgen naar Faro.

Welterusten

X

Achterland Tavira

10 maart 2024

Vandaag staat een route door het binnenland gepland, dat kan Hans niet laten.

De hoek om en al gelijk mooi. De citroenen zouden we zo kunnen plukken en sinaasappels, zoveel!

We zitten binnen vijf minuten in het achterlandmet beboste heuvels enmet uitgestrekte prachtige witte bloemenvelden, pispotjes?

Dat de Algarve een mooi binnenland heeft is nu al duidelijk. Een mooie weg met amper verkeer.
Het is een zonnige dag maar wel winderig, dus waar kun je beter zitten nu dan in een metallic blauw Fiatje en je rond laten rijden door een prachtig natuurgebied.

We passeren een bus. Dat is goed geregeld in Portugal. Voor een klein bedrag kun je je laten vervoeren en kom je waar je zijn moet.

Geef Hans het stuur zelf maar in handen en hij zoekt de groene weggetjes op. Deze weg is helemaal zijn kleur, onder boven en naast ons.

Monte da Ribeira is het eerste gehuchtje dat we tegen komen en we hadden er best koffie kunnen drinken, in the middle of nowhere weliswaar maar wel aan een watertje. De driver beslist anders.. we rijden nog even door

Cachopo, een bergdorp met een ongewone eerste aanblik, een begraafplaats

Restaurante Palmeiras, een té mooie naam voor wat het is. Uit nieuwsgierigheid gaan we naar binnen en bestellen koffie. Op alle stoelen van het terras ligt een plas water en in de asbakken drijven de peuken. Een bankje is bekleed met kunstgras en verder hangt en stond overal wat. Dan maar aan de bar onze koffie drinken. Ik gebaarde dat het koud was. Zij, de trotse eigenaresse van dit pracht bedrijf waar een foto van ‘de zaak’ boven de bar hangt, wees naar de diepvries. We lachten ‘zo koud nou ook weer niet toch? Een waterval, gooi maar in mijn petje, kwam eruit en ik moest in haar huis komen kijken waar ze wees op een ouwe kachel. Mijn vertaal programma erbij gehaald en haar zinnen opgenomen. Blijkt dat de politie de houtshoolkachel verboden heeft vanwege de rook. Haar moeder zelfs kookte altijd al op de houtskoolgrill. Nu moet het op gas of elektriciteit. Ze was erdoor van slag. We wensten haar succes en verlieten het café waar ‘s winters paarden staan volgens Hans. Dat was een grapje maar bij wijze van spreken dan, de vliegen waren er alvast.

Fonte férrea Cachopo, wiens naam is afgeleid van de kwaliteit van zijn ijzerrijke wateren, is dé grote trekpleister hier. Het is een park met een tank en een picknickplaats. We wandelen over het houten pad met kurkbomen naar het bronnetje. Een dun straaltje water liep in een vierkante bak. Verderop heeft het een zwembad, zeer gewild door zijn ijzeren water, ideaal voor problemen zoals bloedarmoede.

Kurkbomen plantages hier aan twee kanten van de weg.

Opvallend In de witte dorpjes zijn de typisch Arabische schoorstenen. Deze schoorsteentjes zijn ware kunstwerken, sierlijk gebouwd met opengewerkte patronen waardoor de rook kan ontsnappen, heel mooi.

Weet niet of het komt omdat het Zondag is maar het is opvallend rustig in de gehuchtjes, sowieso door het lage bevolkingsaantal, maar écht geen teken van leven.

We gaan siësta houden. Tuinstoelen naar buiten en genieten van de zon die heel warm is nu hij er eenmaal goed doorkomt.

Dat is het fijne van een huis ter beschikking hebben, je hebt alles bij de hand.

Het wordt druk bij het restaurant aan de overkant. Auto’s rijden af en aan.

Na een paar uurtjes in het zonnetje gezeten te hebben gaan we nu richting de kust naar Santa Luzia. Eens kijken of we daar een visje kunnen scoren

Voordat we vertrekken rijden we een rondje om ‘ons’ park eens te verkennen. Wat een weelderige en exotische omgeving! Bananenplanten, palmbomen en exotische planten dragen ongetwijfeld bij aan de schoonheid van dit rustige en mooie witte appartementen park. Het is Top.

We hebben het idee dat het niet erg bewoond is. Er straalt rust uit.

Langs de zoutpanne.

En dan, daar liggen ze, de gekleurde bootjes!

We rijden de kustweg met palmbomen en visrestaurantjes helemaal af zodat we kunnen zien wat er te koop is. We besluiten bij de locals te gaan eten en dat betekent een restaurantje zonder uitstraling, met een cola automaat, diepvrieskist met ijsjes en papieren tafelkleedjes. We wagen de gok.

Hans kreeg zijn bestelling meteen, makreel in olie. Omdat mijn gerecht niet kwam nam ik aan dat Hans een voorgerecht had. Hij besloot ook nog coquinas te bestellen en ook die kwamen snel. Ik vroeg naar mijn octopus en ze verschoot van kleur. Helemaal vergeten!!! Maar ze gingen eraan beginnen. Zo zaten wij na elkaar te eten. Een restaurantje dat we om verschillende redenen nooit zullen vergeten. Hans heeft gesmuld en ik uiteindelijk ook.

Fijn om even naar de kust te gaan.

Deed mij aan Griekenland denken, maar dan anders.

Weer een hele fijne dag.

X