Arcumeggia, schildersdorpje
12 sep. 2015
🇮🇹
vanuit Italië
11 september
Wat een afwisselende dag vandaag.
Eindpunt staat vast "Locanda del Pittore" in Arcumeggia, het eerste schildersdorp van Italië.
We kunnen deze dag verder invullen naar onze goesting. Zo gebeurde het dat Hans op de rem trapte toen ik hem wees op een stoer kasteel hoog op de rotsen bij Angera. En......drie keer
raden.....eigendom van de Borromeo familie.
We vonden de entreekaarten best duur, zo zonder senioren discount haha. Maar het is voor een goed doel, voor die rijke stinkers wier macht zich rondom het Lago Maggiore concentreert
Zo'n mooie poppenverzameling hebben we nog nooit gezien.
THE MUSEUM OF DOLLS AND TOYS
Afkomstig uit heel Europa, zien we hier eeuwenoude poppen. Helemaal in tact en met beeldschone kleding. Het ene vertrek na het andere laat dit peperdure speelgoed zien. Zelfs kostbare serviezen op
schaal nagemaakt. Schildpad, papier mâché, was, porselein en houten poppen. Op beeldscherm was te zien hoe enkelen konden bewegen. Niet te geloven! Eerlijk is eerlijk, het was iedere cent waard.
Tip voor reizigers: www.borromeoturismo.it
Aan de voet van deze berg ligt 'Agriturismo La Rocca' waar we uren blijven tafelen. Wij vonden het bij toeval omdat er zoveel auto's geparkeerd stonden. Checken in ons boek en jawel hoor... weer
zo'n vondst van Liesbeth Paardekooper.
Geen kaart, maar steeds keuze uit 2 regionale gerechten. Vooraf nemen we pasta. Daarna vis en biefstuk en daarna tartte tartan en aardbeien toetje. Er zat een gemengd publiek binnen in deze
prachtige omgebouwde boerderij die vanaf de weg niet te zien is maar mooi uitzicht biedt op het kasteel en de wijngaard.
Over variatie gesproken!
We bezoeken een prachtig klooster met kapel waar nog steeds Benedictijnse lekenbroeders leven. 5 kilometer na de plaats Monvalle.
Kluizenaarsoord in rotswand.
Wij dalen 268 treden af om de heilige Alberto Besozzi te zien wiens skelet (uit de 12de eeuw) hier ligt opgebaard, intact tot de vingers toe. Besozzo was de kluizenaar die in de grot gewoond en
gebeden heeft om de heilige Caterina van Allessandria te eren van wie hij een visioen had gekregen toen hij in zijn koopmansperiode schipbreuk leed. De kerk op deze unieke ligging, langs een stijle
rotswand direct aan het water, was vroeger alleen per boot bereikbaar. Wij, grote bofkonten, mogen de 268 trappen weer ópklimmen.
We vervolgen de mooie kustweg naar Arcumeggia, waar ons bedje voor vannacht wacht. Waar we rechts moeten, gaan we links af en daarna natuurlijk weer terug en nog eens..... Zo gebeurt het dat we
drie oude besjes op een bankje wel drie keer passeren. De eerste keer zwaaide ik vrolijk, mijn dag kon niet meer stuk tenslotte. De besjes wisten zich geen raad en keken verbaast. Even later kwamen
we weer de bocht om met ronkende motor. Ze zwaaiden alledrie met een big smile op hun gezicht. De derde keer, jawel, zwaaiden ze heel uitbundig alsof we oude bekenden waren. Grappig.
In 1956 kwam er dankzij een origineel initiatief van onder andere de provincie Varese 'nieuw leven' in het verlaten, pittoreske bergdorpje Arcumeggia (op 570m hoogte). Hedendaagse Italiaanse
schilders werden uitgenodigd om ter plekke fresco's te maken. Daarmee werd Arcumeggia het eerste schildersdorp van Italië. De schilders verbleven in het 'Casa del Pittore', nu klein museum. Ieder
mocht een wand op een van de dorpshuizen verfraaien. De meesten lieten zich echt inspireren door de dorpsthema's. Voorbeelden hiervan zijn de emotionele afbeeldingen van zonen die afscheid nemen
van hun familie om elders werk te zoeken, de polenta eters en een fresco met een afbeelding van een bok, het dorpssymbool.
Wij komen hier aan om 17.00 uur. Dit prehistorische stadje waar de tijd stil gestaan heeft bevalt ons wel. Het échte binnenland. De auto mogen we midden op straat parkeren. "Dit is het einde van
het dorp" aldus de bleke hotelier. Zijn schuin afgesleten schoenzolen vielen mij meteen op. Hij liep als een Donald Duck over de keien. Na gezellig bij wat locals op terras gedronken en chips
gegeten te hebben gingen wij een rondje lopen om foto's van de fresco's te maken. We komen geen hond tegen, wel een roofvogel die met een touwtje rond zijn poot vastgebonden zit op een balkon.
We hebben voor de zekerheid een tafeltje gereserveerd in ons (het enige) hotel bij de bleke man. "Als het kan graag bij het raam". Het uitzicht, met de lichtjes van het dal, moet formidabel zijn.
Stopwoordje van de hem is "no problem".
Bij terugkomst bleken we de enige gasten te zijn voor het diner. Keurig kaartje met 'gereserveerd' op onze tafel. Later kwam er nog een stel eten.
We communiceren met handen en voeten omdat we elkaars taal niet spreken.
Wederom geen kaart, maar wel suggesties van de bleke man. We hebben maar gewoon "ja" gezegd op het moment dat ons iets bekend in de oren klonk. Hans een karbonade en ik vitello tonnato. Vooraf
antipasta en toch weer ijsje na. Allemaal "no problem".
Onze weegschaal is de enige die straks "a problem" maakt.
Een beleving om hier te mogen zijn.
Reacties
Reacties
12 sep. 2015, 08:05
Ik zit hier met een big smile te lezen, prachtig verhaal. En maak je niet druk om die weegschaal, komt wel weer goed, nu gewoon genieten. Liefs van ons
12 sep. 2015, 15:57
Denk dat dit zowat jullie topdagje was? Alhoewl de andere dagen, avonturen, lunchekes en drankjes niet ver onder deden!
Weegschaal??? Was da? Kan je dat op eten?
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!
