Dekkers.reismee.nl

Yorkshire Dales National Park

'Mooi herenhuis heb je Tim, en leuke jonge vriend ook, lief dat hij onze zware tassen naar boven wilde zeulen'.
Het was wel knobbelen om hier te komen. De navigatie pakte de straatnaam niet. Hans had gelukkig de lokatie goed in zijn hoofd geprent.
Doordat Whitbyin tweeën wordt gedeeld door het estuarium van de Esk, kon hij in ieder geval bepalen aan welke kant we moesten zijn.Nietbij de ruïnes van de Abdij en ooknietdirect aan de haven. Een of twee straten daar achter. Dankzijzijn postduiveninstinct envooral, gezond, verstand redenwe opeens de goede straat in. Ik herkende het huis van de foto, dat is dan weer mijn specialiteit, en zo komen Jut en Jul de wereld rond. Parkeren deze keer niet voor de deur.
Ontbijten doen we in het souterrain. Full Englisch Breakfast door Tim zelf bereidt. Het was heerlijk en alles zag er even verzorgd uit. Mooi servies, heerlijke frambozen, aardbeien, kersen, bosbessen enz. allemaal vers en mooi geëtaleerd.
Voldaan nemen we afscheid van Tim. Zijnvriend was niet in beeld maar Tim hielp ons zelf met de bagage. Dat maak je niet vaak meer mee, maar o zo galant.
The Pinehouse, eenplek om te onthouden.
Voor vanavond geboekt in the middel of nowhere,the White Lion.Gelegen in Yorkshire Dales, een gebied dat sinds 1954 een nationaal park is, maar waar het dagelijkse leven gewoon doorgaat. Spannend, vooral omdat we een hoge verwachting hebben van het eten. Bij het zien van de foto's loopt het water al in mijn mond.
Het was een mooie tocht naarFountains Abbey.
In het uitgestrekte bosrijke dal liggen de ruïnes van Fountains Abbey. Het is duidelijk lunchtijd zo te zien aan de bezoekers die gepakt en gezakt met koelboxen en picknickmanden neerstrijken op het grasveld. Het ziet er gezellig uit. Voor fotografen is het hier kicken. Je mag overal lopen. Op het gras maar ook tussen de ruïnes en in de watertuinen. Het is ook zeker een plek om tot rust te komen. Geen horloge, kijken naar de stand van de zon en genieten maar.
De tijd nemen om een zwaan te observeren die in zijn eentje wel 25 ganzen uit het water werkt door er dreigend achter aan te zwemmen. Niet te geloven, wat een dominantie daar op dat water. Nadat de laatste gans op de kant staat gaat hij, met alle eendjes lekker rondzwemmen inzijnvijver. Mooi om te zien hoe dat er in de natuur aan toe gaat als het om territorium verdedigen gaat.
En ik, die altijd bang voor ganzen was, heb mijn mening bijgesteld, de schijters!!!
De crypte, een 90 meter lang gewelf, werd gebruikt voor de opslag van schapenvachten, die aan kooplieden uit Venetië en Florence werden verkocht. Indrukwekkende ruimte. De wandeling rond de watertuinen kon niet lang genoeg duren. Heerlijk!
Wat een contrast met het landschap van vanmorgen. We willen van het echte Yorkshire proeven en trekken daarom het platteland in.
Het is bewolkt en er staat wind. Vest aan, vest uit weer.
Hans geniet van het bochtenwerk. Hier kom je voor naar Engeland, toch?
Om de haverklap verwacht je dierenarts James Herriot tegen te komen in zijn Austin Seven. Dit is het landschap uit de boeken, waar later de TV filmAll creaturen great and small,van verscheen.De praktijk van James is gerestaureerd en nu een museum. Hier kom ik te laat achter, jammer!
De Stapelmuurtjes liggen als een web over de steile hellingen. Ze dienen om het land af te bakenen. Maar ook de tuinen en de wegen af te zetten, kortom territorium verdedigen. Ik probeer onder het rijden foto's te maken. Hoop dat er iets bruikbaars bij zit. Ze zullen óns in ieder geval herinneren aan een mooie, mooie tocht.
Tot op de laatste 200 meter voordat we 'bestemming bereikt' hoorden, was er nog geen spoor van een hotel. De laatste 4 km sowieso geen levend wezen gezien.
Maar om de bocht verscheen een grauw gebouw. Wij blij! Het was The White Lion.
Een historisch pand met karakter. Leistenen vloer en allemaal andere tafels en stoelen in the Inn. Onze kamer was wonder boven wonder vrij nieuw, modern en smaakvol ingericht met mooie Schotse ruit vloerbedekking, kussens en schemerlampen. Twee aparte bedden. Dat wisten we, het was de laatste vrije kamer. Geen probleem!
Aan tafel! We mochten zitten waar we wilden. 'Zijn wij de enige gasten?, nee hoor, we zitten helemaal vol'. Niet te geloven, op deze plek!
'Zullen we eens gek doen?', we hoorden het onszelf zeggen, 'two pints!'.
Dat smaakte, we lieten ze nog eens vol doen en vonden een goede verklaring voor ons gedrag. We drinken te weinig overdag, dat is het! We moeten meer vocht binnen krijgen.
Het eten was apart en gedurfd. Eend met rijst en gembersaus, sugar snaps erbij en
smullen. Het was zo'n lekkere combi, die ga ik onthouden, het meisje geeft me het recept. Morgen!
Weer iets om naar uit te kijken.......

Reacties

Reacties

Atske@skynet.be

Wat klinkt het allemaal heerlijk, jullie reis en eten. De locaties om te slapen.
Elke ochtend in bed een leuk reis verhaal, om te lezen.
Kortom we genieten mee.

Els

en jullie reacties zijn voor ons weer leuk om te lezen.

Petrusvanpeppen&gmail..com

Torn wij een van Jullie reisverhalen laden ( wat heb jij een energie Els) speelden op ons Carlton in Thole het lied je in een Englisch country garden. Dus de toon was dubbel gezet, Leuk al de verhalen en wat Jullie seamen mee maken, lekker ongedwongen, De Brexit zal strakjes dan wel weer Triest worden, maar nu maar voorloping bllijven genieten. Lieve groeten Elke Petr

Gijs en il

Weer een prachtig verhaal, leuk om jullie te volgen op deze reis. Goed blijven drinken hoor!! Xx

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!