Llangollen
14 aug. 2016
🇬🇧
vanuit Verenigd Koninkrijk
Even iets rechtzetten over Blackpool. De 'Eifeltoren' heet 'Blackpool tower' op zijn 100ste verjaardag is hij goud geverfd.
Voor geen miljoen wilde Hans de 'Strip' nog eens afrijden. We hebben niets met zo'n muur van amusementshallen.
In onze kamer in het 'King Hotel', overigens totaal geen overlast gehad.
Lekker geslapen met het ruisen van de Zee en de wind.
Het ontbijt was keurig. Verse grapefruit en bananen en.. Yoghurt!
Voor mij vandaag geen eieren. Een plakje kaas met toast is goed. Schrikken toen ik een bordje kreeg met twee plakken van een halve centimeter dik.
Daar blijft uiteraard meer dan 1,5 plak van over.
Ik vroeg aan de hoteleigenaar, die ook een sloopbedrijf heeft, 'eet u dit s'morgens. Oh nee' zei hij, 'ik ben hartpatiënt'. Nog even jongen, en we zijn allemaal lid van jouw club.
Speciaal voor mij trekt Hans de rit dwars door Liverpool. We hebben geen tijd om te stoppen maar vanuit de auto zie ik hetprachtig
gerestaureerde Albert Dock, op een stukjevergane glorie uit de tijd dat Liverpool nog meetelde in de wereld, leuk verbouwd tot uitgangsgebied.
Liverpool heeft bij veel mensen onterecht een shabby imago. Het is daarentegen een moderne havenstad. Ik knip nog snel een foto van het
Royal Liver Building met boven op het gebouw de Liver Birds, twee aalscholvers met zeewier in de snavel.
We neuriën een liedje van de Beatles terwijl we de stad uitrijden.
Hans had zich een doel gesteld vandaag. Het stationnetje vinden waar 'Homeward bound' geschreven is. We hebben heel wat rondjes gereden,
maar Hans geeft nooit op, enIn Widnes, in het Farnworth station, vond hij de Plaquette. We hebben ter plekke het liedje gezongen, in gedachte de sombere schrijver.
Pubtime!
Weer een hele gezellige gevonden. Lekkere homemade soep en brood besteld met... Ja hoor, een Guinness.
In een van de eerste dagen dat we in Engeland waren reden we een dorpje binnen van drie huizen en een kerktoren. Wat mij toen opviel was
een serieuze zaak met onmens grote maten BH's. Dat hield mij bezig. In zo'n dorp, zou dat handel zijn? Ondertussen weet ik beter. Van al dat bier.... ''welk dorp was het ook alweer Hans?'
We rijden Llangollen binnen. Er hing iets in de lucht wat ik niet thuis kon brengen. We parkeerden en wandelden het stadje in. Voor ons liep een stelletje waarvan zij groene vleugels op haar rug
had, ik bedoel maar..
Zij was niet de enige die er verkleed bij liep. Veel new age figuren. We weten niet wat er aan de hand is en dat is onuitstaanbaar. We zijn nu hier en willen niets missen.
Terug naar de auto en de reisgids erbij gepakt.
Zo kwamen we op dit verhaal over Llangollen.
Dit stadje baarde in de 18de eeuw opzien, toen twee Ierse Dames zich in het vakwerkhuis vestigden.
"The Ladies” wilden samen buiten de openbaarheid van hun 'verlichtende rust' genieten – lezen, schrijven, tekenen en tuinieren was hun
dagelijkse tijdsbesteding. Contact met de buitenwereld hadden ze nauwelijks. Toch droeg hun faam ver. “The Ladies van Llangollen” hadden immers gedaan wat niemand in die tijd deed. Zij kozen voor
het 'levenslang' maatjes zijn en niet voor een huwelijk zoals dat hoorde. Ongehuwde dames die zelfstandig woonden waren er nog niet. Deze twee vriendinnen voor het leven mochten de eersten zijn
wat debet was aan hun populariteit. Ondanks dat zij zich teruggetrokken hadden wist de moderne wereld hen te vinden om kennis te maken met deze twee dames van moed. Er waren dagen bij dat ze meer
dan 20 bezoekers hadden. Ze waren dan ook uniek voor hun tijd. Een sensatie zelfs waar Lady Gaga nog een puntje aan zou kunnen zuigen.
We reden de berg op en vonden het huis van de dames. Het was bijzonder om hier te zijn met bovenstaande wetenschap. Daarbij was het zo'n
heerlijke plek en heerste er zo'n rust.
Blij en dankbaar dat ik dit heb mogen zien.
Al bijna 18.30 uur als we arriveren in hetOwain Glyndwr Hotel. Hier in Wales
spreken ze Keltisch, dat krijgen wij niet uitgesproken.
Ons verstaan ze gelukkig wel.
Ik bestel een vegetarische lasagne en weet niet wat ik hoor als hij, de eigenaar, kok, en barman vraagt of ik daar friet of gebakken
aardappelen bij wil. Ik kijk hem verbaasd aan 'it is the same price', zegt hij ook nog.
De TV staat op een sportzender en automatisch trekt je oog daarnaar toe. Wat een gespierde lichamen en wat een prestaties leveren die. Wij worden al moe van het kijken. 'Kom we gaan naar ons
bloemetjesbehang'
Morgen weer een dag.
Reacties
Reacties
15 aug. 2016, 18:58
Je schrijft ik wordt al moe van tv kijken naar sport.maar wat jullie doen en beleven is buitengewone top sport!
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!
