Donderdag 2 maart 2017

Ontbijt is inbegrepen, maar wel in een ander straat. De tearoom met dezelfde naam was snel gevonden. Wat we hier voorgeschoteld kregen konden we niet op. Allemaal even lekker en smaakvol opgediend. Pasteis de Nata (is een klein pasteitje met een soort pudding erin) kon ik niet weerstaan.

We vonden de paté van sardines ook heerlijk en lieten dat weten aan de Cubaanse jongen die zijn benen onder zijn kont uitliep om ons te plezieren. Bij het weggaan kwam hij met 2 cupjes paté aan om mee te nemen. Hoe aardig is dat?

Dat het een hele klim was naar het sprookjesachtige Palácio Nacional da Pena wisten we. We begonnen er met frisse moed aan en genoten van de weelderige tuinen. Rozen stonden in bloei en op de paadjes hadden ze zelfs blaadjes uitgestrooid. Dat moest wel voor ons zijn want er was verder niemand te bekennen hier haha....

Langs de route stonden verschillende tronen. Ik ben er elke keer op gaan zitten voor een foto. Zo'n kans krijgt Queen Neverhome nooit meer. We hadden er plezier om.

Met verbazing zagen we hoe snel we hoog zaten. Mijn sjaal ging uit en daarna mijn jas. Hans zag ik hetzelfde doen. Blij met dit temperatuurtje, dit doe je niet met 30 graden. Toen de begaanbare paden ophielden en het echte klimmen begon kwam toch het moment waarop je je afvraagt "wat ben ik aan het doen?".

Onmiddellijk er achteraan het gevoel van dankbaarheid. Zo fijn dat we het kúnnen. Blij ook met mijn nieuwe heup.

Zodra het paleis in beeld kwam wisten we waar we het voor gedaan hadden. Zoiets uit de grond stampen vergt veel fantasie. Niet te geloven, heel héél apart.

We kunnen ons voorstellen dat de bevolking van Sintra zich een hoedje geschrokken is toen het paleis, bij de renovatie, in de originele kleuren opgeschilderd werd.

Knalroze voor het oude klooster en okergeel voor het nieuwere gedeelte.

Het was een lust voor het oog en we konden niet stoppen met foto's maken. Uiteindelijk besef je dat je het totaalbeeld en de sfeer beter in je op kunt nemen zoals je het beleeft op dit moment.

Hans associeerde het met Goudi, maar toch anders, ik had er een Efteling gevoel bij. Disney zou ook kunnen. Pak van alledrie wat en je komt aardig in de richting.

Gelukkig mochten we ook ín het paleis om te zien hoe de koninklijke familie hier woonden tijdens hun zomerverblijf.

Het was de klauterpartij meer dan waard.

Tja, en dan terug....

Zullen we eens gek doen en een TukTuk nemen?

Dat was de beste keuze ooit. De driver maakte er een toeristische route van en zo kwamen we op de mooiste plekjes van Sintra. Hij stopte ook regelmatig voor een fotomomentje en vertelde honderd uit.

Daarna zette hij ons ook nog keurig voor ons hotel af. Wat was dat leuk.

Ons bezoek aan Sintra is te kort zei hij. Hij heeft gelijk! Een reden om nog eens terug te gaan? Wie weet.....

Afscheid nemen van het vriendelijke meisje en hup de trein in naar Lissabon.

"Drs. P, we gaan weer heen en weer...."

Voordeeltje: we wisten nu bij aankomst al waar we moesten zijn voor de Metro, drie verdiepingen naar beneden.

Een kwartiertje later stonde we midden in de Fado wijk.

Vanavond gaat het gebeuren Hanske!

Om binnen te komen in ons appartement hebben we over de mail een code toegestuurd gekregen. Toch apart als er midden in Lissabon dan een deur voor je open gaat. En op de vierde verdieping nog een, met weer een andere code.

Mooi en schoon hier. Een schaal appels bij de entree. Volledige keuken, bed op een verhoging, waarvandaan je uitkijkt op het water. Romantiek ten top.

Het stuk dat ik in de trein getypt heb ben ik kwijt. Valt even tegen om het opnieuw te doen. Zat er de eerste keer lekkerder in.

Rondje gelopen door de gezellige straatjes van Alfama. Felgekleurde slingers bij ieder restaurantje. Lijkt wel feest. Er is een markt voor toeristen met veel kurk, lelijk vind ik dat. En...... hondenkleertjes, ook zoiets. Verder een demonstratie ceintuurs maken van autobanden. Niets voor onze gading.

We zijn er lekker bij gaan zitten want we houden van die gezellige drukte, en zeker als ze op gaan breken. Dat gaat volgens een geroutineerd systeem en zo, dat morgen alles weer snel op staat.

Tafeltje besproken bij Parreirinha-de-alfama, dit is een van de oudste en bekendste Fado restaurants van Lissabon. We worden om 20.30 uur verwacht. Ik heb mijn tafeltje al uitgezocht.

We waren er uiteraard precies op tijd, dat is onze eer te na.

Leuke witte schortjes voor de bediening. De hele zaak liep vol. Vol verwachting keken we schielijk naar de, zonder twijfel, mooie jonge fado zangeres die aan een tafeltje bij de deur zat. We hadden hoge verwachtingen.

Dat het een duur avondje zou worden hadden we al snel door. Hoge prijzen op de kaart. Een kilo gamba's voor 89 euro. Natuurlijk eet je geen kilo in je eentje op dus vroeg ik wat gebruikelijk was aan de serveerster. Drie ongeveer zei ze. Oké voor mij dus de gamba's. Hans weer zo'n brood met vis en aardappelen er in.

Er werd wel tempo gemaakt. Ons aperitief nog niet op en de wijn werd al ingeschonken. Salade nog niet op en de gamba's kwamen al. Zulke grote! Er konden er maar 2 op mijn bord. Toen werd het licht gedoofd en begonnen de gitaristen te spelen en de jonge zangeres te zingen. Prachtig!

Tussendoor probeerde ik de gamba's netjes te eten maar omdat ze niet helemaal goed gaar waren kreeg ik ze niet uit de kas. Ze dreven in de olie. De grote stukken vis moest ik er echt uittrekken en met mijn handen eten. Twee was echt de max, meer had ik niet op gekund.

Deze zangeres moest het zonder mijn applaus doen, bang voor oliespetters haha..

Het volgende optreden was van een man en daarna een oude, door de wol geverfde Fado zangeres. Zij maakte oogcontact en daardoor ging haar 'verhaal' leven.

Tussendoor ging het licht aan en konden de mooie 'schortjes' snel serveren.

Als laatste, en dat was echt kippenvel, zongen ze allemaal. De jonge en de oude vrouw, de man en de gitaristen.

Luid applaus, zeer verdiend!

We hadden 4 jonge Belgen naast ons zitten. Een ervan, ingenieur, woonde en werkte hier. Volgens hem is Fado op zijn retour. Allee vooruit, zijn wij er toch nog mooi op tijd mee weg.

Een vette rekening werd gebracht door een oud 'schortje'. Wogen die gamba's soms een kilo per stuk??? Het was even slikken. Gauw vergeten en de ervaring bewaren.

Hans kreeg zijn Fado, en hoe! (Sweet memories).