Vrijdag 3 maart 2017

Al vroeg wakker allebei.

Kunnen we lekker buiten kijken vanuit ons bed. Er is zoveel bedrijvigheid voor de deur. De boel ligt op de schop maar.......wat wordt het mooi!

Leuk om naar de schepen te kijken ook, dat hebben we thuis niet.

Dus..... snel het rolgordijn open.

Oei, het koortje breekt en het gordijn zakt helemaal omlaag. Nonde knetter!!!

Dat is balen, moeten we melden. Maar ondertussen valt er niks te zien voor ons.

Dan maar lekker vroeg opstaan, we hebben nog niet veel gezien van Lissabon.

Wat....regen??

Pijpenstelen nog wel. En overal paraplu's.

Hans klimt op het bed en maakt het koortje, gouden handen heeft die man.

We kruipen nog maar even terug. De noodzaak om naar buiten te gaan is verdwenen.

Het blijft regenen.

Voor een uitgebreid ontbijt naar Fabrica Lisboa. Alles komt hier vers uit de oven, het ruikt heerlijk. Croissants op veel verschillende manieren klaar gemaakt. Lekkere koeken, super koffie en goeie sfeer. Je word met een smile bediend!

Toch maar naar het plein waar we op die leuke typische trammetjes kunnen stappen. Voor Lijn 28 stond een rij wachtenden. Te veel om in een keer mee te kunnen, dat zag je zo. We bleven wachten en konden met de tweede tram mee. "Zo zien we de stad ook en zitten we lekker droog".

"Forget it!"

Die oude trammetjes hebben geen verwarming en door al die natte jassen besloegen de ramen onmiddellijk. De conducteur moest zelf ook zemen om wat te zien. We kregen wel mee dat het trammetje flink moest klimmen bij tijd en wijle. Niemand stapte uit, er kwamen alleen mensen bij. Het eindstation was bij de begraafplaats. Dat trok ons helemaal niet met dit weer. We móésten allemaal uitstappen en daar stonden we dan. Het volgende trammetje kwam al aanrijden. Geen idee waar het naar toe ging, maar wij gingen mee.

Ik kreeg ruimschoots de tijd om tegels voor de wc uit te zoeken. Alle kleuren en combinaties kwamen voorbij haha...

Bij een plein met winkels zijn we uitgestapt. Het was droog.

Althans.... tussen de buien door. We vonden er niet veel aan op deze manier. We kunnen ons goed voorstellen hoe die pleintjes en terrassen er uit zien als het zonnetje schijnt. Maar dat hebben we niet.

Als we onder een poortje doorlopen staan we voor een restaurant waar de vissen je al aan liggen gapen. Zonder overleg stapten wij naar binnen. Volle bak, we hoefden nog net niet bij iemand op schoot te zitten maar dat scheelde niet veel. Wegwezen!

Bij het volgende restaurant (A Licorista e o Bacalhoeiro) konden we net binnen staan maar 'in the line'. We wilden al omkeren toen een wat oudere, nog ouder.., zei dat het de moeite waard was om te blijven wachten. "Ach, we staan hier droog, dus.. "

Het schoot best op, Lunchtime liep op een eind en de grote drukte nam af. We kregen een mooi tafeltje. Hier werd hard gelopen door de obers en toch kreeg je persoonlijke aandacht. Wij deden relaxed - voor en - hoofdgerecht en lekker wijntje, al-le tijd. We knapten er helemaal van op.

We zaten recht tegenover een Peep Show en waren verbaasd over het aantal mannen daar naar binnen ging. Bestaat dat bij ons nog?

Nog wat leuke winkeltjes in en de enorme lift bekeken. Een nationaal monument.

De Santa Justa-lift Elevador de Santa Justa) is 45 meter hoog en verbindt de Santa Justa-straat met het hoger gelegen Carmoplein.

Typische winkeltjes op de terugweg;

* home made bonbon zaakje, zelfde als in Porto. Ook hier espresso met truffel geproefd en goed bevonden

* Winkeltje gevuld met alleen maar blikjes Paling, al-le-maal dezelfde blikjes. Raar! We mochten proeven. Niet lekker, te spicy.

* Hele bergen stokvis.

* Beste ijswinkeltje, stond op ons lijstje, dus proeven maar weer.

* Paté van vis, hele wand vol. Wat voor thuis ingeslagen.

* Vormpjes om zelf chocoladebakjes te maken, leuk voor de Dametjes.

En zo kwamen we toch aangenaam de middag door.

Ons appartement was opgekuist en we duiken het bed in. Lekker warm, met uitzicht op de bootjes.

Het is uiteindelijk nog een prachtige avond geworden met real Fado in een klein restaurantje. Wat een gezelligheid en saamhorigheid. De eigenaresse was een beetje gek maar zette heel de zaak op stelten. Ze riep de mensen binnen, ons ook, vroeg dan "where are you from?" en vervolgens begon iedereen te juichen en re klappen. In een mum van tijd waren we een grote familie.

Dit was een gelukstreffer.

Vraag niet hoe we thuis gekomen zijn......