Zaterdag 4 maart 2017

Brak van gisteravond, het is behoorlijk uit de hand gelopen bij Restaurante Porta de Alfalma. Die Tininha is zo'n ongelooflijk prettig gestoord mens.

Deze avond zal ons altijd bijblijven, voor geen goud willen missen. Wat een spontaan gebeuren. Wij zijn geen Fado kenners, verre van.... maar als er met zoveel overgave gezongen wordt en iedereen erbij betrokken wordt is het feest. Wel iets teveel gedronken, de grote glazen waren tot de rand toe gevuld, daar verkijk je je dan op. Maar wat hebben we een plezier gehad. .

Aan ontbijten moet ik even niet denken. Verse jus en kopje thee om maar eens rustig te beginnen.

Gaat die zon ook nog schijnen!

We gaan lopend naar de grote vlooienmarkt achter het Pantheon. Daar kun je alles vinden voor een complete inrichting, het moet alleen wel je smaak zijn. Wij kunnen, godzijdank, niks meenemen met Rayanair.

Heerlijk de tijd genomen. We hebben geen echte plannen meer op deze laatste dag. We zijn tenslotte gekomen voor de Fado.

Voor vanavond had Hans via internet een Fado restaurant, Esquina de Alfalma, geboekt maar geen reactie terug gekregen. Dan maar even langslopen om te reserveren anders kom je er niet binnen. Toen de ober de agenda opensloeg op 4 maart stond daar gewoon DEKKERS in. Grappig! Was het toch gelukt.

We liepen verder van het ene wijkje in het andere. Wat ziet een stad er anders uit als met een zonnetje erbij. Het is weekend dus ook drukker op de pleinen. In de Indische wijk rook het gevaarlijk lekker. Uit alle spleten en gaten kwam die heerlijke etenslucht. Maar ik durfde nog niet.

Eerst maar een banaan gekocht en opgegeten. Dat ging goed. Dan lukt koffie ook wel.

Een bakkertje was gauw gevonden. "Want Ineke, wij lusten ook wel iedere dag zo'n lekker taartje". Lachen.... toen de ober vroeg of ik er echt maar één wilde hebben. "Hoezo"?

Omdat verder iedereen er twee tegelijk neemt. Ik wil geen wetten doorbreken dus nog maar eentje bijbesteld. Het was een typische tearoom. Je kon er ook gewoon eten.

Achter ons zat een mevrouw vis te eten, dat was minder, kon zo niet optimaal genieten van mijn taartjes.

Even staan kijken bij het wegslepen van een auto die in de weg stond voor de tram. Het duurde een tijd en er ontstond een file van oude trammetjes. Bij de halte stonden ongeduldige mensen te wachten. Fotografen pakten hun kans en zoemden in met hun 'grote' camera's. Alleen tuktuks konden er langs. Wat rijden die hier veel rond.

Zo kwamen we op het idee.

We waren niet heel erg fit vandaag en zagen op tegen het klimmen, daarom stapten we ook af op zo'n Tuktuk rijder. We zochten wel een cabrio uit (vanwege het heerlijke weer). Een witte met een Italiaans vlaggetje (betekend, deze driver spreekt ook Italiaans).

Maar omdat er even geen Italianen zijn pakt hij wat hij pakken kan, in dit geval Hollanders.

Voor €50,00 rijdt hij je anderhalf uur rond. Je mag een bestaande route uitkiezen zodat je langs alle highlights komt, of je kiest zelf een route. Wij vertelde hem waar we al geweest waren met de tram en te voet en lieten het verder aan hem over. "Ik hou wél van kleine straatjes".

Dat hebben we geweten. We werden op onze wenken bediend. Haha, echt verwennerij om in zo'n Mini karretje naar boven te klimmen en meteen erna weer de diepte in te duiken, typisch voor Lissabon. Fantastische ervaring!!

Wij zouden dit als beste reistip mee willen geven.

Het is aan te raden al op je eerste dag in Lissabon zo'n tour te maken.

De driver/gids, laten we hem Thomas noemen, laat je de leukste plekjes zien. Hij stopt, en neemt je mee naar mooie uitzichtpunten. Weet veel over de geschiedenis van Lissabon te vertellen. Ook dat de Moslims hier buitengegooid zijn. We lieten die uitspraak voor wat het was, maar inderdaad viel het ons nu op dat we geen hoofddoekjes gezien hebben.

Hij laat je de mooiste winkelstraat, de beste restaurants en het gaafste café zien, ook van binnen.

Hij vroeg of ik de speciale gebakjes al geproefd had. "Ja" zei ik. "Is er veel verschil tussen de ene en de andere bakker". vroeg ik nog. Hij zei van wel.

De verhalen gingen door, over de feesten van de Heilige Antonius van Padua in Juni. Over de drukte aan de kust waar, over een paar weken, dagelijks wel drie cruise schepen aanleggen.

Op een groot plein namen we een fotomomentje. "5 minuutjes" zei Thomas "ik ben zo terug".

We waren helemaal verbaasd toen hij even later met een papieren tasje terug kwam lopen van Manteigaria en het, met een big smile, aan mij gaf. Twee van de allerlekkerste Pastéis de Nata uit de stad, ze waren nog warm. Het ontroerde me. Wat een ontzettend lief gebaar. "Zo maak je vrienden Thomas!"

We werden, op ons verzoek, afgezet op een terras aan het water waar mensen heerlijk in het zonnetje lagen te chillen en waar we een mooi uitzicht hadden op de gekleurde huizen aan de Taag.

Thomas wees ons op een mooie wandeling terug naar ons appartement.

Weer alle vertrouwen in de toekomst. Haha.... zolang er nog zulke aardige jonge mannen rondlopen? Thomas bedankt!

Nog even genieten van het zonnetje voordat we gaan eten.

Goed dat we geboekt hadden, alle tafeltjes waren bezet, op een na.

De zéééér dunne ober kon maar net tussen de tafeltjes doorlopen. Onmiddellijk begonnen de gitaren te spelen. De eerste zangeres, met flinke boezem, zong prachtig. Maar het werd nog mooier toen Oma haar geluid lied horen. Ze had een bril met jampotglazen op en moest op de tast haar weg vinden. Onder het zingen liepen de tranen over haar wangen. De Portugese gasten leden met haar mee. Wij begrepen dat het om afscheid nemen ging, om heimwee....

Dit was onze derde Fado avond. En weer zó anders.

We genieten met volle teugen van deze doorleefde volksmuziek.

Toen het laatste lege tafeltje bezet werd ontstond er een zenuwachtig sfeertje onder de zangers. De eigenaar pakte de microfoon en heette de, famous, persons welkom. Ze waren duidelijk vereerd met hun komst.

Vanaf dat moment kregen we pas écht gepassioneerde fado te horen. Ze wilden koste wat kost indruk maken op de celebrities. De dramatische uithalen gingen door merg en been.

Als laatste weer een gezongen verhaal tussen twee zangeressen en twee zangers. Zou zomaar één familie kunnen zijn. Het was duidelijk improvisatie, er werd flink gelachen, vooral door de celebrities, en hard en lang geklapt. Terecht!!!!!!

Zeker weten dat het daar nog een big party geworden is! Maar dan .... zonder pottekijkers.

Wij stapten de deur uit.

Het regent maar dat maakt niet uit, we hebben Portugal gezien en TOP Fado gehoord. We zijn voldaan.

Morgen vroeg op en naar huis.

Zondag 5 maart 2017

Fit als een hoentje opgestaan.

We pakken ons boeltje bij elkaar en trekken de deur van ons perfect gelegen appartement achter ons dicht.

Metrostation aan de overkant.

Het regent.

Dag Lissabon!

Vanmiddag weer thuis, ook iets om naar uit te kijken.

Dan kan het nagenieten beginnen.

Misses Positivo, gaat haar roze zomerjas nog maar even in de kast terughangen.

Dank jullie wel trouwe meelezers. Voor de lieve reacties en goede tips.

Hoop dat jullie ook meegenoten hebben van Porto, Sintra en Lissabon.

X