31-5-2017

Super ontbijt.
Gestoomde makreel met, op advies van de ober, 2 gepocheerde eitjes erbij. Dat bleek inderdaad een goede combinatie.

Ardara, het centrum van de weefkunst. Grote weefgetouwen en een klein wevershuisje in Triona Design.
Alleen al voor het vriendelijke meisje zou je iets willen kopen. Maar helaas meisje, het is niet mijn stijl.
Nog wel even naar een particuliere wever waar de eigenaar, de heer Eddie Doherty meteen plaatsnam achter zijn weefgetouw om ons te demonstreren hoe je zo'n mooie visgraat kunt weven. De kwaliteit is hier drie klasse beter en exclusiever. En eerlijk is eerlijk, het past wél bij Hans. Hij houdt van die stoere country style.
Hij is dan ook helemaal blij als hij goed kan slagen. Nu maar hopen dat we het meekrijgen in het vliegtuig.
Zijn verjardagskadootje krijgt hij alvast in Donegal Designer Makers, een eindje verderop in dezelfde staat.

Inplaats van huisnummers hebben ze hier sinds 2015 bordjes langs de weg staan met nummers. Hoe dat werkt heb ik eens opgezocht. Het heeft blijkbaar veel voeten in aarde gehad.
https://ibestuur.nl/magazine/postcodeperikelen-in-ierland

Het landschap is glooiend en weids. We zijn alleen op de wereld op deze mooie rit door de bergen. Wat zou het hier mooi toeren zijn met de MG. Die gedachte is vaak bij ons opgekomen tijdens deze reis. We hadden niet gewacht dat we zoveel geluk zouden hebben met het weer. Zelfs de Ieren vinden dat we boffen.

Londonderry,
De enige ommuurde stad in Ierland. De wallen zijn 8 m hoog en op sommige plaatsen 9 m dik.
Heeft alles in huis om een mooie stad te zijn. Toch krijgen wij er een beetje een steenkolen gevoel bij. Totaal geen gezelligheid, geen mooie winkels, geen terrasjes of tearooms. Wel veel cultuur, er is hier nogal wat gebeurd door de jaren heen.
We lopen The Guildhall binnen. Dit gebouw moest na de brand in 1908 en een bom in 1972 uitgebreid opgeknapt worden. De gebrandschilderde ramen zijn replica's en vertellen de geschiedenis van Derry. Blijft altijd mooi, die lichtinval van gekleurd glas.
Nu het vredesproces standhoudt wordt er aan het herstel van de stad gewerkt, dus wie weet, over 10 jaar?

Het kan er uitzien alsof we dubbeltjes aan het zoeken zijn maar in feite speuren we naar mooie putdeksels. Een hobby van een vriendin waardoor ook wij besmet zijn geraakt. Zo blij als een kind als we er een tegenkomen. Een mooie van brons waar al flink overheen gelopen is bijvoorbeeld. Balen als een stekker als er dan weer zo'n uitgekauwde kauwgom opgeplakt zit. Misschien een eindje verderop nog een......

Voordat de Euro ingevoerd werd hadden wij altijd 2 portemonneetjes als we naar België gingen. Een met guldens en een met Belgische franken. Dat hebben we nu weer maar dan met Euro's en Ponden. De bewoners uit deze streek leven dus zoals wij 15 jaar geleden, met twee beursjes.

Wat hotels betreft hebben de Ieren het prima voor elkaar. Altijd vriendelijke ontvangst. Comfortabele bedden met wollen dekbedden en overal zwaar tapijt (van de schapen). Altijd koffie/thee en soms koekjes op de kamer. Ons hoor je niet klagen.

Het Causeway Hotel ligt nabij de gelijknamige Giant's Causeway, een rotsformatie die bestaat uit 38.000 basaltzuilen in het plaatsje Bushmills. De Giant’s Causeway staat sinds 1986 op de UNESCO Werelderfgoedlijst.
In dit hotel hebben we ook het diner besproken omdat het buiten het dorp Bushmills ligt. Vanavond dus geen live muziek. Wel een terrasje aan onze kamer maar dat gaat nergens over want het waait hier aan zee enorm en er staan geen stoelen op.

Na het eten van, veel te machtige, aardappeltaart in een bakje van bladerdeeg, wat ik ook nog opgegeten heb en Hans eerst showder en daarna rumsteak hadden we behoefte aan frisse lucht. Het was al bij tienen toen wij van de kliffen, de weg naar de causeway, naar beneden liepen. Nog licht en een heerlijk temperatuurtje.
Wat een grandioos goed plan dit eigenlijk is beseffen we als we aankomen bij de basaltzuilen. We zijn hier helemaal alleen met een betoverende lucht van de ondergaande zon. Om stil van te worden.
Morgen komen de bussen met toeristen en lopen hier honderden mensen. We klimmen en klauteren, het is tenslotte vakantie ha...ha!
Dit eigenaardige oord met zijn bizarre regelmatig, geordende basaltblokken vormt het onderwerp van ontelbare legenden.
De bekendste vertelt hoe de reus Finn een pad aanlegde over zee, om zijn geliefde op het Schotse eiland Staffa, waar soortgelijke blokken zijn gevonden, te kunnen bezoeken. Laten we het daar dan maar op houden, wel lekker voor de hand liggend.

We hebben één voor één op de Whishing Chair gezeten. Een andere legende zegt dat de wensen die uitgesproken worden op deze rotsstoel in vervulling zullen gaan.
Zo'n kans moet je pakken.

De duisternis valt en het is echt donker als we bij het hotel terugkomen.

Wat een wonderlijke avond.

Morgen al donderdag, dan staat de spectaculaire oversteek op de Carrick-a-Rede touwbrug op het programma.

Maar eerst naar Dromeland. "Die Finn........."