12-5-2018

Om 9.00 uur lopen we al op de markt. En druk!
Er wordt weer flink ingeslagen. Wij mooie ham, paprika en tomaat gekocht.

Op een terrasje gaan we de boel gadeslaan. "Cappuccino?" Ja, dat hebben ze hier.

Veel "Lombroso" figuren. Gezichten waaraan je meent iets te kunnen aflezen. Ik vul dat voor me zelf in. Leuk! Ik zal er misschien eens nazitten maar over het algemeen zijn het geen lachebekken. Of is eten kopen zo'n serieuze zaak?
Die vrouw met die slordige vlecht en hoge hakjes gaat haar man vanavond een lekker maaltje voorzetten. Een oud baasje sluit zich aan bij nog 2 oudjes voor een praatje. Voor hen valt er niet veel meer te eten, ze hebben geen ene tand meer in hun mond. Een madam liep te showen met haar kleurrijke eigengemaakte jas. Langs ons heen schuifelde een man het café binnen, zijn jas zat met een sluitspeld dicht. Wat is mensen kijken toch leuk!

We hebben er gezeten totdat we moeten gaan uitchecken.

Nog gauw bij een bakkertje binnen voor een stokbroodje. Er waren 3 mensen voor ons, nee vier, nu vijf....
Wat is hier aan de hand?
Wacht even, dit winkeltje heeft twee deuren. Een om naar binnen te gaan en een om naar buiten te gaan. Wij zijn door de naar buiten deur naar binnen gegaan en zodoende stonden we niet in de rij. Dus even naar buiten door de naar buiten deur om door de naar binnen deur naar binnen te gaan. Er waren 6 mensen voor ons. We kopen een broodje en gaan door de naar buiten deur naar buiten. Hoe moeilijk kan het zijn?

Inladen en wegwezen. Carcassonne is het einddoel maar we willen onderweg de stad Albi bekijken.

Deze keer begonnen we allebei gelijk te zingen toen we het bordje St.André voorbij reden.
"Wie gaat er mee, wie gaat er mee
Naar de berg van Sint André
En daar wonen zoveel kindertjes
En die leven daar in gloria, victoria"

St Martin laguepie
Wij strijken hier neer om aan het water, onze lunch te gebruiken. Terwijl ik alles uitpakte zag ik Hans weglopen. Een paar minuten later komt hij smilend met een flesje wijn aan. Om het feestje compleet te maken. Één glaasje mag.

Cordes-sur-Ciel
Deze prachtige vestingstad is voorzien van een uitzonderlijk gotisch erfgoed. De bovenstad heeft dan ook prachtige gotische huizen bewaard. Wij hebben hier ooit geslapen. We rijden de steile berg op naar de B&B 'Le Secret du Chat' waar we goede herinneringen aan hebben. We weten hoe mooi het achter die dikke muren is. We waren zeer onder de indruk van de inrichting met antiek en kunst, en het bedlinnen. Een ritje door de oude straatjes, met de prachtige oude gebouwen en de leuke winkeltjes en terrasjes leverden ons veel bekijks op. Applaus zelfs (pffff)

Albi, Deze rode stad mag je niet missen!

Hoogtepunt is de Sainte-Cécile kathedraal. Het is de grootste bakstenen kerk ter wereld en ook nog eens een van de mooiste kathedralen van Frankrijk.

De oude stad Albi
De oude stad Albi, aan de oevers van de Tarn, is een hoogtepunt van middeleeuwse architectuur. Al snel merken we dat het heerlijk rondstruinen is door de middeleeuwse straatjes, steegjes en pleinen. De bekende schilder Henri de Toulouse-Lautrec werd in 1864 geboren in deze stad en in het voormalig bisschoppelijk paleis vind je het Musée Toulouse-Lautrec met een groot deel van zijn werken. We lopen hier even doorheen.

De charmante en bijzonder romantische tuinen van het paleis van Berbie bieden een mooi zicht op de rivier en de Oude Brug. Wij zien dat hier de buxusmot heeft huisgehouden. Wat een ramp voor deze schitterende paleistuin.

De Kathedraal Sainte-Cécile domineert de stad Albi. Op veel plekken in de stad zie je de hoge toren boven de huizen uitkomen. In de middeleeuwen werd Albi – na de Albigensische kruistocht tegen de katharen – een machtige bisschopsstad. Eind 13e eeuw werd een imposante, versterkte kathedraal gebouwd, helemaal opgetrokken in de rode bakstenen die je overal in de stad ziet. Zeker wanneer je dicht bij de kathedraal staat merk je hoe immens het gebouw is. Het imponeert en voelt met zijn hoge muren bijna aan als een burcht.
Loop je om het gebouw heen, dan zie je al snel de hoofdingang. Wat een enorm contrast met de rest van het gebouw! De ingang is later gebouwd en heeft veel details; smalle torentjes en helemaal versierd met gotische elementen. Maar de echte verrassing komt wanneer je de kathedraal binnenloopt.
Wanneer je de kathedraal binnenstapt word je totaal overdonderd door kleurrijke schilderingen. Aan het begin van de zestiende eeuw werd de kathedraal door Italiaanse meesters van vloer tot plafond beschilderd met prachtige patronen en voorstellingen.
Eén van de hoogtepunten is een fresco aan de westkant van de kerk dat het laatste oordeel voorstelt. Hier zie je wat ons te wachten staat in het hiernamaals. De zondaars wacht de hel, met gruwelijke straffen, terwijl de deugdzame zielen de hemel voor zich zien.
In het hele gebouw is er waarschijnlijk geen onbeschilderd stukje steen te vinden. Zelfs de pilaren zijn beschilderd met een marmerpatroon. Wanneer je dichterbij komt zie je dat de leerlingen die deze versierden kleine grapjes achterlieten. Ze schilderden dieren en karikaturen in het marmerpatroon.
De kerk zelf is gratis te bezoeken, maar voor een klein bedrag kan je ook het koor en de schatkamer.

Zoals voorspeld begint het te regenen. Jammer! Het was zo heerlijk 'open' rijden.

De drie kleine ruitenwissertjes kunnen het amper bijhouden, het giet.

Een paar uur later zien we Carcasson liggen. "Wat zijn dat voor gele vlakken, echt lelijk!!!"
Nadat we ons geïnstalleerd hadden liepen we naar het fort. Hoe dichter we bij de ingang kwamen hoe duidelijker het werd en hoe fantastisch kunstzinnig we het vonden. "Wat een geluk dat we dit mogen zien".

Het middeleeuwse fort van Carcassonne is gecoverd in gele cirkels. De cirkels werden toegevoegd aan het Fort door hedendaagse Zwitserse kunstenaar Felice Varini. Hij werd gevraagd om te komen met een van zijn beroemde oog-bedriegende illusies.

De gigantische gele cirkels verspreid rond de wallen zoals rimpelingen in het water. De dunne aluminium strips zijn gelijmd aan de historische stenen van het fort.
Terwijl de kunstenaar trots is op zijn werk, dat officieel ingehuldigd is op 4 mei is, is het niet goed ontvangen bij de inwoners. In september moet het weg.

We zoeken het meest gezellige restaurantje uit wat we kunnen vinden. Een 'Spaanse' steekt de kaarsjes aan. Een grote stenen houtoven brandt en er is live muziek van twee gitaristen. Als dat niet uitnodigt.

We gaan voor Cassoulet. Dat staat overal op de kaart en is het voornaamste hoofdgerecht hier. Witte bonen gepresenteerd met varkensschenkel, saucijsjes, kruiden, knoflook en nootmuskaat, opgediend in een aardewerken schaaltje.
Maar we beginnen natuurlijk met de foie gras, een gastronomische must.
Omdat het nog steeds hard regent nemen we een ijsje toe. De muzikanten zijn al opgehouden. Ik geef ze geen ongelijk! Spelen voor 8 gasten loont niet waarschijnlijk.

Terug naar ons appartement. Gelukkig staat de auto droog in de ondergrondse garage.