14-5-2018

Goed uitgerust begin ik aan de eerste cursusdag. Op het programma staat voor vanmiddag een wandeling gepland.
De omgeving is prachtig. De verhalen talrijk. Er heeft zich hier wat afgespeeld in het verleden. Strijd om het geloof, daar komt het op neer.

De plek waar wij zijn is schitterend. Eenvoudig, geen onnodige opsmuk.

De mens centraal.

Met een oude Mercedes zonder ster, komt de Franse kokkin voorrijden. Ze heeft de verantwoording voor onze innerlijke mens.

Zij bedenkt, samen met Aafke, een goed uitgebalanceerd en afwisselend menu. Maandag vlees, vandaag vis, morgen kip, ook nog een keer vegetarisch, voor elk wat wils.

Zodra we klaar met eten zijn wordt verwacht dat we met de groep de eetruimte, met de heerlijke houtkachel verlaten zodat de boel opgeruimd kan worden en het personeel naar huis kan.

De koffie staat buiten, ook nu het ijskoud is.
Het mag de pret niet drukken, niemand moppert.

Overal op het terrein staan gezellige tafels en stoelen. We hopen allemaal daar de komende dagen nog aan te kunnen zitten. Dat is het ideaalbeeld van Zuid Frankrijk. Lange tafels met eten en flessen water en wijn. Leuke gesprekken en samen lachen.

Op de achtergrond het stromende water van het riviertje.

Zowel de vierkante als de ronde tafel in de eetruimte zijn voor mij te groot. Ik mis veel van de gesprekken.
Geniet wel van het ontbijt met de super grote, kraakverse croissants, heerlijke volle yoghurt, scharreleitjes, vers stokbrood, kaas en jam.

Het officiële voorstellen kan daarna beginnen. Wie bij wie hoort is duidelijk, nu de namen nog onthouden. Het is een heel diverse groep.
De gemene deler is 'stoppen met werken'.

Een onderwerp dat vijf dagen centraal zal staan. Ik was in eerste instantie bang dat we daarover snel uitgepraat zouden zijn. Maar er komt nogal wat bij kijken. Alle facetten komen aan bod. Hoe je het ook draait of keert, je leven verandert.
Zowel voor degene die stopt als voor de partner.

Interessant hoe mensen er verschillend in staan. Het heeft alles te maken met 'goed' afscheid kunnen nemen.

Lieneke is de bindende factor. Zij leidt de cursus in goede banen.

Na de uitgebreide lunch met heerlijke zelfgemaakte quiches, Franse kazen en koude komkommersoep met een schijfje biet, komt Johan, de man van Aafke. Hij zal ons meenemen voor een wandeling.
Hij kent de omgeving met zijn geschiedenis als geen ander en wil dat graag met ons delen. Allereerst komt er een grote landkaart aan te pas met getrokken lijnen tussen abdijen. De afstanden daartussen zijn tot op de millimeter gelijk. Wonderbaarlijk!

"Kom mee naar buiten allemaal" neurie ik in mezelf.
Ik sta niet te popelen eerlijk gezegd. Ingelopen wandelschoenen heb ik ook niet.

Na nog geen honderd meter houdt de begane weg op en begint het 'vals plat' te worden. Grote keien en glibberig leem. Onze schoenen verdwijnen in de modder en worden twee keer zo zwaar. Ik hijg en puf. We hebben afgesproken om dat in stilte te doen. Gelukkig mag ik een wandelstok lenen.

Ik ruik de tijm die hier overal weelderig bloeit. Kleine witte bloemetjes daartussen.

We stoppen af toe voor een panoramisch uitzicht. Door zo geconcentreerd bezig te zijn merk ik dat mijn hoofd ook leeg loopt. De regen deert ons niet meer. We zijn buiten en 'goed bezig'. Niemand heeft het nog koud.

Koffie met koek buiten.

Aafke biedt aan om eventuele vuile kleding mee te wassen. Dankbaar voor dit aardige gebaar geven een paar heren hun broek af.

Na het diner volgt er nog een avondsessie. We zijn al aardig aan elkaar gewend ondertussen. In kleine groepjes bespreken we drie thema's.

Om half 10 zit de dag erop. De pijp is leeg en ik wil naar bed.
Hans gaat nog een fles wijn halen en zo wordt het toch nog een latertje.

De nog warme schone broeken worden gebracht door de enige echte bewoner hier. Aan service ontbreekt het niet.