15-5-2018

Slecht geslapen!
Eigen schuld.
Met een klein clubje nog blijven hangen gisteren en nog een wijntje gedronken.

Om 6.00 uur mijn verslag gaan schrijven, plichtsgetrouw als ik ben.

Het ontbijt was weer prima verzorgd. Ipv croissants vandaag chocolade broodjes.

Aan de slag.
Bewegen op muziek om soepel te worden en te blijven.
Per tweetallen, en niet je eigen partner, vraagstukken behandelen. Mijn gesprekspartner is een rustige fijne man. Heel belangstellend en begripvol maar met een duidelijke visie en levensopvatting.

Een documentaire van de NCRV moest ons een kijkje in de keuken geven van 'lotgenoten'. Zij die ons voorgegaan zijn zogezegd.

Twee echtparen waarvan de man, na een druk arbeidzaam leven stopt met werken.
Hun beide partners werkten nog een paar jaar door.
De ene man was gedreven en pakte een enorme klus aan, verbouwen van een boerderij.
De andere man liep al snel met zijn ziel onder zijn arm. Ook door beperkte middelen was zijn wereldje klein geworden.
Bij allebei kwam het moment van "is dit nou dat Grote Genieten, nog wel met hoofdletters?"
Hun relatie kwam onder water te staan. Het scheelde maar weinig......

Jaren later bleken ze hun draai toch gevonden te hebben en leek het op een 'happy end'.

Ik werd enorm verdrietig van dit filmpje. Wat een eenzame mensen, wat een SAAI leven zonder een greintje spontaniteit. Geen passie meer, geen verrassingen en geen geluksmomenten.

Even naar onze kamer en een wasje doen om te laten bezinken. In deze stilte besloten NOOIT zo'n leven te ambiëren. Dan liever doorwerken tot ik erbij neer val.

Lunchtijd.
Zeer uitgebreid! Het glaasje met geitenkaas en radijs zag er heel culinair uit. De kokkin was iets te royaal met knoflook geweest. Maar...... het oog wil ook wat tenslotte en dat was goed gelukt.

Om 14.00 uur aantreden voor de workshop gevelsteen maken. Eerst op papier een tekening van hoe je leven er nu, in 2018 uitziet.
Dan in klei een gevelsteen maken met de symbolen die in 2023 in jouw leven van belang zullen zijn.
Er ging wat onzeker gekreun op zo links en rechts. Het is voor de meesten van ons de eerste keer dat ze werken met klei. Eén cursuslid had de kleuterschool overgeslagen en dacht daarmee een excuus te hebben voor het mislukken van zijn tekening en gevelsteen. Maar.... hoe verrast kun je zijn als er iets heel moois onder je vingers ontstaat. Blij en trots. Terecht een applausje voor onszelf.

Hans en ik nemen de stenen niet mee, geen plek in de auto. Het verhaal erbij zal ik me later zeker herinneren bij het zien van de foto's er van. Ook de motivatie om - vanwege dat depri filmpje - iets afwijkends te willen maken.

Ik verbaas me over de groep. Er zijn geen 'haantjes' bij en iedereen krijgt de aandacht die hij verdient. Op Tips zit niemand te wachten zegt de cursusleider. En gelijk heeft ze! Luisteren naar elkaar en open staan voor ieders verhaal geeft genoeg stof tot nadenken. Vastgeroeste denkpatronen worden een beetje losgeweekt. Observeren is ook een manier van meditatie.

Even tussendoor een momentje voor onszelf. In ons huisje wat gerommeld en mooie Fado beluisterd.

De Franse kokkin geeft ons het recept van, in brickdeeg gebakken appel met blauwe kaas en gember. Een heerlijk voorgerecht dat zowel warm als koud gegeten kan worden. Dat ga ik thuis zeker maken.
Hoofdgerecht deze keer; kippenpoten, rijst, aubergines en salade.
We komen hier niks te kort.

Het avondprogramma bevind zich om en bij de grote Open haard. Er komen bijzondere verhalen los. Dat kan ontstaan omdat we elkaar volledig vertrouwen.

En dat na twee dagen!!!

We sluiten de dag af in een relaxte sfeer met een drankje bij de open haard. De 'vuurman' neemt zijn verantwoording, dus wij kunnen rustig naar bed.

Morgen wandelen naar Rennes Le Chateau