17-5-2018

"Even opruimen" krijg bezoek van Kees. Ik schep zo op over mijn appartement dat hij het wel even zelf wil komen bekijken. "Wees welkom Kees".

Vanmorgen een groepje bij mij 'thuis' uitgenodigd voor de ochtendsessie. Het weer laat het toe om buiten te zitten. We bespreken oa welke uitdagingen we voor onszelf zien voor de toekomst.
Over de volgende onderwerpen; voeding, bewegen, contacten, zingeving en balans.
Iedereen vult het voor zichzelf in.

Mijn uitdaging voor de dicht nabije toekomst zal zijn: een lege agenda plannen zodat ik altijd JA kan zeggen als er iets leuks op mijn pad komt.

Een wandeling door een Labyrint staat op het middagprogramma.

Wij rijden er met 4 auto's naar toe. Gewoon het witte busje volgen, meer niet.
'Onze' chauffeurs zijn niet gewend om in de bergen te rijden en doen het wat voorzichtiger aan.
Zo gebeurde het dat we na een minuut of 10 moesten concluderen dat we nog maar met drie auto's waren.
Leve de mobiele telefoon, die brengt uitkomst in zulk soort situaties.
We kwamen dus keurig tegelijk aan bij een bos waar we weer stevig moesten klimmen. Hijgend sjokte ik achteraan. Mezelf afvragend wat er zou gebeuren als hier iets met een van ons zou gebeuren. Een ziekenwagen kan hier niet komen.
Hans is vroeger padvinder geweest en zou vast en zeker een brancard in elkaar geknutseld hebben stelde ik mezelf gerust.

Wat staat ons te wachten? Aan het landschap valt op het eerste gezicht niks af te lezen.

* Het Labyrint van Nébias
Het natuurlijke labyrint is een bijzondere verzameling rotsformaties in het feeërieke bosgebied van Nébias. Soms komen de rotsen maar tot uw middel, maar meestal steken ze enkele meters de lucht in. De doorgangen zijn vaak overwoekerd en erg donker. Op een aantal plekken vind je hier bijzondere natuurfenomenen, zoals een 250 jaar oude eik en een ooit omgevallen boom waarvan alle takken naar boven groeien, zodat hij nu het uiterlijk van een gigantische harp heeft.

Het was sprookjesachtig mooi om door die draden van mos te lopen. De atmosfeer was vochtig en sappig. Het voorstel van Lieneke om met aandacht, mindfulness, en in stilte verder te lopen werd met plezier opgevolgd.

"Het goede nieuws is dat ik voor jullie een lekkere gedroogde abrikoos heb. Het slechte nieuws is dat we verdwaald zijn en een stuk terug moeten lopen" was de boodschap van Lieneke. Johan, onze gids had ons net verteld dat, nog niet zolang geleden hier een jongetje een paar dagen rondgedoold heeft.

"Eerst die abrikoos maar eens opeten".

Natuurlijk kwam het goed en zorgde Johan dat we na wat vertraging, maar het veilig stellen van ons eten, terug bij de auto's kwamen.

Deze ervaring had ik voor geen goud willen missen!! Dank je wel Lieneke, dat jij dit voor ons bedacht hebt.

Aafke brengt uit zichzelf karafje wijn. Ze begint haar pappenheimers te kennen.

Ons laatste avondmaal hier.
Vis met kerriesaus, heerlijke tomatensalade, groenten en soort rijst. Vooraf een glaasje met avocado, citroen en stukjes tomaat.
Lieneke opperde dat Yvonne, de kokkin van de Mercedes zonder ster, wel een applaus verdiend voor die lekkere maaltijden die ze voor ons klaargemaakt heeft. Terecht! We gunnen haar eigenlijk nog meer dan applaus en bedenken dat we haar gaan toezingen in het Frans. Zo gezegd zo gedaan.

Koffie buiten en in de grote zaal weer een haardvuur.

Aan alle cursisten was gevraagd om iets mee te brengen dat je dierbaar is. Speciaal om op deze laatste avond een soort van bonte avond te maken samen.
De herinnering aan een schitterende reis, een hobby, beleving van een wandeltocht, een creatieve uitspatting, een ontroerende dierbare herinnering, liefde voor een hondje, het kwam allemaal voorbij. Om zijn mooie verhaal kracht bij te zetten had Guus voor ons 'gebakken banaan' als hapje gemaakt en later nog lekkere kroepoek bij de borrel.

Lieneke werd ook toegezongen met een lied over "de Jutter" naar aanleiding van haar verhaal ober haar hobby, strandjutten. Het kwam uit een goed hart. Na wat langer oefenen vast en zeker ook uit een mooie zangstem.
Het was een 'warme avond, een met een gouden randje zou Hans zeggen.

Morgen afscheid nemen van de PIZ cursus leden.

We zijn het er unaniem over eens "Chapeau voor STAVOOR"