18-5-2018

Al bijtijds opgestaan en de auto ingeladen. De afspraak is dat we na het ontbijt nog bij elkaar komen om de 'losse eindjes' te bespreken.

Nog een fijn, een op een, gesprek gehad met Freek. Een kaart naar hem geschreven die pas over een half jaar op de post gaat. Dat doet iedereen zo, iemand uitkiezen waar je in deze cursusdagen nog niet apart mee gesproken hebt.

Koffie met ..... taart! En wat voor.... !!!

En dan ..
het échte afscheid. Lieneke leidt ook dit gedeelte in goede banen. Ze liet iedereen een kaart trekken.
Ik had er een met "omarmen" getrokken. En dat is precies wat ik wil. Iedereen omarmen en bedanken. Ook mijn nieuwe leven omarmen.
Hans had "dank je wel" getrokken en wachtte keurig zijn beurt af. Hij nam als laatste het woord.

We hebben voor het eerst van ons leven samen een cursus gevolgd, een hele week op een plaats met wildvreemde mensen. We waren tot elkaar veroordeeld zou je kunnen zeggen. We gaan uit elkaar met warme gevoelens naar elkaar toe. We spreken uit hoe fijn het was om hier samen te zijn op Les Labadous. Hoe "bevoorrecht" we zijn dat we dit in deze setting mee hebben mogen maken.

We worden uitgezwaaid door Aafke, Lieneke en de énige echte bewoner van Les Lavandou.
We kunnen terugkijken op een fijne PIZ cursus. Dat doen ze goed bij STAVOOR. Wij hadden Lieneke en dat was meerwaarde.

Op advies van Aafke, een gastvrouw die haar voelsprieten de hele dag door uit heeft staan, rijden we naar de kust. Naar Collioure, wat een mooi plaatsje moet zijn.

Bij aankomst in 'hotel princes de catalogne' wachtte ons een aangename verrassing. De auto van de eigenaar werd uit de garage gereden om plaats te maken voor onze Morgan. Wat een service.
We zitten midden in het stadje met zijn haventje en de gekleurde huizen erom heen. Een strandje en bootjes. Terrasjes en leuke smalle straatjes.
Wij hadden ons geïnstalleerd aan het water. Opeens zei Hans, "hé, die man ken ik, dat is Rennes".
Toen hij ons voorbij liep sprak Hans hem aan. En jawel hoor, een vriend van 35 jaar geleden loop je hier tegen het lijf.

Rennes van de Riet, een kunstenaar in Frankrijk. We worden meteen uitgenodigd bij hem thuis. Zo leuk! Je stapt binnen in zijn galerie, gaat een trap op en komt dan in zijn atelier, vervolgens nog een trap op en nog een, daar wonen ze en hebben ze dan weer een voordeur die uitkomt in een ander straatje. Leuk met een zitje en lekker rustig. En dan nog een verdieping met de slaapkamers. Heel smal allemaal, maar op een jaloersmakende lokatie.
Ouwe herinneringen worden opgehaald.
Andersom zou Rennes ons nooit meer herkend hebben omdat Hans zo afgevallen is door de jaren heen. Het is zeker 35 jaar geleden dat Rennes bij ons hielp in de surfschool. We maken kennis met zijn vrouw en dochtertje. Een pienter meisje van 7 dat vlot 2 talen spreekt.

We gaan ons even opfrissen en zoeken een restaurantje.
Zo lekker vis gegeten!
Je kunt elkaar hier niet ontlopen blijkt als Rennes weer voorbij komt. Nog even een Hollands biertje samen gedronken. Hij attendeerde ons op een vernissage.
Dat is voor morgen.

Voor nu, lekker slapen.