19-5-2018

Buien de deur ontbijten op een terrasje aan de straat.

Wandelen naar de toren. Een oude olijfpers. Pas gerenoveerd.

Geen vernissage gevonden. Het enige museum dat we tegenkwamen en er naar vroegen wist van niets. De suppoost deed ook geen moeite om het uit te zoeken. Hans en ik noemen zo iemand 60%.

We namen het wandelpad, langs het water terug naar het gekleurde centrum.

Halverwege, in een bocht neergestreken voor een verse jus. Toen het klokje 12 sloeg onmiddellijk oesters en ijskoude wijn besteld. Alsof er een Engeltje over je tong.....

Al een paar keer stokoude mannetjes tegen gekomen. Nu ook weer, broek tot onder de oksels en geen kont meer. Maar wel samen met zijn zoon de hond aan het uitlaten. Break voor een biertje, pa betaalt, en weer verder.
Bewogen... én sociaal contact. Een ander opaatje, schat 102, kwam net naar beneden toen wij de trap aan het opklauteren waren naar de molen. Boven zagen we dat er maar een weg was. Opa was dus ook naar boven geklommen. Bewust om te bewegen raad ik. Raar dat die dingen me nu opvallen!

Lekker lang zaten we daar te genieten in het zonnetje, met uitzicht op de bootjes.

Vanmiddag onweer zeggen de pessimisten onder ons. Voorlopig geen wolkje aan de lucht.

"We gaan bruine benen kweken", dat duurt altijd zo lang bij ons.
Onze handige stoeltjes opgehaald en met mijn boek 'de kunst van het niets doen' onder mijn arm naar het strandje. Inplaats van te studeren op 'nietsdoen' viel ik in slaap. Altijd al een vlotte leerling geweest.

Van spetters water schrok ik wakker. Regen???
Iedereen was zijn spullen bij elkaar aan het scharrelen om in een soort optocht het strand te verlaten.

Vol verbazing zie ik mensen meteen een paraplu opsteken. Dat zijn die pessimisten!

Onze 'handige stoeltjes' inklappen is een fluitje van een cent en 5 minuten later zijn we thuis. Nog helemaal ingesmeerd tegen het verbranden liggen we nu op bed ipv in de zon. Wat is dat toch met het weer in Zuid-Frankrijk.

Collioure is het schilderachtigste plaatsje aan deze kust.Het heeft een middeleeuws fort, een prachtig kerkje uit de 15e eeuw en een klein haventje met authentieke vissersbootjes. Er wonen en exposeren veel kunstschilders. Heerlijk om door de smalle straatjes te slenteren en je onder te dompelen in de creaties van de kunstenaars. En dan te bedenken dat Rennes hier iedere dag rond kan lopen.

Collioure geldt in de culinaire wereld als de hoofdstad van de ansjovis. Zou een zusterstad van Bergen op Zoom kunnen zijn. Alleen bij ons worden ze nog op de traditionele manier gevangen. Weervisserij.
Omdat het zo leeft bij ons willen we gepekelde ansjovis meenemen. Bij ons is de spoeling te dun om een voorraadje aan te leggen. Het duurt 2 jaar voordat ze op hun lekkerst zijn.

In de Middeleeuwen was Collioure een belangrijke havenstad. Het viel onder het koninkrijk Mallorca. De koningen van Mallorca bouwden hun zomerpaleis midden in de huidige stad. Het imposante kasteel is nog steeds het middelpunt van de stad en kan worden bezocht, hetgeen zeer de moeite waard is.

Een restaurantje uitgezocht waar je alleen terecht kunt als je gereserveerd hebt. We kwamen er toevallig langs en het water liep al uit onze monden bij het lezen van de kaart.
Hup, reserveren!!

Nog wat rondgewandeld, de Fransen eten laat, en vol verwachting terug naar de blauwe stoeltjes. De biscque was heerlijk. De vis viel tegen. Er zat een aangebrand smaakje en zwarte stukjes in de saus. Zo jammer!
"Dessert?"

We gaan de straat op voor koffie. Zover zijn we niet eens gekomen, ons bedje riep.