Eerste Pinksterdag
20-5-2018

Heerlijk vroeg wakker. Voor de deur wordt een weekmarkt opgebouwd, je kunt mij geen groter plezier doen dan om dat gekrioel van die bezige bijen aan te zien.

Hans wil vroeg vertrekken én uitgebreid ontbijten. Ik wil naar de markt.
Hoe gaan we dit in het vat gieten zonder dat een van ons consessies hoeft te doen?

Ontbijten in de zon, naar de markt en om 10.10 uur in de auto. Knap toch? Kersen, broodje met ansjovis en olijven gekocht. Én potten ansjovis voor thuis.

We rijden onze auto uit de garage (hoe luxe) en verlaten Collioure via de smalle straatjes.
Borden 'Perpignan' volgend

Rechts de Middellandse zee en aan de linkerkant de velden met druiven. Het is heerlijk om weer in ons autootje te zitten en de wereld aan ons voorbij te zien trekken.

Zááááligggg weer vandaag!

Met een gevoel van 'alleen op de wereld' rijden we door de bergen. In de verte zien we een groep motorrijders die gestopt zijn om van het uitzicht te genieten. Zodra ze ons in het vizier krijgen komen de camera's te voorschijn, mooie plaatjes zullen dat zijn. Even later moeten we hen passeren en rijden we er als door een erehaag doorheen. We zwaaien naar elkaar alsof we vrienden zijn.

We stuiten op een omleiding, een berg is afgesloten.
Dat komt door die race natuurlijk

In Quillan zijn autoraces, dat weten we van Aafke. Nu we er weer zo dichtbij zijn maken we er een ommetje voor. "Wie weet zien we nog een verdwaalde raceauto staan".
Een verdwaalde raceauto......?
Er is een heel kamp opgeslagen voor de deelnemers.
We parkeren snel onze auto en gaan rondlopen. Een wereld op zich, die autoraces. Wat komt daar veel bij kijken! Allemaal een eigen vrachtwagen incl. onderdelen.

Als het in Frankrijk etenstijd is dan eten ze. Waar ze ook zijn. Hier op het terrein dus ook. Al-le-maal aan tafel, hele families. De restaurantjes puilen uit. Op een plekje uit de zon zitten mensen hun stokbroodje op te peuzelen. Wij even niet omdat we, op zijn Hollands, dat om 12.00 uur gedaan hebben.
We zijn precies op tijd om het opstellen en vertrekken vanaf het terrein te zien. Met ronkende motoren en volle bak gas gaan ze er tussenuit. Heel apart om dat van zo dichtbij mee te maken. Goeie tip Aafke!

De rit gaat verder. Een schitterend hotel geboekt in Puycelsi voor vanavond. Het lijkt ons, bij nader inzien, te ver rijden. Afgemeld. "We zien wel waar we uitkomen".

Drie keer raden! We gooien een way point uit de TomTom en rijden om 16.30 uur de berg op. Het dorp is autovrij. Te voet naar het hotel en gelukkig is 'onze' kamer nog vrij. Niet normaal zo mooi! Lichtblauwe muren met mooie open balken plafond. Drie wanden van glas, ook achter ons bed, waardoor we van alle kanten het dorpje in kijken. We zitten op de hoogte van de kerkklok.
De auto mag voor de deur. Niet te geloven!!!
Er komt een gevaarlijk lekkere lucht uit de keuken en we vragen of we hier kunnen eten. "We koken voor morgen" was het antwoord. "10 km verderop is een goed restaurant". We gaan niet meer rijden omdat we al een bubbeltje gedronken hebben op de kamer.
Ze doet haar schort uit en loopt ons voor naar een restaurantje in het dorp. Regelt een plek voor ons en kijkt er tevreden bij. "Goed eten" zegt ze.
Haha... dat is geregeld dus.

We hebben nog een uurtje...
Puycelsi nodigt uit om een fijne wandeling te maken, zowel in de straatjes als langs de verdedigingswerken. Omdat het zo hoog ligt wordt je daarbij getrakteerd op een prachtig uitzicht op de omgeving.

Puycelci-Grésigne ligt hoog op een plateau boven de vallei van de rivier Vére. De strategische plek van het dorp was de Kelten voor de Romeinse bezetting van Gallië al duidelijk en dus bouwden ze er een burcht. Ze zouden niet de laatste zijn want tijdens de Romeinse tijd en de middeleeuwen werd het dorp opnieuw versterkt. Dat is nu nog te zien want het hele dorp ligt binnen de verdedigingsmuur en dat vinden wij nu

Om het Puycelsi binnen te komen moet je door de dubbel wachtpoort. Het is een prachtig ding maar de muren en de poort staan er niet voor niets. Het dorp heeft een buitengewoon gewelddadig verleden want in zo’n beetje elke middeleeuwse oorlog in Frankrijk lag Pycelsi in de frontlinie. De kruistochten tegen de Albigenzen, de Honderdjarige oorlog tegen de Engelsen en de godsdienstoorlogen in de zestiende eeuw; ze hebben allemaal hun sporen in dit dorp achter gelaten. Het mag een wonder zijn dat het er nu nog zo goed uitziet.

Het was de moeite waard om even de kerk binnen te lopen want het interieur is bijzonder kleurrijk. Met name het plafond met zijn diepblauwe kleur en gouden accenten is bijzonder.

Het bord 'Frans en Maartje' trekt onze aandacht. "Kan niet anders, dan dat hier Nederlanders wonen" zeggen we tegen elkaar. En daar verschijnt het hoofd van Maartje. Maartje heeft samen met haar zus een manege gekocht in de buurt en woont zolang hier. Het is de bedoeling dat ze er met de twee gezinnen gaan wonen. Komen bij ons uit de buurt nota bene, uit Breda. Haar dochtertje van 4 komt ook op het Brabants dialect af. Ze heeft een mooi hoedje op en als ik vraag of ze een prinsesje is knikt ze heftig.

Heerlijk gegeten in 'Au Cabanon de Puycelci'. Met eenvoudige ingrediënten maakt de kok heerlijke gerechten en dient ze bovendien ook zelf op! Een echte aanrader!
We zien de zon ondergaan en genieten van de rust. De toeristen zijn naar huis.
"Dag Prinsesje" roepen we naar het kleine meisje. Ze zwaait blij terug en huppelt naast Maartje naar huis.

Dank je wel meelezers. Echt leuk die reacties. Dat maakt ons blij.