11 februari 2019.

Heerlijk geslapen.

De auto heeft in het wekend gratis voor de deur mogen staan maar dat gaat niet langer meer op. Dus stappen we alledrie in om 150 meter verder alledrie weer uit te stappen.

Hier is het gratis en daar worden wij ‘Hollanders’ blij van.

Dat we vervolgens bij de backery het lekkerste van de kaart bestellen als ontbijt tellen we niet. “Als je niet eet ga je dood” heeft ooit iemand tegen me gezegd toen ik nog klein was. Nu weet ik beter, we gaan toch dood.

Maar ....... laten we dan de geneugten van het leven maar geproefd hebben, nietwaar?

Avocado met zalm en vers geperst sinaasappelsap voldeed.

We moesten het rolgordijn een beetje laten zakken vanwege de bloedhete zon op ons bolletje.

Later wordt het bewolkt maar nog altijd een heerlijk temperatuurtje.

Goed geraden Atske, Hans heeft 2 zussen. Mia woont hier permanent aan de Costa Blanca in Spanje en Jenny in Nederland. Het is heel waardevol om bij elkaar te zijn, zeker na een verdrietige perioden.

Dan hebben niet alleen De Dekkersen elkaar nodig, dat gevoel is universeel.

Soms verdienen mensen het om twee dagen jarig te zijn. Mia ook!!

We knopen er nog een lekker etentje aan vast om alles wat we gisteren vergeten zijn nu nog kunnen vertellen. Om 13.45 uur afgesproken bij de Masymas.

We rijden eerst naar het centrum van Jàvea en daar is het te doen. Kleine smalle straatjes.

Super clean en leuke winkeltjes, geen ketens maar ondernemers met smaak.

We vinden allebei een mooie sjaal en wat tuttemerullen.

De Spaanse klederdracht wordt hier gemaakt. Ik heb een rok gewogen en ben blij dat ik daar niet mee hoef te lopen. Loodzwaar maar O zo mooi.

We aaien over de mooie stof en complimenteren de coupeuse die aan het begin staat van een nieuwe creatieve schepping. Chapeau!

De appeltjes van oranje zijn een lust voor het oog. Ik kan hier niet genoeg van krijgen.

De bomen bezwijken bijna onder hun gewicht.

Februari is allesbehalve troosteloos in Spanje.

Gata de Gorgos, volgende stadje.

Het van oudsher verbouwen van riet en het toerisme gaan nu hand in hand in Gata de Gorgos. De plaats is namelijk bekend om zijn handgemaakte artikelen (artesanías) gemaakt van riet (hoeden, manden en dergelijke). De winkels waar ze deze producten verkopen bevinden zich onder andere langs de doorgaande weg, de N-332, die het dorp doorkruist.

Deze winkels stallen hun producten deels buiten uit, hieraan heeft het dorp de bijnaam ‘de Bazaar van de Costa Blanca’ te danken. Daarnaast worden er artikelen van keramiek en bijvoorbeeld handgemaakte gitaren verkocht in Gata de Gorgos.

Pedrequer is een écht Spaans dorp. Hier leeft onze familie. Dat in gedachte rijden we er doorheen. Bij de bakker en de krantenverkoper zijn zij dus kind aan huis.

Het is stil op straat, later horen we van mijn schoonzusje dat alle vrouwen naar de ‘gym’ zijn op maandag. Daarna eten ze en houden siësta. Het dorp komt ‘s avonds tot leven verwacht en hoop ik.

Op de afgesproken tijd zien we elkaar en we volgen onze zwager naar het restaurant dat zij uitgekozen hadden. Het was een buffet, maar dan een hele goeie.

‘Oppassen en gezond verstand gebruiken’ ging overboord.

Te lekker allemaal. Vooral de mooi gebakken tong vonden we heerlijk.

Goede keus!

Om ons heen werd al gedweild en gepoetst. We bleken nog de enige gasten te zijn haha.... gezelligheid kent geen tijd.

En dan komt het afscheid. Niemand weet voor hoelang...

Natuurlijk kunnen we mailen en bellen maar zo life is toch het fijnste.

We hebben het fijn gehad met elkaar. Mooie herinneringen zijn gemaakt en vastgelegd.

Nog tijd genoeg voor een autorit over de prachtige hoogvlaktes, betoverende vergezichten en vruchtbare valleien.

Dus lekker rondrijden maar door de omgeving.

We maken tijd voor de amandelbloesem want één flinke wind en je mist de roze en witte vacht die over de valleien, heuvels en dalen van de Costa Blanca is gelegd.

Terug naar Jàvea.

Onderweg jeugdherinneringen opgehaald. De Dekkersen hebben een mooie jeugd gehad met lieve ouders. ‘Ons moeder’ maakte stroopsoldaatjes, de kinderen moesten daarvoor lollystokjes zoeken op straat. Die werden dan grondig gewassen voor een tweede leven.

Vooral met veel zoetigheid zijn ze grootgebracht blijkt uit de herinneringen. Vader en moeder zullen gedacht hebben, dan krijgen we vanzelf zoete kinders.

Babbelaars en borstplaat maakten ze ook zelf.

En als vader geboemeld had (lees: als taxichauffeur met klanten naar Antwerpen) kregen ze na het eten een hele reep chocola.

Inplaats van een drankje kreeg de chauffeur namelijk telkens een reep. Eind van de rit had hij dan een dashboardkastje vol en mochten de kinderen dat leeghalen. Dat was toch feest. In een groot gezin, zoals bij ons thuis moest alles gedeeld worden. Een Mars werd in schijfjes gesneden. Verschil moet er zijn.

‘De watertoren’, zoals wij het al dagen noemen bleek een kerk te zijn. Dit aparte bouwwerk grenst zowat aan ons adres hier.

Unieke constructie

Parroquia de Nuestra Senora de Loreto

In de volksmond heet deze unieke constructie de schippers-kerk omdat een van de opvallendste eigenschappen van dit

Bijzondere bouwwerk de dakconstructie is. Van binnenuit gezien is het dak net de onderkant van een houten schip dat symbolisch vaart op de golven die worden uitgebeeld door (aan weerszijden) een serie van twaalf gebogen pilaren. Deze qua architectuur zeer moderne kerk is gebouwd in 1967 en daarvoor benodigde gelden werden bijeengebracht door vissers uit het dorp zelf. De kerk is aan alle kanten ingebouwd vlak aan de haven in het oude centrum van Javea en mist daardoor een beetje van de allure die het zou kunnen uitstralen, maar blijft zeker een bezoek waard.

Naast ons hotel is een hengelsport winkel, daar verkopen ze ook manden met Naranjas voor €0,60 per kilo, handel is handel.

Op de bovenste verdieping van ons hotel is een restaurant. Het uitzicht moet geweldig zijn. Na het ontbijt toch maar eens gaan kijken. En inderdaad...

Vanavond zitten wij hier lekker te lezen en te schijven met een drankje.

En zo geschiedde..

Morgen 9.00 uur verzamelen in de lobby