Zonder dat we ergens om hoeven vragen bellen allebei onze kinderen op en bieden spontaan aan ons op te komen halen in Eindhoven. “Alles is liefde”.

Levi komt.

Na het ontbijt moeten we ons bezighouden tot 14.00 uur. Dan komen de taxi’s ons weer halen.

We zitten tegenover Elche Parque empresarial, een gebied met alleen outlet winkels. Even dachten we dat dat leuk zou zijn maar als we voor de zoveelste keer naar oudbollige high heels staan kijken, is het over. We kunnen niks meenemen en willen hier ook niks van hebben. Enfin, we hebben een ochtendwandelingetje gemaakt.

Geen gezelligheid hier in het hotel. Alles is mooi maar echt zakelijk. We mogen de kamer gebruiken tot we opgehaald worden. Fantastisch geregeld tot nu toe.

Om 13.00 uur mogen we weer aan tafel. Niks te kiezen maar gewoon een eenheidsmenu. Pompoensoep, paella en als dessert een stuk taart. Hier kunnen we tot in Nederland wel op teren.

Voor iemand die niet kan kiezen is dit een uitkomst. Zag ook salades voorbij komen. Dan gaat er meteen door me heen dat ik dat liever heb. Aan de andere kant is pompoensoep natuurlijk veel voedzamer en Paella is nogal zout. hier kom ik niet uit.

De taxi’s arriveren keurig op tijd en in een mum zijn we op de luchthaven.

Beetje winkelen, rond lopen en op je horloge proberen de tijd vooruit te kijken.

Het gaat redelijk vlot allemaal. Moest nog even denken aan de processierupsen die we zagen van de week. Nooit geweten waarom die rupsen zo heten. Maar nu ik gezien heb dat ze als wagonnetjes aan elkaar koppelen , als in een processie, snap ik het.

Zo lopen wij nu ook.

Maar al gauw zitten we in the plane.

Ik hoor mezelf water en chips bestellen. Hoezo chips?

Nou gewoon omdat ik daar zin in heb. Zo’n mooi vierkant doosje dat eet makkelijk. Ik zet het open voor me neer. Mmmm.... daar ga ik eens lekker aan beginnen. Roddeltijdschriftje erbij. Zo gaat tie goed.

We zitten alledrie weer ver uit elkaar, we moeten zeker de lege plekken opvullen.

Het gekke is dat er nu niemand naast mij zit terwijl Hans en Jenny ergens ver achterin zitten.

Ik ontdekte dat ik de portemonnee van Hans in mijn tas had zitten. En zodoende dat lekkere bakje chips en dat water. Een donker meisje zat op stoel A en zette haar tas op de lege stoel tussen ons in.

Plankje uitklappen en peuzelen maar. Knapperig tot het laatste stukje dacht ik nog net voordat het hele doosje omkukelde. Helemaal over de grond. Het is onmogelijk om vanuit een vliegtuigstoel iets van de grond op te rapen. Ik kon de rest van de vlucht alleen maar kijken naar die heerlijke ambachtelijke versgebakken chipjes.

Ook wel een beetje gênant natuurlijk, al die rommel onder mijn voeten.

Dan maar een glaasje water. Een dun tandenpoets bekertje schonk ik vol en nam een teug. Beetje zuinig aan doen maar want ik zit ingebouwd en wil niet naar de wc in het vliegtuig. Hoe het kan weet ik nog niet maar het hele bekertje water gleed van het plankje en viel om, over het tafeltje, mijn broek en de chips. Wat een zooi. Het donkere meisje zat met een koptelefoon op. Ik denk dan dat ze ook niks ziet. Maar.... ze stak me een pakje tissues toe en lachte zoals ze vast ook naar haar Oma lacht. Zo goed e zo kwaad als het ging begon ik tissues te soppen in het water, maar toen zat ik daar weer mee. Je kunt je kont niet keren. In dat dunne bekertje dan maar, wel oppassen dat het overeind blijft staan natuurlijk. Nu ik zo’n karretje nodig heb om leeg goed op te halen zie je ook geen kip. Ik schroef het dopje stevig op het flesje zodat verdere rampen uitblijven.

Ik zit bij het raampje. Het meisje vraagt of ik met haar iPhone foto’s van de ondergaande zon wil maken. Ik klem het toestel stevig tussen mijn vingers, niet laten glippen nu. In ruil voor de tissues ben ik het wel aan haar verplicht natuurlijk om mooie plaatjes te schieten. Ik doe mijn best.

De stewardess komt langs met loten. Dat is echt Spaans. Laat maar zitten, al genoeg vergokt vandaag.

Opeens is het pikdonker buiten.

Deze dag is eigenlijk een verloren dag geweest. Door eenstakingkunnen we nood geleden kosten ook niet verhalen op Ryanair.

We zullen alledrie blij zijn als we weer goed en wel thuis zijn.

Dan gaan we de ‘herinneringen’ bekijken en laten we alles de revue nog eens passeren. Het is nogal wat.

Dit tripje was ook zo de moeite waard..

Voor mezelf toch min of meer besloten dat we niet meer vanaf Brussel of Charleroi vliegen.

Er wordt op mijn schouder geklopt door het donkere meisje. Ik hoorde niet dat ik het tafeltje in moet klappen.

We landen.

Mijn zoon staat er?.

De dochters van Jenny wachten haar bij ons thuis op.

Wat een rijk gevoel. Niet in geld uit te drukken.

Nu nagenieten en met dankbaarheid terug denken aan de Dekkers reünie.

Fijn om het met jullie te kunnen delen lieve lezers.

?