13 mei

Voor het eerst van mijn leven op een matras met geheugenschuim geslapen.

Traagschuim reageert op lichaamswarmte en kan zich daardoor perfect aanpassen aan de contouren van je lichaam, waardoor je geen drukpunten voelt.

Ligt wel lekker en het grappige is dat de kuiltjes van je hielen bijvoorbeeld weer opvullen als je gaat verliggen.

Het is zeker de reden dat we goed geslapen hebben.

De oordoppen die al klaarlagen voor het lawaai van het voorbijrazende verkeer had ik niet nodig.

Deze keer ben ik in het voordeel haha....

Het ontbijtbuffet is prima, alles was er.

De aardige ‘Maria’ is 80 jaar en haar geheim is 7 dagen in de week werken. Het enige handicapje dat ze heeft zijn tranende ogen zodat ze constant met een zakdoek voor haar ogen zit.

Omdat zij het ontbijt verzorgt pikken wij daar zeker een traantje van mee.

Hans heeft een route gemaakt op de IPad en bij instellingen gekozen voor spannende route.

We draaien vrijwel meteen naar boven voor de rit door de bergen. Zulke smalle wegen, staan ook aangegeven als fietspaden trouwens.

En naruurlijk komt er een tegenligger aan.

Trots op Hans die dat prima kan handelen.

Voordeel van open rijden is dat je de koeiebellen hoort en de dennenbomen ruikt.

Prachtig landschap in wel duizend tinten groen. Vliegt er ook nog een groene specht over, een wonder dat we die zagen trouwens.

Hans geniet van de haarspeldbochten, geen moment spijt van zijn spannende keuze.

Hoe communiceren bergbewoners?

Net als wij op Facebook maar dan zonder WiFi.

Heel de berg mag het weten als er een baby geboren is.

Je zou verwachten dat alle koters hier Heidi of Peter heten. No way!!

Silvan-Luca-Joel-Linde-Carla-Sabrina en Levin komen we tegen.

Versierde bomen en borden met de naam van de nieuwbakken baby erop. Leuk!

Op een gegeven moment zegt Hans ‘wel vruchtbare grond hier’.

Als op een huis wel vijf borden hangen krijg ik argwaan, een vijfling is wel erg veel van het goede dus start ik eens een onderzoekje.

Toen we een bord met een vrachtwagen erop passeerde met ‘Dani 16’ begon er een lampje te branden.

Alle borden blijven altijd hangen, dus 5 kinderen, vijf borden.

En dan nog extra bij bijzondere gebeurtenissen zoals ‘Angela 20’ met de datum van 4 jaar geleden, benieuwd of ze al onder de pannen is?

Zelfs als er een jong hondje geboren wordt spijkeren ze een bordje op een paal.

‘Luca’s’ zijn we al een paar keer tegengekomen. Deze naam is hot in Zwitserland.

Benieuwd wat deze kinderen gaan worden. Houthakker is wel voor de hand liggend. Zowat de enige baan die je van huis uit kunt doen. De creatievelingen kunnen dan een boom aan de handel onttrekken en er een mooi kunstwerk van maken. Een houten uil of een beer kwamen we al tegen. Toen we een tweede uil zagen en een derde bedachten we dat uilen een makkie zijn.

Op de top van de berg staat veel wind, ijzig koud.

2 Gele spanbandjes versperren ons de weg. Een paard steekt over en daarna een pony. En dan.... een hele kudde koeien. De beesten pakken hun moment om eens een zwarte Morgan van dichtbij te bekijken.

De boer komt er met een bezem achteraan en jaagt ze op zodat wij verder kunnen.

We komen langs een spoorlijntje. Vanaf de weg lijkt het op een plaatje van Intraruin, zo met Kerst met die modeltreintjes en huisjes, écht precies...

Thun, mooi zicht op de grillige Alpen met sneeuw.

De oude fruitbomen zijn behangen met bloesem en beloven een geweldige oogst.

Hans verandert iets in de TomTom, de spannende route wijkt te ver af.

Komen we opeens bij de autotrein aan. Geen weg meer terug dus rijden we er maar op. Van Kandersteg naar Coppenstein.

We rijden meteen een pikdonkere tunnel in. Rare gewaarwording.

Omdat we dit niet gepland hadden weten we ook niet hoelang het gaat duren.

Hier ontmoeten we een andere autofiel uit Nederland. Hij rijdt een meer dan bijzondere Alfa Romeo, knalgeel.

Ook onderweg naar Bressia. Hij maakt onderdeel uit van een georganiseerde rit.

Dar Scheelt toch wel een eind rijden.

Van de trein af volgen we de Simplon pas.

Eenmaal boven omgeven door dikke pakken sneeuw ontmoeten we de rest van de ‘Classic Emotions’ club.

We drinken koffie en nemen wat foto’s van the beauty’s in de sneeuw.

Wat een plaatjes krijgen we voorgeschoteld vandaag. Aan een stuk door genieten.

In Italië staat ons bed in hotel San Gottardo aan het Lago Maggiore.

Vanmorgen vertrokken met jas, das en kachel aan vanuit Zwitserland. Nu in een dun bloesje op terras in Italië, het bestaat.

We bestellen lekker wijntje met wat hapjes erbij en genieten van de zon. We blijven zitten zolang de zon schijnt nemen we ons voor, veel te lekker.

Bij het tweede drankje kregen we van het huis heerlijke kaas, brood en ham.

De grootste honger is nu wel over, maar het wordt te fris om te blijven.

Het wordt Italiaans, hoe kan het anders.