17 mei

Pikdonker nog toen ik mijn ogen open deed. Besloot stukje te gaan schrijven omdat het er na die romantische avond niet van gekomen was. Tot mijn verbazing zag ik dat het 8.33 uur was. Gat in de dag geslapen!

Toen we de luiken open gooiden kwam er een zee van zonlicht binnen.

Bakkerszaak om de hoek. We namen plaats aan een tafeltje. Aan de toonbank stonden twee meisjes een croissant te eten. ‘U mag kiezen uit de hele vitrine, Oké, waar beginnen we? Taarten, gebakjes, koeken groot en klein, croissants, bonbons...

In een hoekje lagen 4 belegde broodjes. Daar kozen we er een van. Afgezet tegen ons ontbijt thuis is het allemaal drie keer over de top. Lekkere café latte erbij en het geratel van de bakkersvrouw op de achter/voor-grond.

Inpakken en de auto uit de garage rijden, prima service ‘La Corte’.

Het lijkt ons leuk om een foto van de Morgan op het plein te maken. Kris kras door de smalle steile straatjes. een keer moest Hans wel drie keer steken om de bocht te kunnen maken met zijn ‘lange neus’.

Op een ander plein zaten schoolkinderen naar een lezing te luisteren die door een luidspreker galmde. Zo grappig, op het moment dat wij dat plein op kwamen rijden gingen in één beweging alle petjes onze kant op. Mooi om te zien.

Een kwartiertje rijden van Arezzo verschijnt er weer een mooi dorp boven op de berg. Met een rood licht wordt aangegeven dat inrijden alleen voor kaarthouders is. We besluiten het links te laten liggen en komen al gauw op een grindpad uit. Eerlijk is eerlijk, dit rijdt beter dan die kapotte asfalt wegen.

We zijn alleen op de wereld in dit schitterende olijven gebied met, als je het aan vraagt, mooie trouwlocaties.

We genieten volop maar vragen ons wel af wat te doen bij pech. Hard roepen helpt niet!!!!

Na een uur komen we in de bewoonde wereld en wel ...... bij het dorp waar we begonnen zijn, haha gewoon een lus gemaakt. Totaal geen spijt temeer omdat we vandaag geen lange reistijd nodig hebben naar San Gimignano.

Daar gaan we aan de Gianti.

Ons onderweg al aan verlekkerd toen we door de Strada del vino bij Mercatale reden.

Qua weer is het de mooiste dag tot nu toe. Heerlijk temperatuurtje.

Onderweg opeens weer zwaaiende mensen langs de weg en zaten we weer stukje tussen de Mille Miglia rijders. We zwaaien maar terug.

‘Il Fienile’ gevonden.

Mauro, de vader komt op ons af en begint te jeremejejen.

Uitzinnig van vreugde dat er een Mille Miglia auto bij hem komt logeren. Voorzichtig uitgelegd dat wij niet deelgenomen hebben.

Twee auto’s werden van het erf gereden en ja hoor, de Morgan staat weer veilig.

Ons onderkomen is een oude graanschuur met de originele balken en ramen. De ramen zijn uitsparingen in de stenen waar aan de binnenkant glas tegenaan gezet is. Wij maken Papa een compliment, wij hebben een mooie auto maar hij heeft een B&B op de meest mooie lokatie. Koffie in de tuin met uitzicht op San Gimignano. We halen de halve fles wijn tevoorschijn die we meekregen in een restaurant. Dat smaakt.

Hoor ik nou een mondharmonica? Ik zeg maar niks want met horen zit ik er nogal eens naast.

Tot er een man om de hoek vandaan kwam al spelend op een.....mondharmonica. Mauro stelde hem voor als zijnde zijn neef uit Livorno en van beroep slager. We hoefden maar een woord te zeggen of hij wist er een liedje op te spelen. Wij zongen mee en hadden de grootste lol met z’n vieren. Hans en ik dansten in de tuin en Mauro klapten op de maat mee. Hans vroeg of hij de mondharmonica eens mocht zien, dat mocht.

Alberto moedigde Hans aan om het ook eens te proberen. Toe maar!

Hans zette het instrument aan zijn mond en speelde ‘When I come from Alabama’. Zo mooi, zo zuiver!!! Je had het gezicht van Alberto moeten zien.

Jammer dat Hans zijn mondharmonica niet bij zich had. Het zou een mooi duo zijn.

Dit zijn toch momenten om te koesteren.

We maakten na anderhalf uur een eind aan de feestvreugde.

Het is 5 minuten lopen naar het stadje, beetje berg op maar dat is wel handig voor de terugweg.

Mooie galeries bezocht, echt klasse.

Ons wijntje op het pleintje werd opgesierd door olijven, noten, zoute stengels, stukken pizza en brood met olie. Dat doen ze wel en niet goed.

Bij ons is dan de honger al half over, terwijl je niet echt gegeten hebt.

Uitgebreid gezocht naar een lekker restaurant. Het stadje was ondertussen leeg gelopen en de restaurants ook. Totdat we een deur open deden en we een ‘volle bak’ aantroffen.

Heerlijk gegeten en gedronken.

Tagliata di Manzo,

Deze streek huist van oudsher tenslotte het magnifieke Chianina ras, reusachtige witte koeien met een schofthoogte tot over 2 meter. Ze snijden er niet alleen de fameuze Bistecca alla Fiorentina(ruim genoeg voor 2) uit.

Toscane kent, zoals gezegd ook Tagliata. Het is zoals de vertaling al doet vermoeden een getrancheerde entrecote die wordt geserveerd met geraspte Italiaanse harde kaas (grana), rucola en een dressing van slechts ‘aceito balsamico’. Typisch Toscaans, dus trekken we er een lekker flesje Chianti bij open en genieten.

Opa en Oma zijn verdwaald!

San Gimignano heeft meerdere ingangen. We hebben zo rondgelopen dat we helemaal geen oriëntatie punten meer zagen. Niemand meer op straat, gelukkig wel verlichting. We liepen als door een doolhof. We zijn er tenslotte uitgekomen maar die vijf minuten klopten van geen kanten meer....

Beste mee-lezers, hartstikke bedankt voor jullie reacties. Leuk die tips en aanvullingen. Alleen hoop ik van harte Toos, dat jullie geen gelijk krijgen. Sneeuwbanden????, nooit aan gedacht. We zijn blij dat we banden óm de wielen mee kunnen nemen.

En Marianne, jullie hebben het vermogen om overal feest van te maken dus dat komt zeker goed.

Liefs,

Els en Hans