20 mei

Goedemorgen allemaal,

Hans springt als eerste uit bed. 

Naast ons hotel is een garage, daar laat hij de Morgan even doorsmeren en de onderkant inspecteren nu hij toch op de brug staat. We hebben behoorlijke klappers gehad onderweg met die dorpels en parkeergarages. 

Niks aan de hand gelukkig.

Ik pak alvast alles weer bij elkaar. We worden er handig in.

Ik trek het donsdek glad en leg alles wat we bij ons hebben erop.

Dan begin ik het op te bergen. Zo vergeet je niets en is het zo gebeurd. Check check dubbel check of we alle opladers uit de stopcontacten hebben gehaald.

Volgende slaapplaats is in Corte.

De oude hoofdstad. Nu universiteitsstadje

Corteligt in het het binnenland aan de voet van de Monte Cinto en Monte Ritondu, de hoogste bergen van Corsica. In de korte periode tussen 1755 - 1769 dat Corsica onafhankelijk was, was Corte de hoofdstad. In Corte staat de enige universiteit van Corsica. Het stadje heeft zo'n 7000 inwoners. Daarnaast studeren er ook nog eens zo'n 4500 studenten aan de plaatselijke universiteit.

We gaan het binnenland in en ik ben weer te zomers gekleed. Om iedere bocht krijgen we of zon of schaduw. 

Even stoppen en jas aan. Meteen sandwiches gekocht voor picknick en koffie gedronken, breakfast was not included today.

Getoeter van een wit busje. 

Haalt ons in en stopt. De jongeman stapt uit en begint de Morgan van top tot teen te bekijken, hij wil er alles over weten.

Dan als een wervelwind sprint hij weer naar zijn busje en roetsjt er vandoor.

We stoppen bij San Michelle d Murato, dit is een romaansekerk uit de twaalfde eeuwgelegen op een heuvel even buiten Muratoop Corsica. De kerk, die opvalt door zijn tweekleurige muren, is een van de bekendste van het eiland.

De muren zijn in een onregelmatig patroon opgebouwd met blokken donkergroen serpentijnen wit kalksteenuit Saint-Florent . Boven het portaal verrijst een klokkentoren, die in de negentiende eeuwverhoogd werd. De kerk heeft maar weinig ramen, waardoor het interieur erg donker is.

Op verschillende plekken op de muren hebben kunstenaars naïeve, fantasierijke reliëfsgebeeldhouwd. Op de kraagstenenvan het rondboogfrieszijn mannelijke en vrouwelijke figuren, dieren en planten afgebeeld. De fraaiste versiering is rond de vensters aangebracht. Boven een venster aan de zuidkant zijn twee verstrengelde slangenmet sterren en vogels te zien. Aan de noordkant is een venster versierd met een voorstelling van een slag die Evaverleidt de appel aan te nemen en een voorstelling van de wijnoogst. In het interieur bevinden zich resten van een frescovan de annunciatieuit de veertiende eeuw.

De legende bestaat dat deze kerk gebouwd is door Engelen.

Hoog in de bergen is het weer warm. Loopt een oud baasje met maar een tand meer in zijn mond op de weg.  Hij vraagt om een sigaret!?!

Het natuurschoon op het eiland kent geen grenzen en de vele bochten, bochten, bochten, bochten……

We rijden om 14.30 uur het erf op van L’Albadu.

Twee Labradors komen ons al tegemoet. We zijn hier op een paarden stoeterij.

Een meisje in paardrijbroek gaat ons voor naar onze kamer. Alles is er.

Buiten in de tuin kun je zitten aan de lange tafel of lekker privé in een stoeltje.

Snoeren met lampjes tussen de bomen. 

Wij schrijven ons in voor het avondmaal hier. Dat wordt absoluut aangeraden.

Naar het dorp is volgens referenties 15 min lopen. Het gaat bergaf dus dat halen we wel.

Langs de hoofdstraat gelopen en even een supermarktje binnen voor pleisters.

Aan een tafeltje zat een meisje huiswerk te maken. Ze keek niet op of om. Papa kwam afrekenen.

Naar de Citadel dan maar? We kijken omhoog en beginnen eraan, halverwege rusten we uit in Sainte-Croix. Het is als een schip zonder pilaren en heeft een tongewelf (heeft over de totale lengte dezelfde vorm en is een halve cilinder.  

Verder naar boven om vanuit Belvedère het uitzicht te krijgen dat we heel de dag vanuit alle hoeken gezien hebben.

Lekker op een bankje mensen gekeken. Drie stellen Japanners poseren bij iedere stap voor de camera. Probeerde ook nog de kerk om te duwen haha..

Ik zei tegen Hans ‘wacht maar tot hij mijn selfiestick ziet’.

We klommen het laatste trapje op om een foto van onszelf te maken. Als een magneet werd hij getrokken naar die stick. Ik moest lachen en hij ook. Duim ophoog!

Het wijntje op het pleintje houden we erin. Twee etages lager. Er gebeurde nogal wat, ook omdat er een groot standbeeld staat waar iedereen foto’s van wil maken.

En ja hoor, daar zijn ze weer...

De terugweg, een klim om U tegen te zeggen, echt pittig!! 

Omkleden en.... aan tafel.

We waren met 16 personen en geen Nederlanders. Zwitsers, Duitsers en Fransen. Na de beleefdheidsvormen hielden de gesprekken zo’n beetje op. Een Zwitser was 2 talig opgevoed. Zijn kindjes hadden van oma een Nederlands liedje geleerd. Even later zongen we met hun ‘in de maneschijn, in de maneschijn’. 

Ik spreek geen Frans en de dame naast mij geen Engels. Jammer want het eten was voortreffelijk en de lokatie ook. We begonnen met ‘un cap’ als aperitief, ijskoude muskaatwijn. Schalen met dé kaasoliebolletjes, ik kreeg meteen het recept van mijn buurvrouw, dus Ineke.... 

spinaziesoep, varkensvleesplakken met saus en heerlijke aardappeltjes, schapenkaas met citroen chutney, crème brûlé en thee met likeur van Mirte.

Weer een topdag.