22 mei

Voor het eerst slecht geslapen. Komt omdat ik geen raam open durfde zetten vanwege enorm veel rupsen op het balkon, moet het niet hebben dat ze in mijn koffer terechtkomen.

De Zwitsers hadden er ook last van.

Ontbijten bij de haven met uitzicht op de bootjes.

Frans ontbijt, mandje brood, jam en boter, verse jus en koffie. Niks mis mee, maar zonder bord. En dat buiten op terras. Ik zag mensen hun broodje smeren op de tafel. Wat maakt een bordje meer of minder nou uit?

Lands wijs lands eer.

Er kwamen 4 motorrijders hetzelfde terras oplopen. Toevallig dezelfde van het avondmaal bij onze vorige overnachting. Toch apart..

Wat zal deze dag ons brengen?

Om te beginnen een rit door de moerasgebieden.

De cactussen zijn in een paar dagen tijd helemaal in bloei gekomen, dikke gele bloemen. Oleanders beginnen ook voorzichtig.

Sinds we op Corsica zijn komen we telkens wel ergens een groep oldtimers, met vooral veel MG’s tegen. Zo leuk om ze dan weer ergens te zien staan met z’n allen.

Onderweg valt weer maar dan eens op dat er in Corsica een taalstrijd heerst.

Hoewel de meeste verkeersbordeninmiddels beide varianten vermelden, is het gebruik nog steeds wijdverbreid om met de spuitbus de Frans/Toscaanse naam weg te spuiten of aan te passen aan de Corsicaanse spelling(meestal door de 'o' te veranderen in een 'u').

We maken een mooie tocht die moet eindigen op het strand van Rondinara.

Daarvoor moeten we van de weg af. Een lange slechte weg waar maar geen eind aan komt, niet dat je zegt ‘even naar het strand’, maar mooi dat het is, met af en toe al een doorkijkjes op het strand.

Wij begonnen met kippenvel. Gewoon blijven zitten en flink zijn. En jawel hoor, daar kwam hij dan, in alle glorie, die heerlijke zon.

Achterkant benen is belangrijk, dus lekker liggen en uiltje knappen.

We bakken aan de voorkant onderweg wel bruin.

Het was heel rustig op het strand toen wij weggingen. Of toch niet?

Iedereen zat vis te eten in het restaurant.

Mooie rit tot aan Bonifacio.

Daar ingecheckt in een fijn hotel met zicht op de haven waarvandaan de boten vertrekken naar de Grotte du Sdragonau en lies Lavezzi.

Als we naar links kijken zien we het enorme massieve Bastion de L’Étendard dat uittorent boven de haven.

Parkeerplaats is geregeld. Prima!

Over de boulevard met een aaneenschakeling van restaurants en cafés op zoek naar een pleintje. We kozen voor een plekje in de zon. Schrokken van de prijs van ons wijntje. Die wordt hier duur betaald.

We besluiten even naar boven te klauteren, goed voor ons hart, en dan terug om aan de boulevard te eten.

Dat liep even anders..

Wat een geweldig stadje hier boven op de berg. We zien dat al meteen als we over de ophaalbrug door de poort binnen komen. WoW.... dit wordt genieten. We pakken ons fototoestel om dit sfeertje vast te leggen, dit willen we mee naar huis nemen. Allemaal kleine steegjes en pleintjes en gezellige kleine winkeltjes met leuke spulletjes, veel koraal, (volgens de legende ontstaan uit het bloed van Medusa nadat Perseus haar hoofd had afgehakt en in zee had gegooid).

Tegenover Ste.-Marie-Majeure gingen we zitten, leukste pleintje ooit! Opgeverfde oude stoeltjes, antieke glaasjes, schaaltjes en theekopjes en hotelzilver, helemaal mijn ding! We keken op een grote loggia met portieken, die vroeger de ontmoetingsplaats van de plaatselijke notabelen was en waar recht werd gesproken. De kerk is nu een conferentiezaal. We bekeken vanuit onze opknappertjes alle stijlen die gebruikt zijn door de jaren heen, ze doen absoluut geen afbreuk aan het gebouw. Er liepen nogal wat flink verkleurde, zeg maar roodverbrande types rond die van de eerste zonnige dag genoten hebben.

We nemen de tijd om helemaal boven van het prachtige uitzicht te genieten. We kunnen Sardinië zien liggen en de ‘zandkorrel’, een grappige naam voor een enorme rots die vrij is komen te liggen na afbrokkeling.

Hans had geen trui meegenomen omdat we van plan waren beneden te eten. Dat plan is allang bijgesteld, we willen hier in de gezelligheid blijven. Het waait en de zon is weg dus buiten zitten is al geen optie meer. Een ober neemt ons mee de trap op naar een waanzinnig mooi restaurant met glazen vloeren waardoor de kalkstenen rotsen nog te zien zijn. Rotsblokken muren met kleine kaarsjes in de uitsparingen en zware houten deuren. De ober was meer, véél meer dan hoffelijk. Een kacheltje werd voor ons aangestoken en toen begon hij zijn relaas. Uitgebreide Info over de wijnen, kwam geen eind aan en toen over het eten. ‘Kom maar op met dat lekkers’.

Eerlijk is eerlijk, geen woord van gelogen!

Hans pasta met kreeft en voor mij een salade met vis, tomaatjes en weer dat gekonfijte citrusfruit. Die combinatie en dan met zachte romige schuimachtige dressing, niet normaal!

Alle terrassen waren leeg, ook aan de haven toen wij naar huis liepen.