27 mei

Wat een heerlijk verblijf hier, al is het maar kort.

Zwemmen moet erbij inschieten, het regent.

Laat teruggekomen uit Lucca en weer op tijd aan het ontbijt. Wonder boven wonder hoofdzakelijk Nederlanders hier. En dan duurt het niet lang of we zitten met Limburgers en Kortrijkers te babbelen.

Dat Belgen humor hebben wisten we al. ‘Zijn jullie met de camper’ vroeg de Kortrijkse. ‘Ja, wij zijn met de camper en slapen in een hotel’ wilde ik eigenlijk meespelen.

Waar ik ‘mmmmmm...’ en ‘héérlijk!’ deed, zat de Venloose te gruwelen van de overheerlijke versgebakken taarten, mooie sandwich torentjes in de Italiaanse kleuren, geroosterd brood met kaas en spek, yoghurt met heerlijke Citroensaus, noem maar op.

Zij verblijft hier een week en is het beu met die zoetigheid. Is naar de supermarkt gegaan om bruin brood.

Wij genieten van de lekkere cappuccino erbij.

Het feit dat de kokkin zelf zóó mager was, deed ons nog eens opscheppen. Het bewijs was immers geleverd, hier blijf je slank bij.

Het is droog en het klaart helemaal op maar we laten het dak erop, omdat we vanmiddag doorrijden naar Frankrijk, over de autosnelweg.

Nu onderweg naar Pietrosanta, waar we afgesproken hebben met Harry en Marianne en hun zoon en schoondochter. Zij reizen ook rond en zijn onderweg naar Florence. In the middle, bijna dan, zien we elkaar in het kunstenaarsdorpje.

Eerst tanken, een aparte pomp voor Cash..!?!

Mooie groene rit ernaar toe.

Het was even zoeken naar een parkeerplaats.

Bij toeval stonden we opeens naast elkaar.

Wat een heerlijk weerzien en zo onverwacht. Altijd zoveel te vertellen als we bij elkaar zijn. Zowel de mannen als de vrouwen. En wat lief van hun kinderen om deze stop te maken.

In de kerk de schilderijen van Botero gezien en ook zijn beeld dat eerst verplaatst is vanwege het kleine pikje, dat vonden de Italianen maar niks.

De Galeries en ateliers waren nog gesloten maar wat we zo zagen waren het niet de eerste de beste, we lazen dat onder anderen de Spaanse kunstenaar Juan Mirò hier gewerkt heeft

Wij genoten van de leuke stad met haar elegante straten.

Bezochten de Duomo di San Martino met de opvallend hoge companile klokkentoren en zijn rijk versierde interieur. ‘Wat een werk is hier verricht’.

Geweldige winkels ook hier met excentrieke kleding, kijken mag!

Een paraplu verkoper hield ons in de smiezen omdat we gezegd hadden dat we geen paraplu nodig hadden zolang het niet regent. Hij voorzag handel.

De zon kwam er wel niet door maar wat zaten we heerlijk en gezellig aan het

Piazza del Duomo. Verse jus en het wijntje op het pleintje heb ik al te pakken.

We wensen elkaar over en weer nog een fijne reis en gaan weer ieder ons weegs.

Toen we met de auto door de straatjes reden hebben we gezien dat er een beeldenroute door de stad loopt. Nog even gestopt voor wat plaatjes. Met het gevoel

van, we hebben dan niet alles gezien maar zeker écht niks gemist. De warmte van vriendschap, daar kan geen Dikke Botero tegenop, ook al had hij er een van goud.

Harry en Marianne, jullie houden een wijntje te goed bij ons thuis. En Kristen en Jean Paul, leuk jullie ontmoet te hebben.

Als je zo’n leuke ochtend gehad hebt zul je even door moeten pakken om op plaats van bestemming te komen.

In ons geval wilden we naar Roquebrune, naar hotel Les Deux Frères. Het is een afwijking van ons om terug te gaan naar plaatsen waar we ooit onze neus gestoten hebben. Dat blijft hangen...

Zo ook dit hotel.

Het was al 19.00 uur toen we arriveerden. En wat denk je? Gesloten!

Een vriendelijke Noorse buurman ging ons voor naar een B&B maar dat zou een gesjouw over de kleine trapjes en steegjes worden met die zware, dat zagen we niet zitten.

Een Frans sprekende mevrouw met een leuk Nederlands accent kwam aanlopen. ‘Het restaurant is gesloten maar het hotel is open hoor’ zei ze.

We legden ons verhaal uit en kregen de kamer met fenomenaal uitzicht op zee. Nou ja krégen...?

Ze ging bellen en bellen en even later werd het paaltje naar beneden gedaan en mocht ‘De Antieke’ auto voor de deur staan, haha...amper 7 jaar oud!

We zijn helemaal in onze nopjes, we kijken uit op Monaco waar nu in de baai de jachten nog liggen voor de Formule 1, die gisteren gereden is.

Wat een mooi gezicht. We pakken er even een stoeltje bij.

Weer iets wat we vans ons wensen lijstje af kunnen schrappen.

‘We voelen ons bevoorrecht’

La Grotte & L'Olivier,naast het hotel is het enige restaurant dat open is in dit leuke dorpje, dus niks te kiezen. En maar goed ook, dit hadden we niet willen missen. La Grotte is gebouwd om de uitstekende rots, een spectaculaire locatie! Om plaatsen te winnen hebben ze er een overdekt terras aangebouwd, dat nu vanwege het weer gesloten was met plastic ramen. Daar zaten wij.

Het werdt loei druk en érg lawaaierig. Het eten was heerlijk en heel apart, de wijn niet zo mijn smaak.

Wandeling gemaakt door dit middeleeuwse Roquebrune en zo verbaast over de schoonheid ervan dat we er meer over willen lezen.

Dat doen we op bed met uitzicht op de bootjes en op Monaco.

In het dorpje zijn maar liefst drie chocolatiers en daarom staat het stadje in de regio bekend als chocoladedorp. Daarnaast is er ook een klein chocolademuseum de “Maison du Chocolat et Cacao”.

Dat is een opdracht voor morgen.