29 mei

Van dansen in de kamer is niets meer gekomen.

Het ontbijtbuffet wordt geprezen.

Eindelijk weer eens lekker yoghurtje, vers fruit en een eitje. De fruitkoek was overheerlijk.

Leuk gesproken met een man uit NewYork die hier was voor een bruiloft, en een klein oud Frans vrouwtje met kraaloogjes die ook wel graag met zo’n Autootje rond had willen toeren, gemiste kans.

Mooie wandeling door de tuin gemaakt en naar de duizend jaar oude brug. Kan niet anders zeggen mevrouwtje, u heeft geen woord teveel gezegd. Het is hier, in de Provence, fantastisch!

We besluiten niet over de Mont Ventoux te gaan. We waaien sowieso uit ons hemd.

Onderlangs, door het prachtige dal is het heerlijk. Frankrijk is lieflijk en glooiend.

Vandaag duiken we diep in het Provençaalse platteland. We rijden tussen de lavendel- en de wijngaarden en nemen de tijd. We hebben geen vaste eindbestemming en geen hotel besproken.

We denken truffelbossen te herkennen onderweg.

Ooit truffels gezocht met een graaf en diens hond, vandaar.

Om en om een groene- en een bruine eik, dat hebben we toen geleerd.

We pakken de leuke kleine dorpjes mee.

Zo ookBanon.

Banon is een prachtig plaatsje waar we doorheen rijden. Het plaatsje staat bekend om haar schitterende ligging, bovenop een heuvel met uitzicht op lavendelvelden.

Montbrun-les-Bains, het volgende dorpje dat tegen een heuvel aanleunt en niet overgeslagen mag worden.

Dankzij de kenmerkende hoge stenen huizen wordt dit middeleeuwse plaatsje gerekend tot de mooiste dorpjes van Frankrijk! Maar Montbrun-les-Bains staat ook bekend om zijn thermen, waardoor het tegenwoordig een gereputeerd kuuroord is.

Break bij Vaison-la-Romaine.

Herinneringen ophalen aan de tijd dat we hier eens voor een week een huisje gehuurd hadden.

Iedere avond gingen we naar een restaurantje boven in de berg. Aan de muur bevestigd was een ijzeren halve appelboom, zo leuk en er lagen altijd verse rode appeltjes op.

Daar gaan we iets drinken. We maken er een ‘Toer de Nostalgie’ van.

Er staat zoveel wind dat Hans eerst achter zijn hoed aan moest rennen. Even later zien we iemand een bloempot oprapen en terug in een venster zetten en een dranghek ligt al plat. Gauw naar ‘ons’ leuke plekje.

We herinneren ons niks meer van deze oude Romeinse stad. We lopen en klimmen, hebben allebei een andere beleving dus zijn het niet met elkaar eens.

Ik ga het gewoon vragen aan die man.

Toen wij over een appelboom begonnen, vast aan de muur met echte appeltjes gingen zijn wenkbrauwen omhoog.

‘Een ruïne hebben we wel’. ‘Nee echt, hier was altijd een ijzeren appelboompje, we hebben er tig foto’s van thuis’

‘Hier beneden’ wees hij om van ons af te zijn.

Maar beneden? Hoe ver naar beneden?

We geven het op. Jammer, maar dan gaan we bij die stoeltjes met die leuke kussentjes, of hier aan de zijkant, dat terrasje op die verhoging, daar hebben we zon. Heerlijk! We gaan naast elkaar zitten en schieten dan allebei in de lach. Daar recht voor ons hing het appelboompje, waar nu geen appels op stonden maar bloempotjes.

En ja...... dan weet niemand natuurlijk waar je het over hebt. Afijn, wij hebben rust.

Alleen een menu konden we hier bestellen en dat zou dan 25 min gaan duren.

We dalen een verdieping en komen in een binnentuin waar ook zwaar getafeld wordt.

We zitten amper of er vliegt al een vaas bloemen door de tuin. Niet normaal, die wind.

Toch lekker gezeten, er kwam standaard een schaaltje brood en olijven op tafel.

Voor ons alleen een cappuccino.

Gebracht door een aardige mevrouw die iedere keer als ze langs kwam vroeg “Ca-va?”

Ik ben een soort verliefd geworden op plantanen. Wat zijn dat decoratieve bomen.

Zeker nu ze nog kaal gesnoeid op de pleintjes staan,

met dat beginnend groen.

Vanuit het niets rijden we weer op een leuk rijtje huizen, eentje had op ieder puntje een tuinkabouter staan.

In Hauterives rijden we als het ware boven op een Gîte de France.

Hier hoeven niet over na te denken. Uitladen maar.

20.30 uur aan tafel voor 4 gangen diner, het restaurant zat vol.

Kon mooi op de valreep mijn jurk aan, met hakjes.

Hoge verwachting van.

Foie gras met cake en kersen, als voorgerecht, voor mij daarna truite en voor Hans vlees, althans dat was de bedoeling. Het stuk vlees bleek rosé gebakken lever te zijn, daar gruwelt Hans van. We hebben geruild. Verder nog kaas en merengue met lindebloesem en aardbeien.

In Hauterives bevindt zich het Palais Idéalvan postbode Ferdinand Cheval, een voorbeeld van naïeve architectuur.

Daar gaan we morgen nog eens kijken, het is de Tour de Nostalgie tenslotte.

Tot morgen!