1 juni

Door het hoge raam op de vierde verdieping kunnen we niet meteen zien of de zon al schijnt.

De laatste dag kleren uit de koffer zoeken, en nadenken over wat we gaan doen. Je kunt niet zomaar veranderen als hij eenmaal vastgebonden achterop de auto zit.

In Nederland schijnt het warm te zijn, dus een jas hoeft niet.

Al met al zijn we flink bruin geworden, althans gezicht en armen. Alle sprietjes zon meegepakt, vluchten kan niet in een cabrio.

Hans heeft duo-Pinotti vingers, half wit en half bruin omdat hij zijn handen altijd aan het stuur had.

Heerlijk ontbijt, beetje rommelig maar uiteindelijk met een goed gevulde maag op weg.

We zitten een uurtje rijden bij Sonja en Kees vandaan en we hebben onze laatste stop daar ingepland. Zo heerlijk om elkaar weer te zien. En wat is het ook mooi daar in de omgeving, zo glooiend en zoveel bloemetjes.

De Lelies waar ik het over had zijn trouwens Irissen.

Allerhartelijkst worden we in het dorp ontvangen, het telt maar 70 inwoners dus ‘ons kent ons’

Ze zaten voor hun huisje en Sonja wist te vertellen dat er vanmiddag een mobiletjes tour voorbij komt. Tja, dat mag je niet missen natuurlijk, gebeurt er eens iets....

Hoogstwaarschijnlijk, bijna wel zeker, dachten ze dat wij daar bij hoorden, wat moet zo’n autootje hier anders?

Koffie en vertellen...

We zijn nog steeds in Frankrijk dus tussen 12- en 14.00 uur plat du Jour. Ook hier.

Zelf gaan ze daarna dutje doen, dat is voor ons niet weggelegd dus Hans ging lekker aan de gemberdrank met verse munt.

Drie gangen werden ons voorgezet in deze heerlijke rustige omgeving.

Mooi stuk Cote de boeuf op de BBQ met rozemarijn en sla met bloemetjes uit de tuin.

In de wei achter en naast hun lopen witte koeien, van de broer van de burgemeester.

Ze kwamen allemaal naar ons kijken, zo leuk, die koeienkoppen over het draadje. En loeien...... ‘Dat is een welkomstlied voor jullie’ zei Kees.

We vroegen of wij nu uit dank terug moesten loeien maar dat was niet gebruikelijk.

Het zit erop!

We gaan huiswaarts. Een mooie afsluiting van een intensieve, veel omvattende reis die Hans en ik, in goede harmonie gemaakt hebben. Drie weken lang niet verder dan 10 cm uit elkaar zonder bonje. Trots op ons!!!!

Het reisverslag is af en toe een eigen leven gaan leiden. Ik kan niet schilderen dus moet het onthouden door op te schrijven.

De foto’s die ik voor de vuist weg knipte, met mijn selfiestick, waren de leidraad. Kwalitatief slecht maar bruikbaar voor de volgorde en de naamborden.

Mijn iPad altijd in het zijvlak naast me om steekwoorden te noteren en pas met WiFi, aan het einde van de dag, de samenvatting gemaakt.

Het was altijd weer zo heerlijk om die bliepjes te horen zodra we op Internet kwamen.

Dat waren de Reacties van jullie!

Dank je wel lieve meelezers. Het was voor ons een opstekertje.

Hier stopt het stalken.

Einde van een reis die we niet kunnen vergeten want ‘wie schrijft, die blijft’.

Om 19.30 uur thuis.

Lieve mensen, wij waardeerden jullie meeleven en soms medeleven. Super bedankt!

Dikke kus,

Hans en Els