Hotel Wilson, Prima!

Na de hooi en zonnebloemen nu wijnvelden. Aan beide kanten van de weg en oneindig lijkt het wel.

We zijn in de Bourgogne en volgen ‘route des grands Crus’ tot Beaune.

Dan gaan we het binnenland in en lopen er weer gewoon koeien en paarden in de wei.

We nemen daarna een ‘opschiet’ weg en dan is het zelfs nog 5 uur rijden. Voor de lunch kopen we lekkere verse broodjes bij de boulanger.

Het einddoel van vandaag is een klein dorpje uit de reeks ‘de leukste dorpjes van Frankrijk’

Hoe zuidelijker, hoe kouder en tot overmaat begint het te regenen. Dat geeft meteen een ander beeld. Hard rijden om niet nat te worden en hopen dat we om de bui heen kunnen.

Kacheltje aan in de auto, die doet het gelukkig heel goed, wat een verschil met gisteren toen ik een drogist in moest rennen voor zonnebrand crème.

Om 15.30 uur arriveren we inSaint-Antoine-l'Abbaye.

De weg ernaartoe is onvoorstelbaar mooi. Deze keer notenbomen plantages. En dan de aanblik van de abdij, wat een plaatje!

We hebben geen hotel geboekt, dus dat gaan we eerst even regelen. Het is stil en verlaten hier. Wel heel prachtig en uitzinnig mooi.

‘COMPLET’ vinden we op het eerste adres. Dan pakken we het volgende….. potdicht!!!! Wat krijgen we nu, alle luiken gesloten maar wel een tafel vol eieren binnen. En een bordje met ‘Iedere dag open vanaf 18.00 uur’,

Even bellen dan om te reserveren. ‘COMPLET!’

Naar bureau du Tourisme, die hebben overzicht.

En jawel hoor… een B&B bij de parking waar onze auto staat. Ze belt voor ons en het is in orde. De dame zelf is momenteel niet hier maar we kunnen haar over een uurtje bellen.

Dan maar even terrasje pakken. Dat is ook makkelijker gezegd dan gedaan. Op de klim naar boven komen we niks tegen.

Helemaal boven op de berg zitten wandelaars aan het bier. Daar gaan we koffie drinken en de abdij bezoeken.

Het dorp Saint-Antoine-l'Abbaye, een halte op de weg naar Santiago de Compostella, is geklasseerd als één van de mooiste dorpen van Frankrijk. Het betovert de bezoekers met bouwkundig erfgoed, met oude huizen in vakwerk, een middeleeuwse hal en een abdij, gesticht in 1297 op verzoek van Sint-Antonius om de relieken van Sint-Antonius de Egyptenaar te herbergen. Saint-Antoine-l'Abbaye heeft uit een rijk religieus verleden een op zijn zachtst gezegd opmerkelijk gebouw bewaard: de Sint-Antoniusabdijkerk, gebouwd van de 13e tot de 15e eeuw. Dit gebouw in gotische stijl, geklasseerd als historisch monument, bezit een prachtig gebeeldhouwde portiek. Binnenin wordt de blik van pelgrims en bezoekers verleid door muurschilderijen, koorstoelen in notenhout, wandtapijten van Aubusson, een monumentaal hoofdaltaar dat het schrijn van Saint-Antoine de Egyptenaar herbergt, en een orgel uit de 17e en de 18e eeuw. Ook niet te missen is de schat van de hospitaalorde van de Antonianen, in de sacristieën van de kerk, samengesteld uit relikwiehouders, liturgische kledij, chirurgische instrumenten en een Christus in ivoor.

Uurtje later gaan we richting het huis. Ziet er leuk uit. Even bellen…..bandje? Nummer niet goed? Nog maar eens proberen, weer bandje!

Er staat een dorpeling met met zijn hoofd onder de motorkap. We spreken hem aan en of hij de buurvrouw kent. Jazeker kent hij Magali. Hij gaat ook eens voor ons bellen. Noppes!!! Spreekt een bandje in en is ervan overtuigd dat ze zo terug belt.

Niet dus!

Ondertussen wordt het later en later en zitten we in een Middeleeuws dorp opgesloten. Wat is wijs? Hans zijn telefoon is leeg. Op de mijne een hotel gezocht in de buurt en raad eens…… 2500 meter verderop, boven in de bergen is nog is een chambres d’hôtes. ‘Alpagas Du Domaine Mael’, voor de aardigheid eens googelen. Hier aangekomen via een schitterende route maar wat ziet alles er verlaten uit. Wederom pot en potdicht. Wel typisch dat er een elektrische auto aan de oplader staat en er een camper op de parking staat. Daar steekt iemand zijn kop uit en zegt. ‘Op de bel drukken, dan komt er wel iemand’. Zo gezegd zo gedaan en jawel een mevrouw kwam verschrikt kijken waar de brand was. Of er plaats is in de herberg? Ze knikte Ja. En of we hier konden eten? weer een Ja, en of we alvast een flesje wijn konden kopen? Ze schudde Nee. Buiten dat laatste was alles oké. We gaan samen met de Belgen, van de camper, hier eten straks.

Alles is eigenlijk goed bij nader inzien. Heerlijk bed, moderne badkamer en aardige herbergierster.

We trekken ons even terug tot een kwartiertje voordat we aan tafel gaan.

Even wat foto’s maken van de Alpagas, een hobby van deze mensen. We genieten samen met de Belgen van het mooie uitzicht en gaan aan tafel. Er zijn nog meer gasten en uiteindelijk zitten we met 9 personen aan de dis.

Een aperitief met kastanjelikeur, salade met grapefruit, ovenschotel pasta met zalm, Franse kaas, notentaart met vanillesaus en zoveel rode wijn of Rosé je maar wilde. De gesprekken kwamen los en het werd echt heel gezellig. We werden (ongevraagd) getrakteerd op een film over het scheren van Alpagas. Daar weten we nu ook weer alles van. Zo kan het gaan, eerst geen slaapplaats en even later met een grote familie aan tafel. Toch wel leuk zo op de Bonne fooi, zeg ik achteraf?

Iets voor jou Erika, met die Alpagas. Naast de waterkoker staat al een zuigfles klaar om die beesten te laten drinken. Dat zien we morgen wel.

Super leuk al jullie reacties. Dat is pas fijn wakker worden. Zo te lezen is september bij uitstek de maand om op vakantie te gaan voor pensionadas. Slaap lekker lieve meelezers.