Na een uitgebreid ontbijt met heerlijke koffie en pannenkoekjes met allerlei jammetjes, noten(uiteraard)brood en sapjes maken we een plan voor vandaag.

De Belgen zijn weg jammer genoeg, die dienden zo mooi als smeermiddel tussen ons en de Fransozen. We zitten weer aan de lange tafel met al die alpaca'sspulletjes om ons heen. Ik moet uitkijken dat ik dat niet mooi ga vinden, ik ken mezelf en voordat je het weet loopt Hans met Alpaca's sokken rond.

Het regent pijpenstelen als we vertrekken. Zelfs de???staan onder een boom te schuilen En de Fransozen, die gisteren jaloersig naar ons autootje keken, kwamen nu buiten kijken hoe wij in de stromende regen onze koffer erop stonden te sjorren.

Het dal is nevelig en dat is jammer want wat is dit een mooi gebied met die notenbomen.

Saint Antoine l’Abbaye laten we voor wat het is, we hebben een goede indruk gekregen gisteren.

Daarbij kan het dan wel het ‘leukste dorpje van Frankrijk’ zijn, wij vinden het het saaiste dorp.

Er is veel te zien maar het bruist niet, dus wegwezen!

We rijden door een prachtig heuvelachtig gebied dat alleen maar mooier wordt naar gelang het minder gaat regenen.

Om 11.00 uur is het droog,

We stoppen in Dieulefit waar een markt is. Óók een van de leukste dorpjes in Drôme en bekend om haar potten en keramiek. Dat is overal te zien en zorgt voor vrolijke plaatjes omdat het zo kleurrijk geglazuurd is.

Op de markt staat een man beignets de Légumes aux pois chiches te bakken (nepalfood). Het rook zo lekker dat we dat als lunch namen.

De trappen op om het leukste dorpje goed te bekijken. De combinatie van oude straatjes en mooie gebouwen maakt Dieulefit een plaatsje om verliefd op te worden. Meer dan de moeite waard.

We zoeken een plekje onder een plataan en genieten van ons drankje.

Dieulefit betekent letterlijk ‘door God geschapen’. Een dorpeling moet zich God gevoeld hebben toen hij zijn huis ging schapen. (Zie foto). Wij keken in elk geval onze ogen uit. Fijn dat er zulke mensen zijn, dat maakt het leven nooit saai.

Het dak gaat er af.

Hoe dichter bij Avignon, hoe slechter er gereden wordt. Één aso voor ons draaide zijn raampje open en leegde zijn asbak. Das lekker zeg, als je er in een cabrio achter zit.

Hans navigeert met gemak naar ons appartement midden in de stad. Daar kijk ik niet van op, wel van het volgende; we staan voor een mega grote deur die (uiteraard) op slot is. Hier begint de escape room. Na zoeken en rondkijken vindt Hans een boxje, het is vastgeketend aan een hek midden in deze drukke straat. Hij opent het en er verschijnen rolletjes die met de juiste code zorgen dat het klepje opengaat en hij de sleutel kan pakken. En dat lúkt Hans gewoon!!!!

Nu naar binnen, begane grond. We kijken onze ogen uit, echt mooi en compleet ingericht. We gooien de hoge ramen open en beseffen dan hoe lawaaierig het is om in een stad te wonen.

Op tafel een stuk Marseille zeep voor ons, das lief! Al hadden we liever toiletpapier gehad, nog geen velletje! Nog geen ramp, er is een winkeltje aan de overkant. Minder dan twaalf rollen kopen gaat niet en meenemen ook niet. Cadeautje voor de Volgende bewoners dan.

Meteen koud wijntje meegenomen uit het winkeltje. En daar zitten Jut en Jil dan. In dit statige pand te wijnen.

Weer twee leuke restaurants bekeken. Eentje waar ze alleen met tomaten koken, lijkt mij bijzonder.

Mooi wandelingetje erheen maar weer voor de gesloten deur. Dit was dus de laatste keer, daar steken we geen energie meer in.

We lopen langs een restaurant op het plein van de Pausen. Er was nog een tafeltje vrij en wij mochten plaatsnemen. Of ze even onze QR-code mocht scannen. Dat is echt overal waar je wilt eten te doen gebruikelijk. Hans had zijn telefoon niet bij zich. Tja dan gaat het feest niet door. Hij besloot terug te lopen naar het hotel. Ik bleef achter. Het meisje kwam uitleggen dat ze de tafel niet zolang vrij kon houden, ook niet als ik alvast een drankje nam.

Ik verhuisde naar het terras bij de buren, bleek dat even een goed besluit.

Het Carré du Palais is een must-see in Avignon, hoofdstad van de Côtes du Rhône. Het is een gastronomisch huis voor AOC-wijnen, de kelder van 10.000 flessen in het oude gewelf van de Banque de France, het terras met uitzicht op het Palais des Papes.

Terwijl ik wachtte kreeg ik van een aardige jongen uitleg over een speciale wijn. Daar zat ik nog van te genieten toen Hans aankwam. Wat fijn achteraf dat het zo gelopen is, we hebben zalig gegeten en gezeten.

En weet je wat? ze vergaten onze QR-code te vragen.