Zo leuk om bij het ontbijt jullie reacties te lezen. 

Momenteel nogal winderig en bewolkt hier. We gaan zo naar de markt, zin in.

Lekker neuzen en ondertussen de andere mensen bekijken. Zijn het locals of kampeerders, of van die goudzoekers zoals wij, altijd op zoek naar een vondst. Zeker weten heeft onze huisbaas daar dat schattige stoeltje met eendenkoppen vandaan. Zou het zo mee willen nemen maar is niet te tillen. Kijk daar loop ik dan weer tegenaan.

We maken de balans op qua proviand. Morgen vertrekken we en dan moeten we niet te veel overhouden. Ook leuk om op de markt wat in te kopen. 

De verwachtte drukte viel heel erg mee. Dat heeft alles te maken met het weer. Het begon te regenen met af en toe een zware donderslag.

Als ik hier een restaurant had zou ik zeker op dinsdag -marktdag- open zijn. Nou, dat snappen ze hier niet. Grote vaten voor de toegang en bord met “gesloten”. Daar sta je dan in de regen. 

Wij vluchtten de kerk in, in ieder geval droog.

Deze Eglise Saint-Firmin is sowieso een bezoekje waard. De kerk is van binnen prachtig versiert en is bijzonder kleurrijk. We verbaasden ons er wel over dat er zo weinig licht, zeg maar geen licht aan was in de kerk. Daardoor waren de ongetwijfeld mooie details niet goed te zien. Gelukkig werden er veel kaarsjes aangestoken door toeristen die bidden voor droog weer. 

Bij de enige bakker in het stadje stond een rij, zoals bij bakker Goossen in Antwerpen. Dan eerst maar kaas en wijn en ham scoren op de markt. Het is ondertussen droog maar veel kramen hebben hun handeltje afgedekt met plastic, weg romantiek.

Mijn oog valt op van die mooie doorgestikte placemats. Als we die nu niet kopen gaat het weer voorbij en krijg ik vast spijt. Ze hebben hier graag contant geld, vaak kan het niet eens anders.

Broodje gehaald en weer verbaasd over de willekeur van mondkapjes dragen. Er komt iemand uit het winkeltje, waar maar één persoon tegelijk binnen mag, die geen mondkapje draagt. Ik wil naar binnen en wordt nadrukkelijk gewezen op het dragen van een mondkapje. Weet niet hoor…..!

Op de terugweg foto’s gemaakt van dit ‘hangend’ dorp tegen die berg aan. Het mooiste zicht heb je vanaf de weg aan de overkant. Wel snel zijn want de auto’s zoeven je rakelings voorbij.

Wat te doen met regen in de Provence??? 

Plat du jour!

We rijden ervoor naar Venasque. 

De weg slingert zich als een slang door een kloof: de Gorges de Venasque. Dit is op zich al zó mooi. 

Regenjas aan en onder de plu op zoek naar een lunchadres. 

We gaan op het geluid af en jawel hoor. Met armen en benen buiten in dit verder verlaten dorp. Zelfs op het terras in de regen zitten mensen. We zullen wel beteuterd gekeken hebben want het meisje wenkte ons. 15 minuutjes en dan zijn deze twee wel weg zei ze met een vette knipoog. We lopen een klein rondje om toch iets gezien te hebben van wederom het mooiste …..

In San Fransisco zijn we eens op zoek gegaan naar “het oudste  cafe” wij trots dat we het gevonden hadden. Vervolgens kwamen we op heel onze reis ‘het oudste café’ tegen. Te vergelijken met “het mooiste dorp” hier in Frankrijk. 

En daar zaten we dan, hoog en droog. Onder ons een glazen vloer waar we de wijnflessen zagen liggen. Hier val je niet droog.

Hans Bavette en voor mij spies met Gamba’s. Super lekkere frietjes, dat heb je zo weleens, en salade. 

Het klaarde op.

Een groep wielrenners, strak in de pakjes, bestelden grote glazen ‘zwembad’ vol bier en maakten daar een foto van, niet voor hun sponsoren verwacht ik. 

Wij liepen voldaan terug, het was droog. 

Voor een fotomoment stond ik even stil bij een leuk huisje. Zie ik daar een onder en bovenkaak liggen met de tanden er nog in. De rechtmatige eigenaresse kwam naar buiten en vertelde. Dat is van een wild zwijn. Die zitten hier heel heel heel heel veel, écht veel dus.

In de winter komen ze het dorp weleens in en dan komen jagers ze doodschieten. En dan eten ze die op en zetten het gebit in het raampje. Logisch toch? 

Anders gebeuren er ongelukken, wij kennen zo’n verhaal.

Blij dat het kapje er nog even op zit. We rijden door een bos van eikenbomen. En dan kun je er donder op zeggen, heb ik last. 

We gaan in opdracht van de reisgids op zoek naar de pareltjes van Roussillon. Dat is niet moeilijk. De kleurrijke huizen zorgen al voor een fleurig gezicht. We zijn onder de indruk van de mooie galleries en boetiekjes. We fotograferen het belfort, de Saint Michel kerk en op de top het mooie uitzicht.

De bedoeling is om het Okerpad (sentier des ocres) te lopen,

Een wandelroute door een open okergroeve.

Dat bewaren we voor morgen. Oker is een verfstof die niet makkelijk te verwijderen is. Er wordt geadviseerd om geen witte kleding te dragen. 

Eric, onze huisbaas stond buiten. “Alles naar wens?” vroeg hij.

Morgen vertrekken we. “Kijk maar hoe laat”.  

We spreken 11.00 uur af.

Zie op zijn terras ook van die eendenkop stoeltjes staan en maak hem een compliment over de goede smaak en de mooie verfkleuren.

Hij komt niet op het woord maar legt uit ; “Do you know a mouse”?

“Yes”. Dan wijst hij naar zijn rug. 

Hans raadt het als eerste, MUISGRIJS! 

Zo heerlijk om hier te zijn. 

De kaarsjes gaan aan en de proviand op tafel. 

Zie, de maan schijnt door de bomen.