Zaterdag 25 juni

Lake Districkt

Heerlijk bed.

Gekookt eitje met broodsoldaatjes, ook al zo lekker.

De porties zijn te groot, overal waar we komen.

Een echtpaar kwam op het lumineuze idee omhalfachter de bestelling te zetten.

We vertrekken vandaag lekker vroeg richting Schotland.

De eerste groepjes zien we al wegrijden.

Anderen lassen een vrij te besteden dag in vandaag.

Dat is het fijne van 2 nachten in hetzelfde hotel blijven.

Het is bewolkt met afwisselend felle zon.

Door het Lake District naar Gretna Green.

Één groot Natuurgebied met overstekende schapen.

Dikke vacht, lang haar of helemaal kaal. Zwarte poten en koppen.

Wat is de natuur prachtig hier.

Groen overheerst zover je kijken kunt.

De flatstone huizen en de lage muurtjes gaan helemaal op in dit natuurlijk gebied. Geen storende elementen

Gretna Green kreeg een romantische klank: een historisch toevluchtsoord voor wanhopige geliefden uit heel Europa en een dankbaar thema voor kasteelromannetjes.

Maar de werkelijkheid van de jaren ’60 was vaak een stuk minder romantisch voor de verliefde stelletjes.

Het dorpje is nu een soort Europees Las Vegas in het klein, een huwelijkslocatie die je kiest om de naamsbekendheid of de romantische geschiedenis, of simpelweg omdat je geen zin hebt in een groot feest.

Wij hebben in één uur tijd wel 6 bruidsparen gezien. Sommige samen en anderen met de hele familie. Een pasgetrouwde vader hield een slapende baby op zijn schoot, moeder zat een blikje bier te drinken en te appen net zoals al hun ‘feestgangers’.

Een ander stelletje had het iets minder en deelden een kostuum, hij de pantalon met overhemd en zij het colbert over een jurkje. Een andere bruid had een lange zwarte sjaal en zwarte schoenen bij een fleurig zomerjurkje. Hans en ik wilden nog eens opnieuw voor het aambeeld staan maar we mochten van een wedding planner niet naar binnen. Er waren huwelijken gepland. En daar kwam een witte rolls aanrijden met een prachtige bruid erin. Samen met haar vader en moeder.

Als getouwde vrouw kwam ze een half uur later naar buiten en stond de mand met duiven klaar. Doodeng vond ze dat, dus liet ze het beestje schieten. Haar verse partner toonde zijn moed en pakte de duif stevig vast. Met zo’n man win je de oorlog.

Daarna volgen we de muur van Hadrianus en bezoeken Birdoswald

Dit ongelooflijke staaltje van Romeinse techniek domineert het landschap sinds 122 na Christus.

Hadrian's Wall is een 135 kilometer lange muur die zich uitstrekt tussen de ene kust van Engeland (Bowness-on-Solway) en de andere kust van Engeland (Wallsend). Zo kun je dus van kust naar kust wandelen, een bijzondere ervaring. De muur werd omstreeks 120 na Chr gebouwd door Keizer Hadrianus, om de grenzen van het gebied Brittania en het Romeinse Rijk af te bakenen. Onderweg trekt 2000 jaar geschiedenis aan je voorbij. Vandaag de dag staat Hadrian's Wall dan ook als beschermd monument op de UNESCO Werelderfgoedlijst.

Even een fotomomentje, wat een uitzicht en wat een schitterende wolken.

In Alston stoppen we voor een pub om iets te eten. We parkeren voor de deur. Een mevrouw verteld dat we daar niet mogen staan vanwege een feest.

‘Feest? zeg ik, waarom? waarop zei zegt ‘waarom niet?

Tja daar had ik niet van terug.

Na de sandwiches met geraspte schapenkaas en zoete pickles besloten we naar beneden te lopen om “the south Tynedale Railway” te bezoeken.

Maar die moet even wachten.

We lopen zo een weiland op waar een dorpsfeest aan de gang is. Het was zo grappig, iedereen deed mee. Wedstrijd wie het mooiste hondje had of 4 kinderen die een instrument konden bespelen of mannen met mooie auto’s of vrouwen die goed konden handwerken, alles kwam voobrij. De nodige ‘groteportie’ kramen inclusief. Een uitgedost oud Engelsmannetje liep de boel op te leuken met zijn schuimrubberen hoed op. Hij vertelde ooit in Utrecht geweest te zijn.

Toen wij bij de fraaie auto’s en motoren stonden kwam er een vrouw op ons af. ‘Hij’ zei dat jullie uit Nederland komen zei ze blij. Zij woonde hier en we kregen alles te horen over dit fijne dorp waar iedereen elkaar kende.

Alston is het hoogst gelegen Engelse marktdorp. Ook het koudste. Vorig jaar waren mensen ingesneeuwd en dan helpen ze elkaar. Of we even op de thee kwamen. Ze woonden ‘daar’ en wees naar een straatje omhoog bij de kerk. ‘Ander keertje graag’ we hebben vandaag nog een programma af te werken. Maar wat een leuke vrouw.

We doen de kap dicht, voor het eerst deze week. Het dreigt al een tijdje te gaan regenen.

Tijdens een mooie rit passeren we twee préhistorische plaatsen “ Long Meg and her Daughters “

En dan toetsen we Keswitch in. Om nog even de gezelligheid van een typisch Engels dorpje mee te pakken.

Een leuk plaatsje om doorheen te wandelen en te zien hoe ze de markt aan het afbreken zijn. Dat sfeertje, dat gerommel en gedoe dat vind ik het leukst dat er is. En daar zien we de Morganrijders zitten, lekker aan de zonnige kant van de markt. Op de parkeerplaats stond de zwarte ook al.

Om 19.00 uur aan tafel. En daar kwam de bediening weer met elk twee borden. Ze riepen de naam van het gerecht en dan kon je je hand opsteken. Degene die “half” ingevuld hadden zaten het eerst te eten.

Toen bijna iedereen iets had bleven er twee borden over. Deze keer riepen ze het nummer van de kamer op, dit zijn de halve porties.

‘22’

Maar die hebben hun bord al leeg.

Viel dus wel mee met de grote porties.

We gaan naar nummer 1, deze keer lekker op de begane grond.

Welterusten

Hotel: Coledale- inn