15 juli, dag 5

Zó knapperig dat stokbrood! We eten bij een buffet altijd meer dan gebruikelijk.

Maar alles is ook zo lekker.

Eerste stop is bij een Pharmacie voor bodycrème dat verdient mijn huid wel na een hele dag zon.

We rijden al gauw de Dordogne in.

Vandaag max 32 graden zegt het weerbericht, dat kunnen we hebben, daar gaan we voor naar Zuid-Frankrijk.

Aan weerskanten notenbomen, we rijden zelfs door de notenstraat

Saint Jean de Cole heeft alles wat je verwacht van een mooi dorp in Frankrijk; een kasteel, een oude kerk, een rivier met een middeleeuwse brug en mooie, zeg maar héél mooie straatjes. En niet te vergeten SFEER, en daar zijn wij gevoelig voor.

Als eerste een rondje met mijn selfie stick gelopen. Vervolgens de koele kerk in waar prachtige muziek klonk.

Ik heb een opname gemaakt omdat het zo mooi was, 'dit wil ik nog eens horen'.

Deze kerk is één van de meest interessante kerken waarvan alleen het koor nog staat.

Deze is gewijd aan Johannes de Doper en heeft een Byzantijnse plattegrond, in Frankrijk is dat redelijk zeldzaam.

De oude brug over de rivier de Cole is ook even het bezoeken waard. Deze stamt uit de twaalfde eeuw en ligt prachtig over het water, een mooi plaatje zo.

We gaan zitten onder de parasols en bestellen een rosé en water. De Fransen laten de lekkerste salades aanrukken maar wij willen vanavond naar een ‘Logis’ waar we ooit zó lekker gegeten hebben. Dus nu even inhouden maar. In plaats van eten proberen we een foto van ons samen te maken waarbij we proosten én elkaar aankijken. Dat lukte de zesde keer. Ik heb nou eenmaal een man die vindt dat je altijd in de lens moet kijken. Maar het ziet er héél spontaan uit, zonder deze voorkennis tenminste.

We hebben wel gelachen en de ‘eters’ uiteindelijk’ ook.

Saint-Léon-sur-Vézere ligt 10 km vanMontignac in de Périgord en is een heerlijk rustig dorp dat is gebouwd op de oever van de Vézère. Het pronkstuk van het dorp is de Romaanse kerk die vlak langs de rivier ligt. We gaan daar sowieso in om af te koelen. De rest van de gemeenschap ligt in de rivier of is aan het kanoën. Apart om al die blote lijven te zien als uit de kerk stapt.

Naast de kerk heeft Saint-Léon-sur-Vézère natuurlijk een schilderachtige dorpskern en maar liefst twee kastelen.

Dit dorpje is nog zo authentiek dat wij ons af gaan vragen waar onze verbouwingsdrift toch vandaan komt. Hier geen witte busjes en steigers maar rust en eenvoud. Het zijn de rotsformaties die de boel voor eeuwig overeind houden. De paadjes ertussen zijn zo smal dat we er net samen doorheen kunnen. Over het pad hangen druiven, zó groot en volgens ons van niemand of van iedereen. Stokrozen schieten ook meters hoog tussen de stenen uit.

In zo’n doodlopend smal pad staat een deur op een kier. Er voor een bronzen beeld. Dat trekt ons naar binnen. De maker van de kunst, Frédéric Vincent, zorgt ervoor dat we geen foto’s maken. Hij gebruikt de kop van een waterspuwer als uitgangspunt bij elk beeld. Het is zijn artistieke handtekening en uitvinding.

De uitleg hangt op de muur. Ik maak daar een foto van. Leuke uitleg. Het waren prachtig mooi gemaakte beelden.

We komen noemenswaardig geen verkeer tegen op ons pad.

Rustig toeren op ons eigen tempo en dat betekent soms lekker bochten trekken en soms op ons dooie akkertje toeren. De wegen zijn goed en we hebben geen haast.

Hans weet de rem te vinden als er iets leuks op ons pad dreigt te komen.

Uithangborden 'Foie gras' zie je hier om de 500 meter.

We mogen het misschien niet hardop zeggen, maar daar verheugen we ons vanavond op.

Auberge Lou Peyrol in Montferrand-du-Périgord

Hier heeft Hans de reis naar toe getrokken.

Om nog eens te mogen genieten van de kookkunsten van Thierry. Sinds vandaag noemen we hem de fluitende kok. Alles is nog hetzelfde gebleven. Ook Sarah, de attente gastvrouw.

We eten weer op het terras, dat is aan de overkant van de weg. We mogen zelf kiezen en zetten ons pal tegenover de openslaande deuren van de keuken. Het is zo stil hier dat we de kok horen fluiten. Hans herkent het deuntje maar kan niet op de naam komen.

Sarah zei dat hij zomaar wat floot maar gaat het vragen. ‘Tout va três bien madame la marquise’ kwam ze vertellen. ‘Ja dat is het!’

Op ons oude plek zat een Nederlands stel dat jaloersmakend vlot Frans sprak.

Zij waren hier om de hoek een postkantoor aan het verbouwen en zijn dus kind aan huis.

We worden wéér niet teleurgesteld en genieten vanaf de eerste hap.

Natúúrlijk Foie gras de canard mi-cuit avec un verre de monbazillac en Truite entière avec beurre et persil.

Zo fijn dat hier al het goede bewaard is gebleven na al die jaren. Een geslaagde déjà vu.

Naar onze kamer met de bloemetjes sprei en lekker met open raam slapen, dat prefereren wij boven airco.

Tot morgen