'Het is waar Levi, we beseffen door jouw bericht pas goed hoe zorgeloos we momenteel zijn en ons inderdaad bezig kunnen houden met ‘de kleine’ dingen in het leven die zo gróót zijn. We voelen ons als God in Frankrijk! Mag van ons nog wel even duren zo. Later is nu!'

X

Vandaag een stevig windje, dat kunnen we goed gebruiken.

45 graden in de schaduw is ons ‘beloofd’.Hans lost ook dat op door een hotel met zwembad te boeken voor 2 dagen.

Maar eerst lekker koffie op ons eigen terrasje. Het is een oude boerderij met uitgestrekte landerijen eromheen. Met het kasteel constant in zicht is het gelijk een rustoord. We schieten er van in de relax modus

Montreal

Stil op het plein, alles nog gesloten omdat het maandag is én warm.

Fourcés

Vandaag moet hier een wens van Hans in vervulling gaan. Lunchen op dit ronde pleintje waar we hele mooie herinneringen aan hebben. We waren toen op doorreis met een personenauto naar Spanje. Hier stond één auto, een mustang. Die kwam zo mooi uit hier dat hij zich voorgenomen heeft om hier naartoe terug te gaan voor een fotomoment met zijn auto, voor vrouwen niet te begrijpen maar goed, die hebben weer andere afwijkingen.

En dan rijden we het pleintje op en wordt de doorgang versperd door 'verboden in te rijden' borden. Weet je waarom, omdat er een mobiele VVV wagen staat, de stoorzender!

Aan de kastelen overal om ons heen te zien moet het hier vroeger gespeerd hebben. Hooggelegen zijn het versterkte bunkers.

Zolang we rijden gaat het goed. Windje is lekker.

We sturen Xaintrailles in. Lijkt wel een spookstad met dit weer. Dan maar genieten van de overweldigende geraniums, oleanders en de oude druivenstammen.

Een Renault rijdt ons voorbij, draait zijn raam open en zwaait totdat we uit zicht zijn. Een eindje verderop staat hij in de berm en houdt ons aan. Wat krijgen we nou?

Het Fransmannetje begint te ratelen, langzaam verstaan wij wel maar dit…. Hij was onder de indruk van de auto dat was duidelijk. 'Een Nederlander in een Engelse auto in Frankrijk', herhaalde hij steeds. Verder gooide hij met goeie tips, althans dat nemen we aan. Dan maakt hij bewegingen die aanduiden dat je ergens formidable kunt eten. We knikken en zeggen mmmm…

Hij springt in zijn auto en zet zijn alarmlichten aan. Of we hem maar willen volgen. Hans doet dat dan ook hé? Tot mijn genoegen deze keer, vindt het wel spannend. Onder escorte rijden we achter hem aan. Hij stopt opeens en dwingt ons te wachten ‘une minute!’ bonkt op de ruit van een/zijn huis totdat de deur een kiertje opengaat en er begint een discussie (zet mijn portie maar in de magnetron, of zoiets). Springt weer in zijn auto en wenkt dat we moeten volgen, ‘Un délicieux restaurant ’ roept hij nog maar eens. We stoppen in het dorp.

'Hier is het’ straalde hij. Ik zag eerst een papier hangen en even later het gezicht van het Fransmannetje. ‘Gesloten’ zei hij en haalde zijn schouders op alsof het zijn schuld niet was. ‘Maakt niet uit’ riepen wij en wilde al afscheid nemen maar…. hij was niet voor een gat te vangen. Hup in de auto, alarmlichten aan en ‘volgen!’. Weigeren was geen optie.

Naar een plek aan de haven, eerlijk! dit hadden we nooit kunnen vinden. Zo mooi en zo precies goed voor vanmiddag. Grote Essen waaronder leuke stoeltjes stonden en dat aan het water. Wij blij!

Onder luid getoeter en duim omhoog reed hij terug naar huisnummer 33.

Wij zijn hem dankbaar voor dit plekje, we hebben er 2 uur gezeten en zo de warmste uren aangenaam doorgebracht. En fransmannetje, ‘chapeau en merci’

Nu weer achter de TomTom aan, op naar ons zwembad.

‘Hé?’ hoorde ik Hans opeens roepen.

In zijn achteruit en toen verbaasd starend naar het bord met ‘Orangerie Du Château Marith’. ‘Hier moeten we zijn zei hij Perplext’. Veel dichterbij dan we dachten.

Helemaal van het padje door dat Fransmanneke.

Een lange oprijlaan naar het Château, waar we nu dus vroeger, té vroeg, aankomen.

Over een uur is de kamer klaar. Fransen zijn niet erg oplossingsgericht.

We reden het terrein weer af maar zagen stoelen in de tuin staan, lekker in de schaduw, ‘weet je wat wij doen?’

Hij, de manager kwam ons halen en we mochten inchecken.

Even later lagen we in het zwembad, hoe welkom was dat. Een overloop bad met aan de andere kant het Chateau. We beginnen al in sprookjes te geloven. Dat wij hier mooi deze warme dag al spetterend door mogen brengen.

Vanavond onweer aldus de manager.

Ik doe een wasje, volgens mijn schoondochter worden vrouwen daar blij van. Klopt Bianca, alles weer onder controle en het droogt hier onder je handen.

Het boek ‘Franse vrouwen eten een appel met mes en vork’ speelt door mijn hoofd. Vooral omdat ik zie wat hier verorberd wordt. Het is allemaal veel verfijnder dan in Engeland maar wel telkens 3 gangen. Wij gaan daar vanaf. Vanmiddag salade Gourmand en vanavond carpaccio van tomaat met avocado room en frambozen.

We drinken veel water en een lekker glas wijn. Zo pakken we het aan.

Hoop dat de weegschaal het ermee eens is.

Lief van je Amy, fijn dat we jou een plezier doen (knipoog)

Groetjes uitClairac

Dikke kus X