24 juli 2022

Vanuit ons balkon zien we ze vertrekken.

De pelgrims gaan weer over de brug.

Er staan er ook nog onder de bomen te wachten op hun groepje. Als wij klaar zijn met ontbijten en de spullen op de auto geladen hebben staan ze er nog. Het begint zó warm te worden hoor.

Ruik het bakkertje al als we het volgende dorp binnenrijden

We hebben allemaal een foto van loslopende koeien op de weg. Nou die hebben wij nu ook weer kunnen maken. Twee dikbillen! gelukkig was de koeienhoeder erbij om ze de wei in te loodsen.

Een rit met vergezichten

In het gele gras liggen gele koeien tegen een berg waar een geel, beige kasteel bovenuit steekt. En dan die gele zon erop, het gaat helemaal in elkaar over en dat geeft die rust.

Op hetzelfde moment dat we een ‘dikke duim’ krijgen klinkt de sirene van een politiewagen achter ons. Stoppen!

Streng kijkende Gendarmerie. (als we in godsnaam maar niet alles uit moeten laden)

Rijbewijs en papieren van de auto.

Ze wilden uitleggen wat wij fout hadden gedaan. ‘In English please’, zei ik nog. Geen woord hé!

Maar Hans wist dat hij een bord genegeerd had, verboden linksaf te slaan. Omdat dat nou net de kortste weg was. En dan zijn ze er, nog niet eerder politie gezien.

Ze wensten ons verder een goede reis. En toen ze niet meer zo streng keken waren het best leuke jongens.

De zijramen hadden we wel thuis kunnen laten.

Nog niet nodig gehad hier.

Zodoende krijgen we constant wind van alle kanten.

Dat maakt het heerlijk met dit weer.

Gewoon langs de weg een ‘kofferverkoop’ zeg maar.

Letterlijk en figuurlijk.

Iedereen zit er met kleding en vooral speelgoed.

Prima initiatief, weggooien is zonde.

Maar wat je hier ook ziet zijn koperen steelpannen en mooie nachtkastjes.

Geen ruimte, zelfs niet voor die gave grote vogelkooi.

Wat je bij ons niet ziet is een verzameling kaplaars schoenen. In alle maten. (Ik heb er een foto van gemaakt omdat ik ze niet goed kan omschrijven)

Die werden veel gepast en gekocht.

Wij kochten platte perziken.

De muntjes die ik terug kreeg branden in mijn hand. Lagen daar in de brandende zon in een blikje.

Puy Mary

Gebied met afgevlakte bergen

Groene toppen en net alsof er van boven af bomen naar beneden gestrooid zijn. Sommige bij elkaar maar ook veel alleen. Het dal bereiken ze niet, daar loopt één dun riviertje.

Een prachtige klim door dit hele diepgroene landschap. En dat landschap is zeker één van de belangrijkste bezienswaardigheden en activiteiten in de Auvergne!

Gelegen in het Regionaal Natuurpark van de Vulkanen van de Auvergne in het hart van het Centraal Massief , wordt Puy Mary sinds 2012 bestempeld als "Grand Site de France". De grootste vulkaan van Europa wordt gekenmerkt door zijn grootsheid, zijn puurheid, zijn zeldzaamheid en authenticiteit. De top bereikt zijn hoogtepunt op 1787 m, niet de hoogste maar wel een van de meest spectaculaire . Stervormige valleien trekken rond deze piramidale site en vormen een juweel van natuurlijke en erfgoedontdekkingen.

Fietsers komen ons tegemoet als wij de berg afsjezen. Die hebben nog een klim te gaan.

Wij trouwens ook. Voor de tweede keer beklimmen wij de Puy Mary. (TomTom?) en voor de tweede keer dus ook de para gliders die hoog boven de bergen zweefden. Dat was geen straf trouwens. Wat een kleurrijk gezicht en wat gaan ze hoog!

Al met al draaien we heel wat bochtjes en zien we heel mooie vergezichten.

Fijn dat er nog even een stier losgebroken was en recht op ons af kwam, met een klingelende bel, (waar hijzelf mesjokke van moet worden)

Net op tijd boog hij af, groot zijn die beesten van dichtbij. En dan zonder die zijraampjes …… Ik vond het maar niks.

Maar het brak even de middag waarin we geen enkel stadje of terrasje tegen kwamen.

Tot Le Mont-Dore, daar was leven in de brouwerij

Een ‘Logis’ was gauw gevonden dankzij de handige App. Mooie kamer en in het centrum, waar het een drukte van belang was.

Heel andere stad dan we tot nu toe gewend zijn, ook een andere menukaart trouwens.

Wij zetten ons neer voor een drankje en een plankje. De lekkerste lokaal geproduceerde kazen en worsten uit deze streek en waarschijnlijk uit die mooie specialiteitenwinkel die de hele hoek beslaat.

Voor kaas moet je hier zijn. Onderweg al gezien dat er een een bewegwijzerde kaasroute uitgezet is naar de kaasboerderijen in de omtrek.

Na die plank natuurlijk niet echt honger meer.

We zien aan de inrichting van de restaurants dat het hier ook een wintersportgebied is. Veel hout en rood-wit geblokte tafelkleedjes.

In zo’n zaak, waar we door Nederlanders binnengeroepen worden omdat ze zón lekkere kaasfondue zitten te eten, gaan wij binnen. Kaasfondue is voor 2 en dat trek ik niet.

Dus voor Hans Truffade en voor mij een salade.

Morgen weer verder.

X