Heerlijke kamer en geslapen als een roos.

In Vichy de straat op en bij ‘Le Petit Pot’ zo’n typische ‘Salon the The’ met Franse stoeltjes een cappuccino besteld. Bij de bakker aan de overkant lekkere chocoladebroodjes gehaald. Het is hier toegestaan om die op dit terras op te eten.

Dat is bij ons ondenkbaar. Net zoals de flessen water die hier overal op tafel gezet worden. En als ze leeg zijn komt er een nieuwe en nooit op de rekening. Nederland kan daar nog wat van leren. Wat ook fijn is, is dat je je drankje moet bestellen! Niet dat er na de laatste slok meteen iemand naast je staat en vraagt ‘wil je nog wat drinken?’ Dat beslis je zelf.

Ik zie de mevrouw van het chocoladewinkeltje lopen. Een zwierige lange kimono aan met, deze keer een groene lange jurk eronder. Gisteren dezelfde jurk in het lila. Ik vind het zo’n mooie combinatie dat ik haar winkel in ga en een doosje mini pastilles koop. Ondertussen geef ik haar een compliment voor haar outfit en vraag of dat in Vichy gekocht is. Ze schrijft de naam van de winkel op en de straat, zó aardig! 10 min later staan wij voor de deur van de winkel.

Er was nog een knaloranje en een zwarte jurk maar jammer genoeg niet in mijn maat. Niet voor mij bestemd dus. Maar ik blijf zoeken…

Charroux

Stadje van Handel en Ambacht

Een mosterd museum annex winkel. Een saffraan winkeltje met producten waar op alle manieren saffraan in verwerkt is, zoals in thee, azijn, honing en siroop, verboden hier foto’s van te maken.

Verder een zeepfabriek (die gesloten was.)

Alles was hier te koop, ook zelfgemaakte jam. Erg commercieel vond ik.

De kunst, dat waren poppetjes gemaakt van ijzerdraad.

Een stadje waarvan ik zeker weet dat Máxima hier never nooit zal komen. Vreselijk die keien bestrating, loopt voor geen meter. Arm oud mannetje dat daar woont, kan amper de deur uit.

De stad is met paaltjes afgesloten voor auto’s, een postbusje vond dat dat niet voor hem gold, tot twee keer toe ramde hij tegen een grote kei. Maar toen was het gefikst en kon hij de brief bezorgen. ‘Hij’ was trouwens een ‘Zij.’

Wel heel leuk was de ‘Cour des Dames’. Door een gangetje kwam je op een rond binnentuintje. De huizen waren ook rond en het zag er heel cosie uit.

2 kleine galerietjes, een met wierook en edelstenen en een met ronde tafelbladen in verschillende maten en beschilderingen, ook verboden foto’s van te maken.

Apremont-sur-Allier

Als je niet beter zou weten zou je je in the Cotswold wanen. Je hoeft hier maar rond te wandelen en je ruikt de rozen, vooral die licht rose.

De rozemarijn is wel een meter hoog en zacht. Klimop tegen de kalkstenen geveltjes van de ‘cottages’ en mooie lantaarns naast de voordeur. Klassiek geknipte hagen kaarsrecht alsof het grote penaten zijn. Een ongelofelijk lieflijk dorpje waar we een eind voor gereden hebben maar dat zeer de moeite waard was. We drinken koffie aan de Allier. Deze brede rivier geeft het dorp karakter. Met het gele zand net een strandje. Kinderen waren aan het spelen. Het is mogelijk om de parktuin te bezoeken maar wij krijgen al zoveel moois uit de natuur mee. We kijken nog een keer achterom omdat we er niet genoeg van kunnen krijgen.

Een poëzieplaatje!

Sancerre

Wat hebben we hier in 2018 een leuke avond gehad met de groep. Alles kon en alles was lekker en goed. We sliepen toen om de hoek In het enige andere hotel. Allemaal prima!

Dát hotel heeft de deuren moeten sluiten vanwege personeelstekort, is dat niet erg?

Hotel Rempart heeft nu dus het monopolie, en dat is nooit goed.

Hans sleepte de grote leren koffer naar de tweede verdieping. Door een oud smal trapgat waar alles ongelijk was. De kamer was heel gedateerd. Bed was schoon gelukkig. Het gordijn was dicht. Toen we het opendeden keken we tegen het dak van de buren. Zou voor typisch Frans door kunnen gaan als we niet beter wisten. We hebben elke dag een mooie kamer gehad, de ene keer wat groter dan de andere keer maar altijd schoon en mooi.

WIFI werkt niet.

Volgens de site overal in de kamers WIFI. Niet dus!

Twee verdiepingen naar beneden en ja daar hadden we WiFi. De jongen deed alsof wij de enige waren die hier ooit problemen mee gehad hebben.

Dan maar wijntje bestellen, we zijn in Sancerre tenslotte, was heerlijk!

Eten met uitzicht kon niet ‘gereserveerd, volgens de bediening. De een na de ander werd weggestuurd. Voor ons ook geen uitzicht op de glooiende wijngaarden. De tafels die ‘gereserveerd’ waren zijn trouwens heel de avond leeg gebleven. Ik vind dat SLECHT. Ons tweede glas wijn was duidelijk anders en daar maakten we een opmerking over, de vorige was lekkerder. ‘Het is uit dezelfde fles’ zei de bediening. Volgende wijn was weer heerlijk. ‘Dan was de tweede vast van een ander jaartal’, zei het snuggere bedienstertje. Slaap maar verder meisje, jij komt er wel! ‘Schenk jij maar Sancerre van verschillende jaartallen uit dezelfde fles’.

De wandelroute via de rode lijn door de straten naar boven gelopen. Daar liepen we op leuke terrasjes en kleine restaurantjes. En kwamen we op het plein waar we ook met de club gegeten hebben en waar de bediening Top was. Dat zijn de móóie herinneringen.

Déze maar snel vergeten.

Voor mij heeft Sancerre een bijsmaak voortaan