donderdag 2 februari

Na het ontbijt, aan de overkant, pakken we in en droppen we alles in de auto. Nog uren vrij te besteden. We beginnen te lopen richting de ZON.. Dat is nog een hele tippel want deze oude stad is gebouwd om de zon buiten te houden. Smalle straten met hoge huizen.

We herkennen de toeristen al van verre. Zonder jas en het liefst in een t-shirt en korte broek. Zonnebril of zonneklep op. De Spanjaarden daarentegen dragen dikke jassen, wollen mutsen of een pet met daar overheen een capuchon. Zag een man met geitewollen sokken in suède moccasins. Dat paste niet goed dus ze puilden er aan alle kanten uit.

Die schoentjes zijn straks 2 maten groter.

Op het pleintje (plaza Mayo) is van alles te zien, wat een bedrijvigheid hier achter de Mercado central. Binnen koop je food, buiten planten en bloemen. En hier zetten wij ons voor koffie in de zonnetje.

We zijn gevlucht van de boulevard vanwege het lawaai. Sowieso van de zesbaans weg maar bovenal van het slijpen en boren van de werkzaamheden aan de marmeren trottoirs. Het is kwalijk dat die jonge mannen geen oorbeschermers dragen.

We hebben de kadootjes van de dametjes in het restaurant laten staan gisteren. Duimen dat deze zaak nog open gaat voordat wij vertrekken.

We hebben geluk, dat dwing je af volgens Hans. We doen nog een parcours trappen lopen, daar ontkom je hier niet aan.

Wij voelen ons er goed bij en zijn dankbaar dat we het kunnen.

Het tasje en het jasje brengen we naar de auto.

Niet meer nodig in Spanje. Het is 19 graden hier en in de schaduw 12*.

Lees in het berichtje van Irma dat het fris is in Nederland. Sokken bij de hand houden dus.

Er komt een Engels echtpaar bij ons zitten. Oude chic. Man met een rieten hoed en linnen jasje. Jammer van die witte badstof sokken verder een keurig heertje.

We hebben een leuk gesprek.

Ondertussen zijn we ook al een beetje bekend in hún land.

We ruilen dit levendige plein in voor ‘ons Straatje’ (Calle san pascual). Hier zijn we begonnen en blijven we tot het eind zitten. Sappige meloen met iberico ham, visjes en patatas komen in etappes op tafel.

Tot het eind is tot 15.50 uur.

Dan hebben we mooi wat uurtjes zon meegepakt.

Wat is het allemaal voorspoedig gegaan.

De gitarist was koud weg of er stapte een accordionist het pleintje op die begon te spelen en had zijn opleiding in Nederland gehad zo te horen.

We vertrekken met bloedend hart en dat komt enkel en alleen door het heerlijke temperatuurtje hier. Het buiten eten en wandelen zonder jas. Zo lekker!

Maar goed, aan alles komt een eind en we gaan de auto aftanken.

Als we de auto in gaan leveren ziet het meisje met de camera iets aan het slot. Alsof er aan gerommeld is. Ze spreekt ons erop aan. We hebben niets gemerkt en zien ook amper iets.

Er zat kleine schade aan de andere kant, die hebben we uitgebreid op de foto gezet bij vertrek. Maar deze kant niet gefotografeerd. Altijd doen dus! Rondom!!

We kunnen gaan. ‘Is het in orde’ vraagt Hans. Ze knikt.

Het vliegtuig heeft een half uur vertraging.

Ik begin te lezen in het boek van ‘Het kartonnen huis’ en zeg tegen Hans ‘niet normaal hoe die mensen belazerd zijn door Spaanse autoriteiten, of het nu makelaars, notarissen, advocaten, banken of aannemers zijn, het rammelt aan alle kanten.

‘Oh’ zegt Hans opeens als hij zijn mail opent. ‘Wij zijn verantwoordelijk voor de schade aan het slotje en ze schrijven €895,00 af’.

Moet niet gekker worden, voor een slotje??

Gelukkig zijn we verzekerd maar kloppen doet het niet.
Voel nu de onmacht van David en Gine.

Opeens toch blij om naar huis te gaan.
En zoals Maurice zegt ‘De reis is voorbij, de herinnering blijft!’

‘Geld vergeet je’ is de volgende uitspraak, die is van Hans en ook een waarheid als een koe.
We schudden het van ons af en gaan lekker nagenieten.

En David, mocht je dit lezen ‘gedeelde smart is halve smart’ toch?

Het schiet allemaal niet erg op met de auto ophalen. Busje komt zo, gaat hier niet op. Wachten duurt lang al je naar huis wilt.

Om 23.10 uur stapten we onze tuin in. De buitenlamp springt niet aan. De schrik slaat me om het hart, de stroom is uitgevallen?

En zo is het. De koelkast vol water, en de diepvries ontdooit.

Schort aan en eraan beginnen, zit niks anders op.

Zo lastig om mijn lekkere gerechten weg te moeten kieperen.
‘klein leed, is ook leed’ uitspraak van mijzelf.

Alles is weer schoon en we kunnen naar ons bed.

De energiemeter is laag gebleven.

‘Elk nadeel heb z'n voordeel’ om maar eens met een Cruijffiaanse uitspraak te eindigen.

Nog eentje dan….

‘Lekker slapen en morgen gezond weer op’

Dag allemaal!

X

leuk dat jullie erbij waren.