We vertrekken richting Cannes via de route Napoleon.

Weer zó lekker geslapen. Deze keer in een studio met een groot bed én een stapelbed. Hans onder en ik boven leek me wel wat?

Ons volgende bed wordt nu opgemaakt in Menton.

Menton ligt aan de Italiaanse grens op de scheidslijn tussen de Franse Côte d'Azur en de Italiaanse Bloemenrivièra.

Maar eerst draaien we de ‘Col de Vence’ op.

Er stond een wielrenner te braken. Toch te veel gevergd van dat sportlijfje, of is het een zondagrijdertje en niet goed getraind?

Ze doen hier ook aan zonne-energie. ‘Die bergen liggen er toch’ moeten ze gedacht hebben, ‘dus waarom niet vol leggen met platen?’ Niet mooi, wel slim.

Hoe stijl en hoe diep wil je het hebben?

Hier, op de weg naar Vence, word je op je wenken bediend en krijg je van alles wat voorgeschoteld. We zien zelfs even de middellandse zee in de diepte.

Bij een huis hier in the middle of nowhere heb ik vraagtekens. Een geitenpad ernaar toe betekent ook er weer af om voorraad te halen. Of is het mogelijk om helemáál self supporting te zijn? Wc papier, biotex, müsli, zonnebrand… je zult maar droogvallen.

Wat een drukte in Vence.

Saint Paul de Vence, het kunstenaarsdorp waar Willen Duys zijn laatste adem uitblies, ligt boven op een berg. Hier gaan we koffie drinken. Hans bestelt uiteraard Cappuccino en ik hoor mezelf tot mijn eigen verbazing zeggen ‘bubble tea’ . Dat komt

omdat ik aandachtig zit te lezen over bubble tea. Maar alla, de bubbels klappen uit elkaar in mijn mond en smaken naar Ananas, wel te doen voor één keertje.

De met kinderkopjes gevormde bloemen in de straatjes maken een vrolijke indruk. De steentjes zijn afgesleten en glanzen daardoor mooi.

Dit dorp heeft veel beroemde kunstenaars, schilders en schrijvers aangetrokken en is voor velen een thuis geweest.

Een aaneenschakeling van boetieks, kunstgalerijen, terrasjes en het beroemde hotel Colombe d’Or, waar vele grootheden van weleer werden gespot en nog steeds wordt bezocht door culturele iconen van het huidige tijdperk. Wij genieten van de kunst, hoogwaardige stukken zijn erbij. Ondertussen bekijken we ook het stadje en loop ik weer fier met mijn selfie-stick te pronken.

“Waar is jouw tas” zegt Hans opeens. ‘Hé…geen idee!’

Af en toe draagt Hans hem omdat ik niet met die tas op de foto wil.

We beginnen als kippen zonder kop te rennen. Allebei een andere kant op. Paniek bij Hans en dat gebeurt niet gauw. Mijn tas is weg met alles er in.

Ik heb alleen mijn telefoon nog en begin foto’s terug te kijken. Waar had ik hem nog? Hans gaat de winkeltjes af om te vragen “nothing”.

Bij dat parfum winkeltje heb ik even op een stoel gezeten. Wij daar naar toe en niks natuurlijk.

“Daar staat hij” riep Hans

En inderdaad onder het stoeltje lag mijn tas. We kusten elkaar van blijdschap. Dit scheelt zo’n boel ellende.

Later in een winkeltje kochten we iets lekkers voor onszelf. T’ is feest’ zei Hans.

Nice. We rijden over de beroemde 7 km lange Promenade des Anglais, de weg met de palmbomen.

We zitten aan de Côte d’Azur, met rechts de middellandse zee en links de witte appartementen en andere mooie gebouwen en hotels.

Het sjiekste hotel knalt eruit. NEGRESCO. Het is witter dan wit met een felgekleurde saxofoonspelende clown voor de deur. Het is een van de weinige hotels van deze allure in handen en onder leiding van een particuliere eigenares. Negresco is een Frans 'Nationaal Historisch Monument’

Zou er graag eens binnenkijken. Die oude grandeur (we love It)

Het is heet.

Mijn iPhone is oververhit en stopt ermee.

We slaan rechts af richting Monaco.

Zodra we omhoog klimmen en omkijken zien we pas wat een inmens mooie stad Nice is. In een halve cirkel tussen de zee en bergen in gebouwd.

We dalen af voor een rit door het Prinsdom Monaco. Hoe mooi is de entree vanaf deze kant. Ik film een stukje omdat er zoveel te zien is en het zo snel gaat. Nu Max in Spanje raced neemt Hans hem hier even waar en gaat ‘op harde’ banden door de bochten tot ze piepen. ‘The boy with his toy’ toch Renee?

Wat is Monaco zonder zijn Joekels van super jachten en wat steken ze mooi af tegen de blauwe lucht en even zo blauwe water.

We rijden een stuk over De Route des Grandes Alpes, via Monaco en Èze, allemaal mooie plekjes waar je eens geweest moet zijn. Monaco voor het mondaine sfeertje. En het middeleeuwse Èze vanwege de oude, smalle steegjes en grandiose ligging boven de Mediterranée. Deze route rijden we vervolgens af tot Menton.

We logeren in ‘hotel de Londres’ met privé parking.

Even opfrissen en naar het haventje, het oude stadsdeel, een dorp in een dorp.

Eerst een lekker drankje en dan restaurant zoeken. We lopen langs ‘Le Taj’ en kijken elkaar aan. Drie seconde later zitten we binnen met een kaart voor onze neus waar we geen hout van kunnen maken.

Maar wat genieten we van de smakelijke gerechten uit deze traditionele Indiase keuken!

Het likeurtje als afsluiter deed de deur weer dicht. Dat moet ik voortaan afslaan.

Maar wat een voltreffer was dit!

Nu lekker slapen.

X