8 juni.

Een taartenbuffet als ontbijt. Dat is telepathie zeg!

Onze dochter is jarig en het is feest. Voor het eerst zijn we er niet lijfelijk bij en dat is jammer. Maar in gedachte natuurlijk een hele dag.

Dus…. beginnen we met taart voor Amy. We hebben haar al gefeliciteerd en maken het goed met haar als we terug zijn.

Nu het opgeklaard is zien we pas hoe mooi het hier is.

Vanuit de lager gelegen parkeerplaats omhoog kijkend zien we het bergdorpje in volle glorie liggen. Het is niet groot maar een echte oude vestiging met alles erop en er aan.

Het staat bekend om haar glaswerk en de mooie ligging.

Op de bankjes bij ons om de hoek formeerde zich een mannenpraat plek. Dat vind ik altijd zo cosy overkomen. ‘Waarover práten zij, vast niet over Biotex.’

Mijn man hé, die eerst naar het verste punt rijdt omdat daar markt is.

Dat is toch GOUD?

‘We kunnen er om 11.30 uur zijn en dan op het gemakje de Chianti route afmaken’ zegt hij. Mij kun je niet blijer maken, ben onder een marktkraam geboren denk ik.

Het is leuk om te verblijven in de buurt van de Chianti Wijnroute, we draaien de weg op en zitten er midden in.

Alweer de nodige duimpjes omhoog gehad onderweg. We weten dat het niet voor ons is maar voor de Morgan. Die komt hier ook wel heel goed tot zijn recht. Wij genieten er stiekem ook van mee natuurlijk. We verspreiden blijdschap en dat is leuk.

Om de zoveel tijd langs de weg een Chianti vat met flessen er op. Hier kun je proeven.

Castelnuovo Beradenga

Als we aankomen is de markt zo goed als gedaan. Er zijn geen kopers meer, die zitten al aan de wijn op het terras. Het is geen grote markt. We lopen er toch even overheen en dat is maar goed ook want hier scoorden we die schoenveters waar we naar op zoek waren. Blij dat ik er aan dacht en fijn dat we veel keuze hadden ook. Een bak vol in alle kleuren en maten én katoen. We kopen 2 paar witte, ronde en platte. Kan Hans er weer even tegen. Hij loopt al en paar dagen met een kort vetertje wat hij te strak aantrekt en waardoor hij dan weer een wondje krijgt en daardoor pijn bij het lopen heeft.

We zetten ons tegenover de plantenkraam en bestellen een Chianti. proost! op Amy.

Het is hard werken voor de meisjes van de plantjes. Alles, wat vanmorgen vroeg uitgestald is moet nu weer ingeladen worden. Het gaat om kwetsbare waar dus met zorg behandelen. Alle plantjes, genoeg om een heel park aan te leggen, worden op stellingen gezet. De laadklep gaat open en de plantjes, met de rekken en al in de vrachtwagen gereden. Een ding is zeker, naar de sportschool hoeven deze dametjes niet. Een uur later is alles, behalve de verse bloemen ingepakt.

Ze worden opgehaald en rijden achter elkaar weg. Er liggen vier lege treetjes als afval, was dat de omzet?

Wat een lekker terras hier in de schaduw.

Op de heetste uren van de dag blijven we liever even uit de zon. We doen geen moeite om bruin te worden, beschermen onze ouwe velletjes liever tegen verbranden. In de auto kunnen we geen kant op dus dan goed smeren.

in ‘Castelnuovo‘ heerst een vreedzaam sfeertje waar je de authentieke Toscaanse manier van leven kunt leren kennen.

In feite is Castelnuovo om deze reden ook juist ontworpen, als Città Slow.

Voorbij deze voormalige vestiging liggen groepjes van kleine villa’s en wijnlandgoederen.

Weer onderweg genieten we van de geweldige natuur van Chianti. Het heeft de klassieke mix van wijn- en olijfgaarden en eiken- en kastanjebossen.

Je kunt hier door een heerlijke omgeving naar verschillende wijnlandgoederen rijden,

We volgen de Chiantigiana (SR 222)

Dat is een van de mooiste en charmantste autoroutes van Italië die dwars door het hart van de Chianti Classico wijnstreek van pal ten zuiden van Florence naar Siena loopt en verschillende afsplitsingen heeft naar kleine gehuchten en kastelen.

In ‘castellina in Chianti’ stoppen we. Dit is een rijk gebied dat merk je aan het aanbod in de winkeltjes. Hier ziet Hans echt snelle Italiaanse schoenen speciaal om auto te rijden.

Verstappen zal groen zien van jaloezie dat is zeker enne….. reserve veters hebben we al.

Hier vullen we ons waterpeil aan. Lekker koud! Bij wijn krijg je chips, bij water niet.

Terug naar ‘Colle di val d’Elsa’ oftewel ‘Colle Alte’ het historische deel.

Hier is het rustig. We komen wel verschillende Nederlanders tegen, waarschijnlijk door de gunstige ligging.

Dit dorp/stadje bestaat uit slechts twee straten waar we een klein rondje kunnen lopen. We wandelen door tot het einde van het historische dorp en worden getrakteerd op een mooi uitzicht over het nieuwere deel van het stadje. Onderweg komen we allerlei leuke doorkijkjes tegen.

Restaurants zijn dun bezaaid en om niet in herhaling te vervallen gaan we bij het ándere restaurant in onze straat.

De wijn was heerlijk. In de zelfgemaakte spaghetti Ansjovis misten we de ansjovis en in de eendenragout misten we de ragout. Soms zit het mee en soms…..

Op het plein van de ouwe mannetjes was nog leven in de brouwerij. Daar sloten we af met een ijsje en een limoncello. Op Amy!!!!

X