10 maart 2024

Vandaag staat een route door het binnenland gepland, dat kan Hans niet laten.

De hoek om en al gelijk mooi. De citroenen zouden we zo kunnen plukken en sinaasappels, zoveel!

We zitten binnen vijf minuten in het achterlandmet beboste heuvels enmet uitgestrekte prachtige witte bloemenvelden, pispotjes?

Dat de Algarve een mooi binnenland heeft is nu al duidelijk. Een mooie weg met amper verkeer.
Het is een zonnige dag maar wel winderig, dus waar kun je beter zitten nu dan in een metallic blauw Fiatje en je rond laten rijden door een prachtig natuurgebied.

We passeren een bus. Dat is goed geregeld in Portugal. Voor een klein bedrag kun je je laten vervoeren en kom je waar je zijn moet.

Geef Hans het stuur zelf maar in handen en hij zoekt de groene weggetjes op. Deze weg is helemaal zijn kleur, onder boven en naast ons.

Monte da Ribeira is het eerste gehuchtje dat we tegen komen en we hadden er best koffie kunnen drinken, in the middle of nowhere weliswaar maar wel aan een watertje. De driver beslist anders.. we rijden nog even door

Cachopo, een bergdorp met een ongewone eerste aanblik, een begraafplaats

Restaurante Palmeiras, een té mooie naam voor wat het is. Uit nieuwsgierigheid gaan we naar binnen en bestellen koffie. Op alle stoelen van het terras ligt een plas water en in de asbakken drijven de peuken. Een bankje is bekleed met kunstgras en verder hangt en stond overal wat. Dan maar aan de bar onze koffie drinken. Ik gebaarde dat het koud was. Zij, de trotse eigenaresse van dit pracht bedrijf waar een foto van ‘de zaak’ boven de bar hangt, wees naar de diepvries. We lachten ‘zo koud nou ook weer niet toch? Een waterval, gooi maar in mijn petje, kwam eruit en ik moest in haar huis komen kijken waar ze wees op een ouwe kachel. Mijn vertaal programma erbij gehaald en haar zinnen opgenomen. Blijkt dat de politie de houtshoolkachel verboden heeft vanwege de rook. Haar moeder zelfs kookte altijd al op de houtskoolgrill. Nu moet het op gas of elektriciteit. Ze was erdoor van slag. We wensten haar succes en verlieten het café waar ‘s winters paarden staan volgens Hans. Dat was een grapje maar bij wijze van spreken dan, de vliegen waren er alvast.

Fonte férrea Cachopo, wiens naam is afgeleid van de kwaliteit van zijn ijzerrijke wateren, is dé grote trekpleister hier. Het is een park met een tank en een picknickplaats. We wandelen over het houten pad met kurkbomen naar het bronnetje. Een dun straaltje water liep in een vierkante bak. Verderop heeft het een zwembad, zeer gewild door zijn ijzeren water, ideaal voor problemen zoals bloedarmoede.

Kurkbomen plantages hier aan twee kanten van de weg.

Opvallend In de witte dorpjes zijn de typisch Arabische schoorstenen. Deze schoorsteentjes zijn ware kunstwerken, sierlijk gebouwd met opengewerkte patronen waardoor de rook kan ontsnappen, heel mooi.

Weet niet of het komt omdat het Zondag is maar het is opvallend rustig in de gehuchtjes, sowieso door het lage bevolkingsaantal, maar écht geen teken van leven.

We gaan siësta houden. Tuinstoelen naar buiten en genieten van de zon die heel warm is nu hij er eenmaal goed doorkomt.

Dat is het fijne van een huis ter beschikking hebben, je hebt alles bij de hand.

Het wordt druk bij het restaurant aan de overkant. Auto’s rijden af en aan.

Na een paar uurtjes in het zonnetje gezeten te hebben gaan we nu richting de kust naar Santa Luzia. Eens kijken of we daar een visje kunnen scoren

Voordat we vertrekken rijden we een rondje om ‘ons’ park eens te verkennen. Wat een weelderige en exotische omgeving! Bananenplanten, palmbomen en exotische planten dragen ongetwijfeld bij aan de schoonheid van dit rustige en mooie witte appartementen park. Het is Top.

We hebben het idee dat het niet erg bewoond is. Er straalt rust uit.

Langs de zoutpanne.

En dan, daar liggen ze, de gekleurde bootjes!

We rijden de kustweg met palmbomen en visrestaurantjes helemaal af zodat we kunnen zien wat er te koop is. We besluiten bij de locals te gaan eten en dat betekent een restaurantje zonder uitstraling, met een cola automaat, diepvrieskist met ijsjes en papieren tafelkleedjes. We wagen de gok.

Hans kreeg zijn bestelling meteen, makreel in olie. Omdat mijn gerecht niet kwam nam ik aan dat Hans een voorgerecht had. Hij besloot ook nog coquinas te bestellen en ook die kwamen snel. Ik vroeg naar mijn octopus en ze verschoot van kleur. Helemaal vergeten!!! Maar ze gingen eraan beginnen. Zo zaten wij na elkaar te eten. Een restaurantje dat we om verschillende redenen nooit zullen vergeten. Hans heeft gesmuld en ik uiteindelijk ook.

Fijn om even naar de kust te gaan.

Deed mij aan Griekenland denken, maar dan anders.

Weer een hele fijne dag.

X