14 maart 2024

Buiten ontbijten blijven we heerlijk vinden.

Vandaag kijken we op een bloem aan de bananenboom.

Samen naar de supermarkt voor broodjes en de cocosmakronen.. Een doosje vol van die kleine eenhappertjes. Die zijn lekker voor bij de koffie ‘s avonds.

Zo hebben we onze rituelen hier al.

Om 12.00 uur gaan we in de benen. We zijn in Portugal tenslotte en we willen wat zien.

Moet je Cacela Velha bezoeken? Absoluut!

Dit piepkleine kustplaatsje hadden we niet willen missen. Het ligt aan het uiteinde van natuurgebied Ria Formosa en is nog precies zoals een dorp in de Algarve eruitzag in de achttiende eeuw. De begraafplaats was al indrukwekkend.

Het sublieme uitzicht over de Ria Formosa achter de kerk was een verrassing. Ik was niet voorbereid op zoveel schoonheid. We konden er niet wegkomen en als er niet één maar misschien wel twee bussen leegliepen, waren we er nu nog. Wat een fantastisch uitzicht over de kust Schitterend!

Je moet het water oversteken om op het hoofdstrand te komen. Wij gaan de kleine trap naast Forte de Cacela af. Hier is weer een klein maar vrij steil pad dat naar een klein strand leidt. Zover gaan we niet maar wat is het genieten hier. Cactussen met stammen van zeker een halve meter dik en zo uitgestrekt.

Bij vloed wordt het strand door de water van de lagune van de paden bij de stad afgesneden. Je zult dan door het water moeten waden, of wachten op een bootdienst. De telefoonnummers van ondernemende locals hangen rond het strand. Voor een klein bedrag halen ze je op en zetten ze je af onderaan de paden terug naar het dorp.

De bus mensen gingen aan de koffie en het dorpje was even van ons. Wat een rust.

Alagoa

Aan de leuke schoorstenen hebben ze hier televisie-antennes gemaakt. Volgende stap is vast zonnepanelen en weg schoonheid. Dit stuk van de Algarve met zijn hagelwitte gelikte huisjes is geliefd bij 2de huisbezitters.

Monte Cordo

Een ander verhaal. Foeilelijke hoogbouw en erg toeristisch.

Hordes Nederlanders met campers.

Op het strand grote strandtenten waar je binnen kunt eten.

Wij lopen over de houten strandboulevard totdat die tenten ophouden en we buiten met de voetjes in het zand koffie kunnen drinken. We komen bij 2 Nederlandse Tukkers te zitten. Een vader die hier al sinds maanden zit en een zoon, die hem nu op komt halen en mee naar huis neemt over een paar dagen.

We zitten lekker aan de vloedlijn en kijken naar de bedrijvigheid op het strand.

Nog iedere ochtend – na een nachtje vissen - worden de vissersbootjes met een tractor het strand opgetrokken. We zien de vissersboten liggen, een kleurrijk gezicht met al die wapperende gekleurde vlaggetjes. Dit is een walhalla voor mij. Ik loop er tussendoor en vergaap me aan de stoere vissers met hun verweerde koppen die aan het boeten zijn. Ik blijf maar foto’s maken. Ieder plaatje is raak. Wat wil je? Strand, zee, bootjes, meeuwen en vissers, dat levert mooie plaatjes op..

We komen in gesprek met Nederlandse vrouwen. Begin onderhand te geloven dat Nederlands hier de voertaal is.

‘Wij willen de vis - die zo van de boot op je bord komt - eten’

Ze wijzen naar een zaakje ‘het ziet er niet uit maar verser krijg je het niet’

Kom…

We schrikken niet zo gauw en hier zeker niet. Vissers zitten bij elkaar aan tafel, drinken bier en stinken. Verder nog wat tafeltjes bezet. Aan opsmuk doen ze hier niet. Aan de muur hangen foto’s van vroeger. Door de ramen kon je niet meer naar buiten kijken. We gingen zitten en kregen een kaart.

‘Sardientjes voor mij’ zeg ik ‘die zijn er alleen alleen in mei en juni’ zei hij en keek erbij of ieder weldenkend mens dat hoort te weten. Voordat ik nog een buil ga vallen vraag ik aan twee mannen wat voor vis ze op hebben. Er lag nog een keurig kaal gegeten graat op hun borden. ‘Zeebaars! Vanmorgen gevangen ging hij in het Nederlands verder. Begint op een Nederlandse kolonie te lijken hier ‘ze komen nog bij ons uit de buurt ook’ zegt Hans.

Oké voor mij Zeebaars en salade.

Werkelijk waar, deze gevlinderde vis was gebakken op de bbq en de aardappeltjes in de schil overgoten met gesmolten boter en alles bestrooid met zeezout. Mmmmmmmm…

Vila Real de Santo Antóniois het laatste stadje voor de grens van Spanje.

We vonden dit stadje zo’n anticlimax na al die gezelligheid op de stranden dat zelfs de markt van regionale producten, verspreid over de straten mij niet kon boeien, dat wil wat zeggen.

Vanavond naar de ‘Jam In’ in Tavira.

Op tijd aanwezig zijn was het advies ‘om 18.00 uur beginnen ze’

Wij waren er om 17.50 uur. Of we even wilde wachten, het begint om 19.00 uur.

Maar geen probleem, we mogen naar boven, naar de meer dan gezellige club. Er klonk al Reggie muziek en het stroomde snel vol. We konden plekje uitzoeken en wat drinken halen. Tapas zijn te bestellen. De grappige lampjes werden aangestoken en de discobal zorgt voor mooie figuren op het plafond. De instrumenten werden geïnstalleerd en getest.

Lang geleden dat we naar een muziekavond geweest zijn maar wat hebben we er zin in.

Een oude drummer, een saxofonist en 2 gitaristen zijn de vaste basis. Ik was even bang dat de drummer er in zou blijven hij moest af en toe naar adem happen. Een gitarist werd een paar keer gewisseld er er kwam een zanger en een conga speler bij. Het werd echt vuurwerk toen een donkere jongen de gitaar pakte. Het onderlinge plezier bij de muzikanten was aanstekelijk. Een paar vrouwen gingen spontaan dansen. Toen de donkere jongen erbij ging zingen was het applaus niet van de lucht. Wat een heerlijke avond.

Thuis nog even afkicken en de dag doorgenomen.

Wat is er weer veel moois voorbij gekomen.