16 maart 2024

Terwijl ik schrijf gaat Hans om broodjes.

Als de tafel op het terras gedekt is haalt Hans een groot krakelingachtig stuk taart met room uit een zak.

Deze heb ik van de week aangewezen en nu ligt het gewoon op mijn bord. 

Als hij dan ook nog een cd met fado muziek opzet begrijp ik weer waarom ik 50 jaar geleden met deze man getrouwd ben.

We hebben de keuze; naar het festival of naar het strand vandaag.

We kiezen er voor om onze oude velletjes te sparen en voor de gezelligheid in de stad te gaan. 

Het Festival is aan de overkant van de brug. 

Eetkraampjes, kleding en handgemaakte sieraden. Een band met een zangeres en een saxofonist ,een heel oud instrument, ‘hoe ouder hoe beter’ zegt Hans.

Mensen liggen op kleedjes en eten óf zelf meegebracht of iets uit de kraampjes. 

De geur van wierook overheerst hier.

We gaan richting de Misericórdia kerk, hier zou een concert zijn om 18.00 uur. 

Er staat al iemand buiten kaartjes te verkopen. Maar…….. er is geen concert. 

Om 15.15 uur begint hier een wel een Fado voorstelling. 

Wij zijn flexibel en besluiten om naar de fado te gaan, zelfs nadat we dachten dat er een concert zou zijn. Het is geweldig om die vrijheid te hebben om spontane beslissingen te nemen en nieuwe ervaringen op te doen. De fado-uitvoering was de moeite waard en zo konden we uitgebreid genieten van de prachtige ambiance van de kerk.

Vooral van de prachtige azulejo-wanden en het overvloedige bladgoud dat zo kenmerkend is voor Portugese kerken. De combinatie van de gitaarmuziek en de indrukwekkende stem van de zangeres creëerde een unieke atmosfeer.

Het is jammer dat de sfeer van gisteren niet helemaal losgelaten kan worden, maar geweldig dat we toch van deze mooie fado in zo’n schitterende kerk hebben mogen genieten.

Nu toch maar naar Ti-Maria, waar we achteraf, na het concert, lekker tapas zouden gaan eten. Een mooi wandelingetje er naar toe door een heel ander deel van Tavira. Hier hangen de electriciteitskabels nog boven de weg. Maar wat een leuke zaak is Ti Maria. Om iets te bestellen moet je handen en voeten gebruiken. Het meisje begreep ons eerst niet maar we komen er wel uit. We vroegen of hier een kerk was waar een concert in gegeven word. Nee, zei ze, de kerk is gesloten. Dat hadden wij ook al gezien. 

We zitten buiten en het is hier muisstil. Nou vooruit dan toch maar wat tapa’tjes proeven. Binnen is het keurig en gezellig ingericht met een wand en een plafond van kurken, echt heel leuk. Later zagen we buiten ook een prullenbak bekleed met kurken.

Na een uurtje komen er nieuwe bezoekers het terras op. 

Allemaal in het zwart, lijken wel muzikanten, het zal toch niet waar zijn?

Ik ga het vragen. 

Você vai se apresentar em algum lugar?

Ja in de kerk om 18.00 uur zeggen ze.

Tadaa!! Dus toch op de juiste plaats alleen andere kerk

Vol verbazing zien we een volle kerk, zeker 200 bezoekers. En tja, dan zit je achterin.

Weer zo’n schitterende kerk. 

Het gezegde ‘schoonheid zit van binnen’ komt hier vandaan. 

Het orkest bestaat uit uitsluitend strijkinstrumenten: eerste violen, tweede violen, altviolen, celli en contrabassen. 

Als de dirigent binnenkomt staan ze allemaal op en zodra hij de maat aangeeft klinken de eerste violen. 

Het is even switchen na de Fado, maar ook zó prachtig.

Het is donker als we buiten komen en druk in de restaurantjes. 

De winter is voorbij in Tavira, de nieuwe toeristen mogen al dit moois nog gaan zien. 

Wat een bofkonten.

Wij sluiten de dag af bij La Dolce Vita.

Het was een dag vol diversiteit en culturele ervaringen! 

Verwarring kan soms goed uitpakken.

X