20/9

10.00 uur vertrek.

Koffer ingepakt in de hoes tegen de regen.

We hebben goed ingepakt.

Ook truien en een spijkerbroek en dat komt nu van pas.

Samen met de Fransen ontbeten. Wonder boven wonder waren er verse broodjes, croissants en chocolade broodjes. Er is geen bakker in het dorp. So we think, hij is om zes uur opgestaan om dit voor ons te halen. Op mijn vraag of Fransen iedere dag croissants eten halen ze hun neus op. Oh no, we don’t like croissants.

Weer een illusie armer.

Zij geeft ons een kaartje van haar B&B (Un Tour en Arles) in hun geliefde Arles. We houden het in gedachte, beloven we. Mooi appartement met parking.

Deze Engelsman, die hier op kousenvoeten rond schuifelde, had het in ieder geval goed voor elkaar. Hij fungeerde als doorgeefluik. De credits komen zijn vrouw toe, dat kon hijzelf niet vaak genoeg benadrukken. Van de traploper tot de zelfgemaakte jam en de schitterende gordijnen, allemaal van de hand van zijn vrouw. En haar kookkunst niet te vergeten.

Het giet als we vertrekken. We rijden het goede weer tegemoet, zegt Hans. Hij zegt er niet bij hoever!!

Om 11.30 uur is het droog. Wat ziet de wereld er dan mooi uit.

Volgens plan stoppen we in ‘het mooiste dorp van Frankrijk’, en met recht.

Bij het binnenrijden van Angles-sur-l’Anglin overvalt de schoonheid ons al. Goed onderhouden huizen en een grote ruïne, boven op een rotspunt die overheerst.

Het dorp bevindt zich aan beide kanten van de rivier L’Anglin.

We rijden naar hotel ‘Le Lyon d’Or’ zorgvuldig uitgezocht door Hans. Dit klassieke hotel in een gebouw uit de 14e eeuw ligt aan een smalle straat in het centrum van het dorp. We checken in.

Mooie kamer met uitzicht op de binnenplaats met de mooi begroeide gevel. De keuken staat goed aangeschreven dus tafeltje voor twee besproken.

Heerlijk om te kunnen wandelen na die regen. De temperatuur is goed en we lopen richting de rivier. Een border Collie loopt met ons mee. Dan weer voor ons dan weer achter, dan weer wacht hij op ons, op een driesprong kijkt hij welke kant wij opgaan en net als we denken dat hij weg is komt hij met een rotvaart voorbij gerend. Apart beestje. We schenken er niet veel aandacht aan en opeens is hij er niet meer. We volgen even de route naar de grot maar zien dan weer een mooi weggetje onder de brug door. We zijn heel impulsief bezig omdat we niets van dit moois willen missen. We hebben de tijd en die benutten we ook. Het is weer klimmen en klauteren geblazen maar alla, het is tenslotte vakantie.

Op het enige én leukste pleintje gaan we een wijntje drinken. We bestellen er een lekker kaasje en hammetje bij.

En…. daar is hij weer. D’n Hypoliet, onze hond. Omdat hij niet mee mag delen van de worstjes druipt hij af. Hij ziet er niet als een zwerfhond uit, maar toch apart dat hij blijkbaar ons uitkiest om de weg te wijzen. We blijven hangen op dit gezellige plekje dat echt het centrum van het dorpje is. Grote tractoren komen om de bocht en iedereen zwaait naar elkaar. De schoolbus stopt en er stappen drie kinderen uit. Waar komen die helemaal vandaan? Een dorpsfiguur in een tuinbroek vol verfspetters fiets hier rond en maakt met iedereen een praatje.

Je riskeert hier een flinke boete als je zonder pas binnen komt. Staat met grote letters op de ruit gekalkt.

Zodra we het hotel binnenstappen valt onze mond open. Daar ligt hij dan, onze Hypoliet. Nu gunt hij óns geen blik waardig, blij dat hij een thuis heeft.

Even relaxen op de kamer. Jurk aan maar; het is er de omgeving naar.

Mooi gedekte tafels in deze middeleeuwse eetzaal met zware gordijnen en mooie glazen.

Wij gaan voor filet de Canard deze ronde en pruimentaart als dessert.

Er klinkt mooie muziek en de sfeer is top.

De ober, eigenaar doet op een gegeven moment de helft van de lampen uit en vertrekt met een dame. Wij en een vader en zoon zitten nog aan tafel. We kijken elkaar aan met opgetrokken wenkbrauwen. Zij zijn hier op de motor uit Engeland en hebben quality time samen. We zitten al gauw heel gezellig te praten over van alles en nog wat. De deur gaat open en daar hebben we de ober weer. Nu is het zijn beurt om zijn wenkbrauwen op te trekken.

We lachen er allemaal om.