15 maart 2024

Het is heerlijk in het tuintje en we nemen de tijd om lekker te lezen en te schrijven met een paar kopjes koffie en verse jus’orange.

Het is over twaalven als we naar de Mercado gaan om sinaasappels te kopen. We waren er op het scheiden van de markt en liepen er een beetje verloren. We pakken joekels van mandarijnen mee en gaan de stad-lees de ZON in.

Parking gratis bij het ‘Ouwe gedeelte’

We spelen op safe vandaag en bestellen the best Pastel de Nata in town. We zijn hier jammer genoeg niet lang genoeg om echte kenners te worden maar tot zover wint Quinito.

Het wordt met het uur drukker in Tavira, ook veel fietsers.

Grappig om te zien dat op elke vrije stoel hier jassen sjaals en vesten liggen.

Uitpellen maar…

We slenteren weer naar het Praça da República waar precies op de stip een piano staat. We gaan op de de marmeren stenen zitten en luisteren naar de pianoklanken.

Een stelletje, onze leeftijd, zoekt steun bij elkaar en gaan lekker met de ruggen tegen elkaar zitten wiebelen.

Ondertussen zijn we erachter waar de kraampjes voor zijn die vanaf gisteren hier opgebouwd worden.

Morgen is hier van 11 tot 18.00 uur een festival om het culturele aanbod in de winter te stimuleren.

Terwijl de pianist speelt, niet onverdienstelijk, lepelt Hans een bakje speculaasijs leeg.

De pianist verlaat de stip om op blote voeten naar zijn bus te gaan om water te drinken. later komen we hem op de brug bij de vioolspelers tegen ook op blote voeten.

De Bica is weer open maar die hele wijk ligt op de schop. Nieuwe riolering zo te zien

We ruiken het al als we tussendoor even thuis komen. Het gras is gemaaid en alles weer keurig gesnoeid en opgeruimd. Wij zijn heel enthousiast over deze complete vakantie woning en in deze ligging. Van alle gemakken voorzien. Vanmorgen ontdekte ik in de keuken een vaatwasser. Die gebruiken we sowieso niet. We ontbijten hier alleen en Hans wast altijd af.

Op naan van ‘Dekker‘ is er voor vanavond een Fado voorstelling gereserveerd.

We rijden er voor naar Manta Rota, een kwartiertje rijden van Tavira.

Kan niet missen. Op een hoek zien we Restaurant A Proa, waar we moeten zijn.

We zijn een uur te vroeg wat niet erg is. Hans is zowat in de auto geboren en ik vind niks leuker dan rondgereden te worden. Maar…er is echt niets te beleven hier.

Wel een grote camper parkeerplaats waar een paar vakantiegangers voor hun camper zitten, dat is het.

Om 19.00 uur durven we naar binnen en dat was achteraf prima.

Wat leuk om ontvangen te worden door een Belgische mevrouw uit Leuven. ‘Allee, ben de gij van de arme tak’ Dat hoort ze ons zeggen omdat op ons naamkaartje Decker, met ck geschreven is. Wij zijn gewoon Dekkers.

We vertellen dat onze vriendin voor ons gereserveerd heeft. Ze komt even zitten en vertelt dat haar man naar huis is omdat hij zich niet goed voelt. Een heel verhaal hoort erbij en ik vraag of ze er niet bij moet zijn. ‘Tis een gróte jongen’ zegt ze en daarmee is de kous af.

Zij, Janine neemt onze bestelling op. Ik ga op avontuur en bestel stokvis Hans gaat voor zwaardvis en garnalen.

Er komt een groep van 10 Nederlanders binnen. Amsterdammers, type ‘bikers’ een man met blonde manen een leren jas met een ketting eraan en een doodskop op zijn buik. Ze gaan zitten aan de lange tafel en ik houd mijn hart vast ‘wat gaat het worden met zo’n groep. De vrouwen bij de vrouwen en de mannen bij de mannen aan de lange tafel voor ons.

Het is leuk om iedereen binnen te zien komen.

De zangeres arriveert ook, die haal je er meteen uit.

Opeens een drukte van jewelste voor de deur, auto’s rijden af en aan.

Binnen gaat het vlot. Bestellingen worden opgenomen en binnen no time zit iedereen lekker aan een drankje en ook te eten, ook de groep van 10.

Opeens merkt de ober ons op en je ziet hem schrikken. Dejavu!!

En daar komt Janine… ze zei ‘Ik moet even met die mensen gaan praten’. Het zat zo, door de toestand met haar man was ze vergeten onze bestelling door te geven en het duurt nu nog even. Maakt niet uit, we lopen niet weg en daarbij zijn we het gewend. Ze gaat FaceTimen met haar man en loopt met de telefoon door de zaak. Iedereen zwaait naar hem en hij zwaait lachend terug, ook naar ons. Het is een geliefd persoon.

De mensen naast ons willen afrekenen en weggaan ‘blijven jullie niet voor de Fado? Nee we gaan ‘de vorige keer mochten we niet lachen’ ????

En dan begint het. Wij krijgen nog snel eten.

Een accordionist met een big smile begint te spelen. Het licht gaat uit en alleen de kaarsjes op tafel branden. De zangeres komt erbij en bij de eerste klanken krijgen we al kippenvel, dat blijft zo heel de avond. Afwisselend zingen mannen en vrouwen. Alles uit de kast. Elk lied raakt je in je ziel.

Het gevoel dat Fado oproept, kun je ook zonder een woord Portugees te begrijpen meekrijgen. Het gaat over noodlot, over melancholie, verdriet en heimwee in de breedste zin van het woord gezongen door ‘gouden stemmen’ zonder microfoon. Het is muisstil, zelfs de Amsterdammers luisteren met aandacht

In de ‘korte Pauze’ bestel ik aardbeientaart.

De zangeres zingt een lied van Edith Piaf ‘Non, je ne regrette Rien’ blijer kun je mij niet maken.

En dan de apotheose! Er was ons al verteld dat we tot het einde moesten blijven. Wat een geweldig sluitstuk, alle zangers samen, inclusief Janine. Leek wel een visserskoor, in de goede zin van het woord dan.

Het werd een latertje maar een onvergetelijke avond.

Dank je wel lieve vriendin, dat je dit voor ons besproken hebt. Volgende week alles vol, zei Janine. We zijn dankbaar dat we dit mee mochten maken.

Janine kuste ons bij het afscheid.