12 juli, dag 2

We worden wakker met het uitzicht waar we mee ingeslapen zijn.

Vanwege de warmte hebben we de Louvre luiken en de ramen wijd open staan.

Het is heerlijk koel geworden in onze kamer, prima geslapen.

En dan komt er zomaar een luchtballon voorbij ons raam zweven om over het dorp dat tegen de rots aangebouwd is te verdwijnen.

Het is vroeg dus nog maar lekker genieten vanuit ons bed.

Zo rustig hier en zo’n grappig uitzicht met die gekleurde daken, dan stuk spierwit kalk en daarboven weer veel groen.

Ontbijt met een grote croissant en even grote café au lait.

De ramen van de Morgan gaan er af en onze zomerste kleren aan.

Spannende dag voor de banden, het zal heet worden onder de rubbertjes.

Goed idee om door te rijden tot midden Frankrijk Hans.

Nu op het gemakje door de Seine vallei slingeren.

Voorbij Giverny en de tuinen van Monet.

Vernon met de Norte Dame, niet te missen en van grote afstand te zien.

Afwisselend rijden we links en rechts van de Seine, met zwanen, bootjes en kasteeltjes.

Mooi van lelijkheid zijn de betonnen palen, met de bundels stroomkabels, dwars over de weg daar waar de bebouwde kom begint.

Alle bordjes ‘centre ville’ draaien we in, ik hou van bedrijvigheid en reuring, dat weet Hans

Op de weg naar boven staat een politiewagen geparkeerd.

De vrouwelijke agente is even aan het kroelen met een ézel.

In de stad Andelys, in Seine-Maritime, staan nog steeds trots de ruïnes van Château Gaillard, de trots van koning Richard Leeuwenhart.

We klimmen de berg op en proberen ons voor te stellen hoe dit Chateau hier ooit tot stand gekomen is. Koning Richard had iets wat wij nu ook hebben, een schitterend uitzicht.

De klim dubbel en dwars waard.

Witte kalkrotsen rechts, Seine links.

De huizen vlak aanhet water zijn niet uit te vlakken.

Oudere mensen lopen hier met mondkapjes en ook de caissières in de supermarkt.

Eentje had een paarse en knalrode oogschaduw tot onder haar wenkbrauwen.

De kleuren spreken mij wel aan maar wat was het luguber.

Wij gingen niet in haar rij.

Romily-sur-Andelle

Wat komt daar aan? Drie gele hesjes met een groep kinderen in hun kielzog. Ieder met een ezel aan een touw. Ik vraag of ik een foto mag maken en dat mag.

Kinderen zien er blij uit. Ezels vast ook want als we later het strookje dor gras zien waar nog twee achtergebleven ezels staan was daar voor hun niks meer te halen.

En…. ja bandjes, ook dat hoort erbij, verse keutels ….

Op het warmst van de dag zoeken wij een schaduwplekje op.

Aan de Seine gaat niet lukken, dat wil Frankrijk niet.

Overal staan hekken, waar geen huizen staan.

Dan een park opgezocht en onder de Lindebomen ieder een halve meloen leeg gelepeld.

En Kees, je hebt gelijk. Als heel Frankrijk de luiken sluit tegen de hitte werken de boeren door. De tarwe moet geoogst worden.

Af en toe een flinke stofwolk en dan gáát het toch lekker ruiken!

In het hooggelegen Amfreville-sous-les-Monts biedt het uitzicht over de côte des Deux-Amants, vanaf de oriëntatietafel, een prachtig vergezicht over de Seine vallei, de sluizen van Amfreville, de stuwdam van Poses en de meren van het recreatiegebied Léry-Poses!

Deze hooggelegen locatie dankt zijn naam aan een trieste legende, waarin een wrede heer de hand van zijn dochter, Calixte, weigert te geven aan een jongeman, Raoul. Hij accepteert uiteindelijk dat ze gaan trouwen, op voorwaarde dat het Raoul lukt om de heuvel op te klimmen, al rennend, zonder te stoppen, en met zijn geliefde op de rug. De jongeman overleefde deze uitputtende beproeving niet, en zijn geliefde Calixte stierf van verdriet aan zijn zijde. Overstelpt door verwroeging liet de vader de twee geliefden samen begraven, en een klooster bouwen boven op de top van de berg...

Wat een verhaal!

Het industriële erfgoed van het stroomgebied vande plaats Pont-Saint-Pierre, dezogenaamde spinning Levavasseur is architectonisch uniek.

We fotograferen van achter een hek . Hele mooie plaatjes geworden. Op de brug gooien jongens meisjes in het water met kleren en al. Dat frist tenminste op.

Lekker die warme wind om ons heen als we de snelste weg naar ons hotel nemen.

We komen te laat voor een bezoek aan de moestuin, dat moet dan wachten tot morgen.

Het enige drukke terras in het dorp had nog net een tafeltje vrij.

Wijn en water besteld en op een acceptabele Franse tijd ook een heerlijke maaltijd.

Wij volgden een zwaar, zeg maar héél zwaar meisje in een kolossale witte jurk met kolossaal decolleté. Ze zat te sjansen met een in werkbroek geklede man aan het tafeltje naast haar.

Zij appte hem en bliep…

Hij pakte zijn telefoon en antwoordde….

Bliep… zij pakt haar telefoon enz enz..

Zo gaat dat dus tegenwoordig. Ze hadden het er druk mee. Ondertussen dachten ze dat niemand het doorhad.

Hmmm…. iedereen dus!!

We hebben de finale niet meegemaakt maar wel genoten van deze stiekemeliefdesbetuigingen.

Wat een leuk stadje is La Roche Guyon.

Naar onze kamer en morgen weer verder.