21 julI 2022

Nog even op de foto met Jan en de groeten gedaan van Lineke.

Hij kent Joost heel goed, wat een toeval.

En dan, vertrekken uit

“de Wereldhoofdstad van de prehistorie”

Opgravingen van deze rotsschuilplaats, hebben veertien duidelijk zichtbare woonlagen aan het licht gebracht.

Het is op deze zelfde plaatsen dat in 1868 de eerste begrafenis van de moderne mens werd erkend (onze beroemde "neef" Cro-magnon!)

Vanmorgen geen ‘spannende’ route maar GROEN.

Elk gebied heeft zijn bekoringen.

Ik ben nogal van de dorpjes en Hans van het groen.

Frankrijk kan ons allebei bedienen.

Wel houden wel allebei van het platteland of binnenland.

Hans stopt even bij een garage maar ‘geen tijd’

Het gaat richting Cahors

Het is fris vanmorgen.

We rijden langs een militaire basis, best uitgestrekt en zien soldaten lopen. Dat verstoort grof het sprookje waarin we nu even leven en zet je weer met beide benen op de grond.

Er is ook een harde werkelijkheid.

Het militaire kamp van Caylusdient ook als trainingskamp voor de onderofficieren van het leger.

Rotsen en kliffen zo ruw en hoog en overweldigend, wat zijn wij dan nietig.

Saint antonin Noble Val

Weer een schitterend dorpje

Vanaf hier ruig gebied

Een prachtige en gevarieerde natuur, van de met eiken begroeide kalkhoogvlaktes tot de dichte, met varens en mossen overwoekerde kastanjebossen, en rechts in de diepte een rivier.

Zodra je uit een bergtunnel rijdt krijg je een warmtegolf over je heen.

De temperatuur loopt op tot 28*

Cazals

Het zijn veel verschillende indrukken die je in dit gebied opdoet.

schitterende huizen met duiventillen (dovecots), herdershutjes (gariottes )kerken en kastelen.

De poging van Hans om een nostalgische tuin terug te vinden mislukt.

We hadden daar een plat de jour willen gebruiken en lekker mijmeren over vervlogen tijden.

Doorrijden tot Bruniquel dan maar.

De middeleeuwse dorpskern van Bruniquel, gedomineerd door de silhouet van zijn twee indrukwekkende kastelen is echt een bouwkundige parel die je niet over het hoofd ziet.

We volgen het bordje ‘brocante’ en gaan ergens rechts waar we links moeten en jawel hoor, tearoom in een tuin. Dat heeft zo moeten zijn.

Heerlijk rustig en onder parasols salade en tosti besteld. Mijn Rosé was de lekkerste die ik ooit gedronken heb. Er zat droesem onderin het 25cc karafje, dat ken ik niet van Rosé. Gewoon maar genieten.

Naar boven geklommen en terug. Paar galerietjes bezocht maar het wordt te warm. Verkopers komen niet meer van hun stoel, en gelijk hebben ze. Het is toch alleen maar ‘kijken en niet kopen’.

om 15.00 uur is het 34*

De kingpins bij een garage door laten smeren ( moet iedere 1500 km) verwennerij voor de Morgan.

Hier super aardig geholpen, het kan dus wel en was in 5 min gefikst.

We volgen een stuk van de ‘Tarn’

Ambialet

‘Hotel Restaurant Du Pont’ was net ver genoeg.

Het is 34* en we rijden te lang in de zon.

Ik ben even in slaap gevallen en zodoende nogal dizzy toen we hier aankwamen. Meteen een hoop vragen. Wilt u morgen ontbijt, wilt u een douche of een bad, wilt u hier dineren, wilt u in het bijgebouw, wilt u airco?

Sorry hoor, mag ik even bijkomen. Dat mag in een kamer met douche en airco. Koffie op de kamer maar met één beker, had je dat niet even kunnen vragen?

Even lekker relaxen en een wandeling over de brug gemaakt.

En wéér een boerenmarkt, hier kwamen mensen met koelboxen lekker onder de bomen zitten. Toch wel heel gezellig.

Er is veel te zien hier. Het schiereiland Ambialet is verstrengeld door een bocht van de rivier de Tarn van 3 km lang, gedomineerd door een priorij (voormalig klooster) en een romaanse kerk uit de 11e eeuw, gebouwd op zijn schisteuze naald. De stad is gelegen aan de Méridienne Verte in de nasleep van de Tarn-vallei.

Wij bekijken de waterkrachtcentrale en lopen terug.

Om 20.00 uur staat ons tafeltje gedekt op het terras

Eten was heel goed! Met leuke amuses tussendoor

en met het mooiste uitzicht op de stad.