In alle lovende reviews van dit hotel

BALNEARIOLA ENCARNACIÓN

kan ik me vinden. Het was een heerlijk verblijf in dit oude karakteristieke gebouw met zijn lange gangen met granieten vloeren, hoge plafonds met houten blokken en dubbele openslaande deuren voor het zeezicht. Omdat we laat aankwamen adviseerde het ‘aardige’ meisje om vanwege de kou een kamer zonder deuren te nemen. Er lagen opgerolde handdoeken voor vanwege de tocht. Blij met de tip!

Voor het ontbijt was het kiezen van de kaart. Veel zoetigheid maar gelukkig ook vers fruit en….. vers geperst sinaasappelsap. Hoi hoi!

Vandaag geven we de regie uit handen.

Onze MG vrienden verwachtten ons om 11.30 uur voor de fietswinkel.

Dus uitchecken en op pad.

En jawel hoor, we herkenden eerst hun blauwe MG en daarna zagen we yvonne op de stoep zitten en Paul al zwaaien.

Wat gaan we doen?

The man with the plan lacht en zegt ‘volg maar, dan gaan we eerst op een mooie plek koffie drinken’.

En zo kon het gebeuren dat we even later wéér op het terras van óns hotel belanden. Lachen! Hij kon ook niet weten dat wij daar net vandaan kwamen.
Ondertussen loopt de temperatuur op en pellen we ons uit. Dit belooft een mooie dag te worden. Aan het strand en in de zon struikelen we over elkaar heen met verhalen vertellen. Zij hebben de laatste jaren veel buiten Europa gewerkt en gewoond en zijn nu gesetteld in Spanje. Maar hebben verhalen van over de hele wereld.

We nemen voor de tweede keer afscheid van het hotel en rijden achter de man met het plan aan.

We gaan langs Mar Menor naar La Union en vandaar naar Portman, oud mijn dorp, naar strandje met verborgen fort.

We pakken een binnendoorweg richting Cartagena en het landschap dat we dan aantreffen begint lieflijk maar veranderd in een imposant berggebied met mijnplaatsjes waar de natuur ruw is verstoord door mijnwerkers die vooral op zoek waren naar zilver. De arbeidershuisjes zijn nog bewaard gebleven maar het geheel doet toch denken aan een spookstad.

We stoppen bij Portman en klimmen naar boven, naar het fort. Verbaasd over de ‘kamerplanten’ die hier in het wild groeien.

Ik deed even een stapje terug toen ik een zak vol processierupsen zag hangen in een naaldboom. Wegwezen, slechte ervaring mee.

De verrassing die ze voor ons in petto hadden was hét terras van El Cubano met spectaculair uitzicht.

Ze gaan ons voor maar stoppen abrupt ‘het is weg’,

pardon?

‘Ja drie weken geleden was hier een restaurant’.

Eerlijk gezegd is dit wel een beetje mijn humor en van deze chaos hou ik ook wel. Op de plek van het terras staan nu drie vuilcontainers.

‘Kan iets met vergunningen te maken hebben’ zegt Paul en stelde zijn plan met het grootste gemak bij.

‘Om de hoek dan maar, dat is van dezelfde eigenaar‘

Je hebt hier ook een mooi zicht op de baai

En wat zaten we even later lekker te peuzelen. Buiten eten is al een cadeau in januari. De wijn, salade en calamari’s smaakten ons goed.

Dit schijnbaar idyllisch plaatsje is echter niet zo gezond als het eruit ziet. Strand is pikzwart. Verontreinigd door zware metalen. Maar we waren toch al niet van plan om te pootjebaden.

We boeken een hotel in hun dorp, een driepersoons kamer met alles in drievoud. Bedden, verzorgingsproducten en bekers en handdoeken. De airco gaat aan, het koelt enorm af s’avonds.

Het huis waar ze nu wonen ligt in een resort. Zo gaaf, met prachtige huizen in allemaal verschillende, maar rustige terracotta kleuren. Wat een rust hier ook. Mooi opgezet en schitterend onderhouden. Lijkt ons heerlijk wonen en dat vinden zij zelf ook. Was een goed plan van deze man.

Terug naar ons hotel, waar naast de deur een restaurant is ‘Vento El Puerto’. Zij komen hier heel graag , typisch Spaans eten. Na drie keer switchen, ik kan niet kiezen, ben ik er uit. Ook zo bij het nagerecht. Maar uiteindelijk zat ik achter een bord met tien kleine ijsbonbons in pure chocola. Zeer lekker gegeten. Grappig en in Nederland ondenkbaar is dat je hier ook inpandig een slagerij hebt waar je vlees kunt kopen. Hans wilde een worst meenemen maar toen ik zei dat hij hem wel in zijn eigen koffertje moest doen was het over.

Nu tijd om ons eigen koffertje op te zoeken, het is mooi, heel mooi geweest.

Dank lieve mensen voor deze fijne dag samen.