24 aug

Gewekt door de haan van de buren

Typisch Frans ontbijt met kraakvers stokbrood en jam van de mirabellen of reine Claude, beide volgens familierecept.

Een kakelvers gebakken eitje en croissants.

De mannen gaan, als vanouds weer bij elkaar zitten. Carlo geeft het op. Hij wil graag om en om, man-vrouw-man-vrouw enz… maar het wil niet lukken.

Heerlijk geslapen in de appelgroene kamer met het blauwe novilon op de vloer. Een grote badkamer en goed bed. We blijven hier nog een nachtje dus we kunnen vertrekken zonder koffer.

Instappen en gaan, langs de weg met de jagersstoelen oftewel Hoogzits.

Het waait

Zonnebloemenvelden duiken af en toe op vandaag, dit om vooral niet te vergeten dat we in Frankrijk zijn.

Op het programma staat een bezoek aan Provins gepland.

Toevalstreffer onderweg.

Abdij van Onze Lieve Vrouw van de kluizenaar

Een spierwit grindpad liep om middeleeuwse gebouwen heen.

Wij volgden het tot aan de mooie poorten en reden daar brutaalweg naar binnen.

Hier komen onze bolides het mooist tot hun recht.

Een tuinman, dachten we, was het gras aan het maaien. Hij kwam op ons af en overlegde even met Hans. We konden, als we wilden, een korte rondleiding krijgen. ‘Nou graag!’

De deur van een Serre ging open en dat was al een kadootje. Natuurlijk vergane glorie maar ik houd nu eenmaal van dat sleetse. Terwijl hij uitleg gaf over de Crypte waar hij een nieuwe vloer op gelegd had (werk genoeg hier) schiet ik ondertussen foto’s van het woongedeelte dat nog helemaal authentiek is en waar hij al 23 jaar in zijn eentje woont.

Weer terug buiten pakte hij zijn camera en begon ónze auto’s te fotograferen. Zo hebben we allebei ons geluksmomentje van de dag te pakken.

Een mooi filmpje gevonden over:

De abdij van Reclus,

FILM ABBAYE NOTRE DAME DU RECLUS

Hier geen grote champagnehuizen maar kaal moerasgebied met enorme vergezichten.

SéZanne, een serieuze stad met leuke winkels rijden we door.

In Provinswe helemaal naar ‘de bovenstad’. Kilometers van te voren was de grote koepel van de Collegiate Saint-Quiriace al zichtbaar omdat het gebied rond deze stad vrij vlak is en de kerk op het hoogste punt gebouwd is.

De voorspelde regen blijft uit.

Totdat ……..we onze bestelling doorgegeven hadden. We zaten net in een super leuke brocante tuin toen de lucht opeens groen werd en de Fransen hun terrassen af gingen breken. Voor alle zekerheid ben ik even binnen gaan kijken en warempel daar was plaats voor 10. Moeiteloos hebben we daar anderhalf uur, tussen de koopwaar alla ‘Prullenkast’ gezeten. Het eten smaakte prima en met zo’n gezelschap kent gezelligheid geen tijd.

Het plein was leeg toen we weer buiten kwamen. De temperatuur iets gezakt en alles lekker opgefrist.

We wandelen naar de Collegiate Saint-Quiriace, het meest in het oog springende monument. Deze 12e-eeuwse, nu grotendeels gotische kerk, is nooit volledig gerealiseerd. Zowel de qua architectuur opvallende buitenzijde als de binnenzijde met stijlen en ornamenten uit verschillende tijden zijn de moeite waard om te bekijken.

We lopen terug langs de voormalige 12e-eeuwse donjon, de César-toren. Deze enige bekende achthoekige donjon met een vierkante basis, deed ooit dienst als gevangenis en werd vroeger wel "Koningstoren", "Bruto Toren", "Gevangenentoren” genoemd.

We hadden graag nog wat meer willen bekijken in dit mooie stadje maar de donkere wolken die op kwamen zetten riepen ons terug naar de parkeerplaats waar we precies op tijd onder ons kapje zaten voordat de bui echt losbarstte.

Deze avond ga ik niet snel vergeten.

Om 17.15 uur komen we thuis aan. Zo voelt het, we voelen ons helemaal thuis in het gemoedelijk sfeertje van deze ‘Logis’.

De heerlijke luchten die we opsnuiven nog voordat we binnen zijn beloven veel goeds.

De 2 tafels zijn weer gedekt. Een bonte om te aperitieven en de sjieke om te dineren.

Het enige wat óns nog te doen staat is een keer opstaan en gaan verzitten.

En daar gebeurt het… iemand vraagt ‘Carlo, waar mag ik gaan zitten? ‘Daar’ wijst Carlo. ‘En ik, vraag ik. ‘Daar’ wijst hij weer. Door dit redelijk strenge optreden krijgt hij het voor elkaar om een om-en-om schikking te krijgen. Hij blij, wij blij.

Op een gegeven moment vraagt Helene het woord. Of het mogelijk is dat echtparen voortaan toch dichter bij elkaar kunnen zitten. Zodat er niet, zoals nu, van de ene kant naar de andere kant van de tafel geroepen hoeft te worden. ‘Arme Carlo, daar gá je weer…!

Er werd flink gelachen aan de witte tafel en dat komt omdat we aan de bonte tafel al ingedronken hadden.

Aan de witte tafel kregen we salade met stokbrood en gesmolten kaas, Lamsvlees met groenten en appel plaattaart met ijs en slagroom na.

Ik werd even naar buiten geroepen. De eigenaar vond het maar spannend en keek een beetje benauwd. Zíjn poes was op ónze Morgan gaan liggen en lag er zó relaxed bij. Of ik dat wel goed vond? ‘Ofcourse beste Raynalde, waar vind je een Poes met zo’n verfijnde goede smaak?’ Hij glunderde!

Maar de toon van de avond was gezet. Op een gegeven moment waren we al zover dat we een pleintje zouden gaan zoeken waar Hans dan op zijn mondharmonica gaat spelen en wij met de pet rond gaan en als dat niet genoeg oplevert gooien we die verfijnde Poes in strijd. Als wij niet rijk worden?????.

Het was een bonte avond met ouderwets plezier.

Morgen ontbijt aan de bonte tafel.

Dan krijgt de poes een rotsch… en vertrekken we van hier.

x