11 maart 2023

Ik word wakker van een geluid dat ik niet thuis kan brengen. Een beetje schrapend en heel dichtbij. Alsof er een beest aan de deur krabbelt. Ik kan er alleen maar achter komen als ik die deur open doe, maar daar ben ik dan weer te schijterig voor. Mijn bed uit en naar de keuken waar ik iets zie bewegen over het ondoorzichtige glas. De ramen worden gezeemd en de entree gepoetst. Er zit een vogel te broeden op de buitenlamp en dat geeft wel een beetje rommel op de stoep maar alles is weer spic & span nu.

En het mysterie opgelost.

Hans gaat naar de bakker en bij het ontbijt maken we plan de campagne. Alles ligt open. Vandaag belooft een mooie dag met zon te worden.

Dank je wel Patricia, je hebt gelijk. Cistus is de naam van de witte bloemetjes met

‘het bloed van Christus’, dat vergeet ik nu ook niet meer.

N125 richting Olhão en daarna richting Faro en tenslotte Albufeira, zo is het plannetje.

We parkeren in de parking en gaan lopen, daar hebben we behoefte aan. Even lekker doorstappen. De kraampjes aan beide kanten zijn niet boeiend.

Op het grote plein had ik bijna een slang om mijn hals hangen of een papegaai op mijn schouder. Dit, en al die binnenpraters bij de restaurants is niets voor mij.

We gaan voor koffie.

En dan graag op een leuk plekje in de zon met lekkere stoeltjes en met een krakende Pastel de Nata erbij.

Dat valt warempel nog niet mee. Er wordt op veel terrassen al geluncht. Verder hebben ze oftewel koffie, oftewel Pastel de Nata.

Uiteindelijk vonden we een charmant bakkertje dat beide serveert, maar helaas zonder het warme zonnetje.

We geven het niet op en lopen eerst ‘De Strip’ met de karaokebars en discotheken helemaal af.

Hier hangen ze vanavond met armen en benen buiten. Een bruisende avond in de maak! Voetbal op een mega scherm, verkoop van clubshirts en sjaals aan de overkant– de Strip wordt straks ongetwijfeld een levendig en luidruchtig uitgaansgebied.

We gaan terug naar het bakkertje. Ondertussen schijnt daar het zonnetje en zijn er twee leuke stoeltjes vrij op het piepkleine terrasje. Zo zie je maar ‘geef nooit op’.

Nippend aan een latte en genietend van die heerlijke Pastel de Nata in het zonnetje is dit de beloning.

Het oude gedeelte ‘Old Town’ is mooi en het strand prachtig. Enkele diehards lagen

te bakken maar verder een leeg en verlaten strand. Vanaf boven konden we de hele kust af kijken. Wel mooi met die witte huisjes en die blauwe zee met dat goudkleurige strand. We lopen tot aan het eind en dan op het gemakje terug.

Strijken neer bij de blauwe luikjes en drinken ananassap. Wat zitten we hier zálig!

Dit temperatuurtje is zo on-Hollands. Warmer hoeft niet, dit is aangenaam en weldadig.

We zijn op het juiste moment op de juiste plaats.

Albufeira is een bruisende badplaats met indrukwekkende baaien en rotspartijen. Voor watersporten, klimpartijen en andere spannende activiteiten moet je hier zijn. Dat laten wij over aan de jeugd.

Terug naar Tavira. Het is niet meer dan een gevoel maar hier passen we beter. Minder schreeuwerig en minder schaars geklede Engelse meisjes én minder tatoes. Maar dat is geen oordeel, alleen een gevoel.

Even relaxen op ons eigen terrasje.

Rond etenstijd besluiten we een andere wijk van Tavira in te lopen. Hier moeten we zijn, dat is duidelijk. Veel leuke restaurants maar ook veel gesloten op maandag.

‘Manel by Nuno’ zag er leuk uit, de stoeltjes dan, en er was plaats.

Een Portugese cataplana was een uitstekende keuze voor een authentieke culinaire ervaring. Heerlijk!

IK kon mijn hartje ook weer ophalen door mensen te kijken. Een oud stelletje had ik in het vizier. Ze zaten lekker te eten en te keuvelen met een flesje rode wijn erbij. Tussen de gerechten door trokken ze allebei een zwarte mondkap op tot bijna over hun ogen waardoor ze elkaar niet meer konden verstaan. Ze bogen dan ver naar elkaar toe over de tafel. Van mij uit gezien leken het van die Hollandse kus poppetjes die met een magneet elkaar aantrokken. Af en toe zette hij het kapje af en goot in een keer een glas rode wijn naar binnen. Achter het kapje verslikte hij zich dan en liep rood aan. Het glaasje Port van het huis ging ook in een teug naar binnen. Na het afrekenen deden ze de mondkappen in hun jas en vertrokken ‘bloot’ naar buiten. Ik begrijp best veel maar dit kan ik niet rijmen.

Maar wat heb ik er weer van genoten! Wie weet heeft iemand ons ook zo bekeken, dan hoop ik ze daarmee een plezier gedaan te hebben. Het was mij een genoegen.

Morgen naar Faro.

Welterusten

X