Romantische Stasse dag 2
16 juni
Door dat vroege avondeten lagen we vroeg op bed gisteren.
En dat betekent dat je midden in de nacht klaarwakker en uitgeslapen bent.
Wat fijn is om nog wat dingetjes op te zoeken over de route voor vandaag.
Een lijst met stadjes die we tegen gaan komen op de Romantische route nu paraat.
De route is 460 kilometer lang. De Romantische Strasse volgt een middeleeuwse handelsroute en de dorpen en steden waar we langs komen hebben nog steeds veel middeleeuwse kenmerken.
We zijn gisteren niet veel opgeschoten dus gaan een plan maken, kunnen niet alle stadjes gaan bekijken en dat is ook niet de bedoeling.
Het gaat erom dat we een zo mooi mogelijke rit naar huis rijden.
Wat ik ook graag op wilde zoeken is de betekenis van de hoge masten, boomstammen die we in ieder dorp tegen komen. De ene nog mooier versiert dan de andere.
Dit vind ik erover…
Het opzetten van de Meiboom is een van de populairste tradities in Beieren. Op 1 mei wordt op veel plaatsen de kaarsrechte boomstam neergezet op centrale plaatsen in steden en dorpen. Vaak is de boom versierd met gebeeldhouwde figuren en een krans.
Het opzetten van de meiboom gaat op veel plaatsen samen met een volksfeest.
Volgens het oude gebruik kan de boom, die enkele weken voor de installatiedatum gekapt moet worden, gestolen worden door buurgemeenten. Onderhandelingen over grote hoeveelheden bier en brood zijn nodig om de boom terug te kunnen ‘kopen’.
Bij de overdracht wordt dit vervolgens gebroederlijk samen genuttigd.Volgens de oude traditie wordt de boom opgetrokken met dikke lange stokken. Dit werk kan meer dan twee uur in beslag nemen.
Het meiboom opzetten vindt plaats rondom een plein. Muziek, eten en drinken maken het tot een spektakel voor jong en oud, voor zowel de Beierse mensen als de toeristen.
Wat een leuke traditie, ik ga er vandaag speciaal op letten.
We vertrekken uit Schongau en steken de Lech over, dat doen we vandaag nog wel een keer of drie.
De bruine bordjes sturen ons de route op en de ‘flinke’ bossen hout voor de deur vallen als eerste weer op.
Wij vragen ons serieus af of al dit hout opgestookt gaat worden.
Hoe zit het hier met stikstof. Bij elk huis een mega voorraad.
Soms meer hout dan huis, écht waar.
En zonnepanelen krijg je hier bij een pakje boter. Zo’n grote oppervlakten….
Allemaal van het gas af?
Zon en hout, én onafhankelijk! Niet gek bedacht in principe..
Dat de dorpjes er niet mooier op worden telt blijkbaar niet.
De rooie dakpannetjes verdwijnen volledig onder de zwarte platen.
Het vervelende is dat er ook totaal geen lijn in zit.
Het is naar draagkracht waarschijnlijk, maar net hoeveel boter je eet.
Mensen met een kleine portemonnee hebben twee plaatjes en hun buren zeven en die buren 2 links en 3 rechts en de schuren liggen dan weer helemaal vol.
Het is te lelijk voor woorden. Zeker als je binnen komt rijden, rommelig en niet mooi!
Ik wilde een foto maken van een mooi kasteel met een paar huisjes ervoor. Ging niet vanwege een dak met een paar platen.
Het ontneemt de schoonheid van de omgeving, neigt meer naar een industrie terrein.
We knappen er een beetje op af.
In iets grotere stadjes nog steeds mooie Pastelkleurige huizen
En weer de nodige duimpjes omhoog.
Een groepje bruiloftsgasten, met heren in Lederhosen begonnen te applaudisseren.
En dat allemaal voor onze Morgan, die dat overigens dik verdiend.
Ode aan ónze Morgan;
Jij brengt ons zonder problemen waar we heen willen en sputtert nooit tegen.
Zelfs niet als we je een nachtje buiten laten in onweer en regen.
Als we jou de hoogste berg opjagen doe je dat zonder klagen
Over smalle bruggetjes en steenslagpad, je krijgt het voor elkaar
Gaat dwars door de akkers en velden, wezenlijk waar
Terug langs dezelfde weg keer op keer,
ook dat kunstje fiks jij telkens weer
Over drempels, we hóren het kraken,
maar ook dat kan jou niet raken
‘Romantische’ Strasse? maar niet heus,
ze hebben je te pakken bij je lange neus
Maar Morgan we gaan het goed met je maken,
vandaag geen grint meer tussen je spaken.
We boeken een eigen garage voor jou, helemaal privé
Want we gaan té graag nog lang met je mee…. X
Dinkelsbühl
Nooit van gehoord maar zo blij dat we dit als eindpunt gekozen hebben.
We rijden het nog volledig ommuurde stadscentrum van de middeleeuwse keizerstad Dinkelsbühl binnen en vinden Hotel Haus Appelberg aan onze rechterkant.
Er zitten al gezellig wat Drinkebroeders voor de deur.
Onze kamer is ingericht in Beierse stijl met een bed dat veel breder dan het lang is en waar we met gemak overdwars in kunnen slapen.
Het is smaakvol, maar niet mijn smaak.
We zijn onder de indruk van zoveel vooral gróte statige huizen in het centrum.
Zó groot dat we ons niet voor kunnen stellen dat deze middeleeuwse en renaissance gebouwen woonhuizen waren. Zou met gemak een ziekenhuis of fabriek in passen.
Uiteraard doen veel huizen nu dienst als hotel.
Het ‘Hotel Deutsches Haus’ een van de bekendste vakwerkhuizen van Duitsland, is het opvallendste en dat kunnen we op ons gemak bekijken. Er pal tegenover gaan we eten. De bediening loopt in Beierse klederdracht, dat is weer wel leuk.
Ik was er van overtuigd dat ik zuurkool besteld had maar kreeg aardappelen in kruidensaus. Was heerlijk! Maar voortaan beter lezen Elsje..
Enne.. die vakwerkhuizen met al dat hout, ik begin het te begrijpen…
Een wandeling door dit schemerige stadje en met deze temperatuur is bijna een must. We kopen een likijsje, kan geen Italiaan tegenop, en genieten van deze mooie afsluiting van vandaag.
En morgen……nog steeds Romantisch. Het kan niet op!
X
‘Romantische Strasse’
15 juni
De skilift draait al op volle toeren als wij onze koffer op de auto binden. Het zonnetje schijnt maar we houden een trui bij de hand voor als we de bergen in gaan.
We ontbijten op het terras bij de bakker met verse belegde broodjes en koffie.
Typisch voor deze streek zijn de poederkleurige muurschilderingen en stevige namen op de chalets, veelal in Unciaal lettertype.
We Slingeren door de bergen, met naaldbomen die zo hoog zijn als morgen heel de dag, om het maar eens op z’n bargoens te zeggen.
De kerkjes hebben hele spitse torentjes.
De dorpjes in het dal beneden doen me sterk denken aan zo’n maquette van een winterlandschap bij Intratuin. Spoorlijntje, kerkje, huisjes, koetjes enz….
Het is hier wonderschoon.
Hier heeft iedere boer een hutje op zijn land staan.
Uiteraard van hout, groeit hier genoeg.
Sommige hebben er een hekje rond gezet, territorium afzetten heet dat,
toch hout genoeg.
We tanken hier nog vlug voordat we Duitsland in rijden, €1,57 per liter
Füssen, een complete stad en hier begint de Romantische Strasse.
Schloss Neuschwanstein
dit stond op ons to-do lijstje
Schloss Neuschwanstein is een imposant bouwwerk in een mooie omgeving in Zuid-Duitsland. Het is het beroemdste bouwwerk van Lodewijk II
Toeristen kunnen lopend naar boven of net zoals de koning zich per koets naar boven laten brengen. De klim is vrij pittig en duurt zo’n 30 minuten. Wij beginnen eraan.
Weer zó dankbaar als we boven aankomen. Zo fijn om te kúnnen lopen.
Leuk weetje: Walt Disneyheeft Schloss Neuschwanstein bezocht voor de bouw van zijn eerste themapark begon. Het kasteel was de inspiratie voor het kasteel van Doornroosje in Disneyland, Californië.
Het is totaal niet druk en dat is heerlijk lopen, wel een beetje zigzaggen om de paardenpoep te ontlopen.
Was zeker de moeite waard.
In ‘Wildsteig’ vonden we het eerste bordje met ‘Romantische Strasse’
Ónder dat bordje stond ‘Oberammergau’
‘Hier gingen ons vader en ons moeder altijd op vakantie’ zei Hans
We moeten er een stuk voor van de route af maar willen toch even in hun voetsporen lopen. En wat was dat een goed plan.
Oberammergau is een typisch Beiers en sfeervol stadje.
Al die geschilderde huisgevels met muurschilderingen die verscheidene ambachten voorstellen. Het lijkt wel of ik door een een poësis-album blader.
Dit dorp is beroemd om het Passionsspiel. Elke 10 jaar wordt hier met alleen inwoners van Oberammergau de Lijdensweg van Christus tot zijn kruising uitgebeeld. Ook is het bekend door houtsnijwerk van beelden, meestal religieuze afbeeldingen.
Alle kinderen ‘Dekkers’ hebben daar nog een souvenir aan overgehouden.
In een kaas winkel kun je koffie bestellen met taart en dan gezellig voor de winkel opeten. Op het terras waar aan twee kanten hout is opgestapeld, is toch ruim voorhanden.
Kiezen is niet mijn sterkste kant.
Zeker niet uit 3 etages taart. ‘Wat is dat? vroeg ik en wees de bovenste taart aan met een laag slagroom er bovenop ‘Apfel‘ zei het kaasmeisje. En die? ‘Apfel’ zei ze weer.
Ik hoorde mezelf zeggen ‘twee appel graag’ was niet zo spannend om ook naar 3 te vragen
Oberammergau wordt genoemd in het lied "Heut kommt der Hans zu mir", dat later werd geparodieerd door Brigitte Kaandorp
En inderdaad ‘ooit’ is hij gekomen.
We begrijpen de keuze van ons vader en moeder. Die hebben hier rond gelopen, gelogeerd en over deze weg gereden én voor hun kinderen houtsnijwerk gekocht. Gewoon HIER!
Apart en o zo fijn dat we deze omweg genomen hebben. We rijden stilletjes verder.
In Schongau boeken we ‘Hotel Blaue Traube’.
Deze keer begane grond.
Al genoeg geklommen vandaag.
We verbazen ons over de goed behouden binnenstad die nog vrijwel geheel door een stadsmuur omgeven wordt. Schongau ligt aan de Romantische Strasse.
Wat een rust hier. Op een groot terras zitten twee fietsers te eten, that’s it
Wij eten liever binnen, toch beetje fris zo ‘s avonds.
Moest aan jullie denken Il, helemaal niemand. Alleen wij.
We hebben Kartoffelen met zwiebelen besteld en kregen daar een heerlijke malse biefstuk bij. En met wijn zijn ze niet zuinig.
Het meeste wennen, sinds we de pas overgestoken zijn, is het tijdstip van dineren.
In Italië kun je pas na 20.00 uur terecht en hier gaan ze om 21.00 uur sluiten.
Vroeg naar bed dan maar
X
Met de Morgan over de Timmelsjoch pas
14 juni
We laten de Stupenda mansarda dotata di tutti i comfort achter ons
Het was werkelijk een eersteklas appartement op een geweldige lokatie.
Alles was er en ook van hoge kwaliteit. En wat te denken van een wasmachine? Vrouwen worden blij van een wasje doen op vakantie, aldus mijn schoondochter. En gelijk heb je Bianca.
We gaan nu weer op stap met alleen maar schone spullen aan boord. Zo fijn!
Al gauw rijden we langs het Gardameer, de weg met de tunnels, het is bewolkt.
Komen langs Tignale, waar we ooit een huis huurden.
Fietsers door de tunnels, onverantwoordelijk! Wij kwamen er twee tegen zonder licht, absurt!
Oleander bomen in rose, rood en wit langs de weg.
En weer druiven ranken.
Ongeveer 100 hectare aan wijngaarden in het gebied hier rond Merano
De hoge toppen van de Ötztaler Alpen beschermen de druiven tegen koude wind. Het feit dat het dal zich naar het zuiden opent zorgt ervoor dat de voordelen van mediterrane invloeden tot ver in het noorden doordringen. Voldoende neerslag, hoge temperatuurschommelingen tussen dag en nacht en de verscheidenheid aan bodemgesteldheid in de verschillende lagen brengen hier een hoge kwaliteit druiven en een breed scala aan aroma's voort. Het relatief milde klimaat en de lichte tot middelzware zandgronden in Merano en omgeving bieden perfecte omstandigheden voor de Zuid-Tiroolse wijn.
Het oude pergola-systeem wordt hier nog gebruikt. Waarbij de druivenranken gemakkelijker te onderhouden zijn.
Rondom ons hoge kale bergen waar ik met gemak een pak sneeuw op kan visualiseren.
De Duits-Italiaanse taalgrens van de Adige-vallei loopt door Salorno.
De wegwijzers verwijzen hier in twee talen, Italiaans en Duits.
We stoppen in Salomo om te lunchen.
Onder de druiventrosjes aan een gedekte tafel even de zon ontvluchten. Een 3 gangen menu, formule a la ‘Plat du jour’ laat maar komen…
Toen ik na een klein dutje in de Morgan mijn ogen weer open deed zaten we midden in Tirol. Berghuisjes en een hoge kabelbaan naar de gletsjers was het eerste wat ik zag.
En hout, veel hout, en overal balkonnetjes met bloembakken.
Heel afwisselend landschap kale rotsen met sneeuw en dan weer lieflijke dorpjes tegen glooiende groene heuvels, waar Peter naar Heidi aan het zoeken is. Ho-La-Di-Hi-Ti…
Tegelijkertijd heeft Zuid-Tirol nog een andere kant die wild, ruig en net zo indrukwekkend is. Daartussen liggen uitgestrekte bergweiden, diepe dalen, aardpiramiden, kristalheldere meren en bruisende watervallen.
Bij St. Leonhard gaat het beginnen. We klimmen snel maar nog niet steil. ‘Dat komt nog wel’ zegt Hans. Het wordt ruiger en ruiger en kouder…
Er komen fietsers naar beneden, doodeng..
ik zie de ingewikkelde kronkels op de TomTom en daar stuurt Hans in.
De Timmelsjoch is met een hoogte van 2.474 meter Oostenrijks hoogstgelegen grensovergang. Ik vertrouw op Hans maar niet op onze tegenliggers. Die motoren gaan zowat liggend door de bochten.
En dan hoog in de bergen, die koeien met hun bellen. Die maken het plaatje compleet.
Een grappig momentje én een handigheidje tegelijk;
Bovenop de berg moest tol betaald worden. Ik bedacht dat ik dat vanuit ons lage autootje kon doen met mijn iPhone op de selfiestick. Zowel de loketbeambte als ik moesten er om lachen. Maar….. operatie geslaagd!
Vanaf het tolstation stijgt de weg met opvallend weinig haarspeldbochten. Het helingspercentage is op het steilste punt ongeveer 13% en vanaf het tolstation naar het hoogste punt van de pas op 2.474 meter is het ongeveer zeven kilometer.
In Sölden.
‘Ik heb voor jullie een donkere kamer’ zei de Nederlandse verhuurder.
En dat klopte. Het uitzicht vanuit ons enige raam was op een Rots en die benam het buitenlicht.
Koud buiten joh, we hebben sinds weken een trui aan.
Een levensgroot verschil met het klimaat aan de andere kant.
We zitten natuurlijk ook nog heel hoog.
Ondanks dat er hier heel het jaar door geskied kan worden kwam het ons als stil en verlaten over.
Restaurant ‘Vaya’ was een aanrader van onze ‘donkerekamer’ verhuurder (ster)
Na een fikse wandeling met tegenwind schoten we daar snel naar binnen, heerlijk warm hier. Een aardig meisje zag aan onze neus dat we Hollanders waren en kwam ons begroeten.
Ze had op Gran Canaria gewerkt en zodoende sprak ze Nederlands. Logisch toch?
Ik mocht eten uit het buffet van alles zoveel ik wilde
Een paar slablaadjes en wat versierseltjes er om heen was genoeg.
Van het kaas plateau nam ik nog wat kleine stukjes die perfect aansloten bij de chardonay die uit deze streek komt.
Koffie na.
Waar we gisteren onder een lakentje sliepen met airco liggen we nu onder een dik dekbed en we kunnen het hebben ook.
Morgen beginnen we aan ‘de Romantische Strasse’
X
En weer zijn we blij met jullie reacties. Dankjewel!
Start Mille Miglia
13 juni
De heerlijke dag van gisteren nog eens de revue laten passeren. Ten eerste de gezelligheid onder elkaar.
Dan het weer, dat heeft Hans goed geregeld. Daarnaast de gelegenheid om de vooroorlogse raceauto's van dichtbij te bekijken. Het geronk en de benzinelucht, ik kan die sfeer zo oproepen. Ook de heerlijke terrassen waar we konden zitten om al die ‘onbetaalbare’ klassieke bolides voorbij te zien komen.
Een dag vol hoogtepunten. Alles klopte!
Op een ding na…
Over een paar uur gaat de Mille Miglia van start en dat willen we ook meemaken.
Maar eerst weer samen te ontbijten.
We nemen er weer uitgebreid de tijd voor.
Het gaat allemaal zo gemoedelijk en gemakkelijk. Gezellige gesprekken over en weer.
3 min wachten en daar is de bus. Ideaal… !
Meer dan 400 classic-cars zullen, zoals altijd, vertrekken uit Brescia
Na een serieuze rally van 2000 km. Is het de bedoeling dat ze ook weer in Brescia finishen.
Het is een stuk drukker in de stad dan gisteren.
Vandaag ontmoeten de liefhebbers de deelnemers (Formule 1 kampioenen, jetset, acteurs en sportievelingen).
Wie weet wie wij in levende lijve gezien hebben, wat dat betreft zijn we niet thuis in het wereldje van de celebrities.
Een fotograaf met kniebeschermers om liet zich af en toe gewoon vallen om een plaatje te schieten van een oldtimer die vast en zeker bijzonderder dan bijzonder was.
Op hetzelfde terras van gisteren was een tafel vrij. Toen we net zaten stonden de mensen voor ons op en schoven wij door. En daar zaten we weer…
Uitkijken dat de neuzen niet van onze schoenen afgereden worden.
We bestelden koffie en bespraken een kwestie met het meisje. Er is iets fout gegaan gisteren. Pinnen lukte niet dus hebben we contant betaald. Achteraf bleek het geld toch afgeschreven te zijn en dus dubbel betaald. Dan is de taal een probleem.
De mannen gingen naar het startpunt kijken en wij bleven zitten. We namen het ervan terwijl we moesten wachten op een antwoord. We komen er niet uit.
Hiervan hebben we geleerd om éérst te checken of het geld afgeschreven is voordat we ook nog eens cash betalen.
Alle auto’s die door de start waren geweest kwamen bij ons voorbij. Het was een feest, keurig op volgorde. We hadden lijsten waarop we konden zien wat voor moois er passeerde.
We hebben ze allemaal écht allemaal gezien.
Voor hun begint de wedstrijd nu.
Ze gaven nog eens extra gas en reden toeterend en zwaaiend voorbij.
Sommige al in race tempo…… hardlopers….maar alla ze hebben het materiaal ervoor onder hun ….
Toen de laatste voorbij was viel er een rust over de stad. De toeristen vertrokken en de pleinen liepen leeg.
Al het ‘rood’ van het plein werd afgebroken en de spandoeken op een hoop gegooid. Verzamelaars namen er stukken van mee.
En wij, wij waren opeens gewone toeristen die de stad konden bekijken want Brescia is echt de moeite waard. De mooie kathedralen, zo naast elkaar hebben we in alle rust kunnen bekijken. De Opera, een schitterend gebouw waar je met een beetje fantasie gesoigneerde dames van alle tijden en in alle stijlen in terug kunt denken.
Als afsluiting van de fijne dagen gaan we in de sjieke zwarte stoeten zitten op het plein met de grote klok en ook omdat ze hier zo’n mooie kaart hebben.
Aan de gerechten zijn we niet meer toegekomen na de etagère en schaaltjes met hapjes.
We zijn content!
In het donker terug met de bus.
We hebben niet het idee dat we ook maar iets gemist hebben.
Het was op en top genieten…..
Op een klein dingetje na dan?
Dank je wel Ad en Krista, dit met zijn vieren beleven was echt een meerwaarde.
X
Brescia ‘Mille Miglia’
13 juni
Om 8.00 uur even voor een wandelingetje naar buiten.
In de supermarkt inslaan voor het ontbijt met Ad en Krista.
Tafel buiten gedekt en lang gezeten en gegeten met z’n vieren.
De bus naar het centrum stopte een straat verder en in een mum waren we in hartje Brescia.
Mille Miglia, de 'mooiste race ter wereld', daar komen we voor.
Dé historische autorace met oldtimers die Brescia internationaal op de kaart heeft gezet. wordt dit jaar gereden van 13-17 juni. Een dag langer.
Het is de historie die de Mille Miglia zo uniek maakt: ruim 90 jaar passie, emotie en traditie op de route Brescia-Rome-Brescia.
De Mille Miglia is voorbehouden aan auto’s uit de periode 1927-1957.
De wedstrijd trekt duizenden liefhebbers uit de hele wereld, met name tijdens de traditionele inspectie van de automobielen, die plaatsvindt in de straten en op de pleinen van Brescia.
Wij stonden op een centrale plaats en zagen de auto’s aan komen rijden. Prachtige exemplaren en het geluid van de ronkende motoren klonk door in alle straten.
'Hoe rood wil je het hebben' vroeg ik toen we het plein op kwamen. Het plein lag vol rood tapijt met In het midden een zwart vlak waardoor er rijbanen ontstonden. Hier krijgen de deelnemers, tijdens de inspectie een ‘loodje’ dit is om er zeker van te zijn dat ze werkelijk met deze auto de rally rijden.
Om de hoek wisten we, nog van de vorige keer, een leuke coffee shop. In deze straat parkeren veel deelnemende auto’s zodat we ze van héél dichtbij konden bekijken.
We zaten met onze neus vooraan en bestelden wat te drinken en later een lunch.
Ik ga er maar niet over uitweiden maar het komt er op neer dat niemand hier zijn vak verstaat en alles mis liep. Toch zaten we lekker en kregen we de tijd om lang te blijven zitten.
We wandelden door de stad naar het plein bij de kathedraal.
De ‘mannen’ hadden veel te bekijken en te bespreken.
Krista en ik waren nieuwsgierig naar dat prachtige ronde gebouw.
Deze oude kathedraal is een rooms-katholieke kerk in Brescia, de rustieke ronde Romaanse co-kathedraal staat naast de Duomo Nuovo van Brescia
Een trap leidt naar de benedenruimte van ”La Rotonda”, waar acht zuilen de koepel ondersteunen. Aan de linkerzijde van het diepe, verhoogde presbyterium vinden we de Kapel van de Heilige Kruizen, waar kostbare relikwieën bewaard worden achter een hekwerk. Was zeer de moeite waard.
Er was veel te zien op dit plein. Hans dacht dat er een mis opgediend zou worden voor de deelnemers. We hielden het in de gaten maar toen de kerk opeens leegliep bleek dat we die mis gemist hadden. De miswijn gelukkig niet.
Als laatste kwam de pastoor met een emmer wijwater en een (rare) kwast naar buiten en begon de auto’s te zegenen. Dat was mooi om mee te maken. Natuurlijk wilden ‘de Drivers’ met hem op de foto en zo werd de pastoor opeens een fotomodel. Hij straalde!
We genoten van de ronkende motoren en alle reuring er om heem die zich voor onze neus afspeelde.
Dít terras (môma café) was er een naar ons hart. Een tafeltje wordt van achteren naar voren gehaald zodat wij weer eerste rang zaten. Bij elk glas wijn serveerden ze ‘aperitivo’ een paar kleine hapjes. Dit om onze eetlust op gang te brengen voor het diner dat pas om een uur of 8 begint.
Wij besluiten hier ook te eten. Lasagna Di Mama.. van Môma..
Met de bus terug en morgen vroeg uit de veren.
Het spektakel van de start van de ‘Mille Miglia’ willen we meemaken.
X
Morgan rit van Lucca naar Bréscia
11juni
Dat doen ze goed hier.
Een paar villa’s naast elkaar verhuren en in één gezamenlijke ruimte, souterrain, het ontbijt serveren.
Geen tijd te verliezen vandaag. Zelfs als er niks tegenzit doen we 6 uur over de rit naar Brescia. Daar blijven we dan 3 nachten en krijgt de Morgan rust.
We kiezen er niet voor om over de snelweg te gaan.
Vanuit Lucca een paar tunnels door en opeens een heel andere omgeving en landschap.
Een weg door de bergen waar zomaar een hert over kan steken, volgens de borden dan.
Bossen en bochten, Hans geniet!
Op sommige plaatsen vormen de bomen een dak boven ons hoofd.
Er wordt ergens een ereboog opgeblazen. Vast voor die hardlopers die we tegenkomen.
Waar veel bochten zijn rijden veel motoren.
Je hebt het idee dat je zacht land als je hier naar beneden valt, zo dicht bebost.
18% klimmen.
Gelukkig trekt dit beestje dat. Je oren klappen wel even dicht.
Het blijft maar klimmen.
'Serieuze pas' zegt Hans.
Het wordt weer warmer als we dalen.
Nog steeds in ons T-shirtje.
Wat hebben wij al geboft met het weer.
Het klimmen en dalen heeft bij elkaar twee uur geduurd. Het was schitterend!
Deze 'Passo delle Radici' is een toeristische attractie in Italië.
We volgen nu ‘Reggio Emilia’
Een klein dorpje verderop wordt door ons omgedoopt tot ooievaars dorp.
Overal staan ooievaars op hun nest. Mooi!
Suzzara
Hier schudden we het dorp wakker! Ojee klanten….?
Een mooie groot terras met leuke stoeltjes en felgekleurde kussentjes zag er uitnodigend uit. We willen in de schaduw, even lekker bijkomen..
‘Hier slaapt iedereen’ zei Hans en ik denk dat het waar is. Siësta zeker?
Afijn wij kregen drinken en mochten zitten waar we wilden
Het dorp was van ons..
Hans kreeg een glas warme melk en klein kannetje sterke koffie. En ik wéér chips bij de Rosé. Toen ik af ging rekenen snapte ik dat er niemand kwam. Voor dit bedrag zit je ‘stalles’ in Saint-Tropez.
Ook in de komende dorpen geen levend wezen te bekennen. Hier is Zondqg nog écht een rustdag.
Over vijven komen we aan op ons adres in Bréscia. Alles closed!
Hans ging appen en er kwam iemand. We waren moe en hadden het warm en waren toe aan een lekkere koude douche. We hebben hier met vrienden afgesproken om samen naar de Mille Miglia te gaan. Zij waren er al en stonden om de hoek met de camper. De verhuurder nam uitgebreid de de tijd om uit te leggen hoe de afstandsbedieningen werkten van dingen die wij niet gaan gebruiken bv van een hoog dakraam. Als hij het zelf niet wist ging hij zijn baas bellen. Het duurde en het duurde. Ook de kookplaat, magnetron alles alles werd uitgelegd. Ik kon het niet meer opnemen. In de badkamer zag ik een wasmachine. Is er ook zeep? Vroeg ik. Dat had ik beter niet kunnen doen… een grote kast werd opengetrokken en alle etiketten bekeken. Geen wasmiddel, dat zag ik wel maar toch.. hij weer bellen..
Uiteindelijk maakte hij aanstalten om te gaan maar niet voordat hij uitlegde waar het pasje lag voor de container en welke kleur voor welk afval was. Het is een prachtig appartement en we begrijpen het wel. Maar wij gaan hier niet koken. De koelkast en airco snappen we en dat is voldoende.
Ad en Krista kwamen met een grote koeltas met alles er in. Wijn en kaas. Dát was welkom, want wij hadden nog niets, alleen afstandsbedieningen dan.
Wat leuk om elkaar te zien en lekker lang op het balkon te zitten. Een heerlijk avondje.
In de verte vuurwerk.
We zochten nog even naar een kaarsje voor de sfeer…..
Zullen we hem even bellen?
X
Lucca
Voor ontbijt hoeven we de kamer maar over te steken.
Daar staat de Italiaanse vrouw des huizes ons al op te wachten. Ze spreekt geen woord Engels en ik maak me daar ook niet meer zo druk over. Ze is overvriendelijk en schenkt bovenmatig lekkere koffie. Een op en top gastvrouw. Goed toeven hier in ‘B&B Sosta’
‘Lets go’
Nog even door het straatje van de slager en jawel hoor, Dario is al in de running. Voorbereidingen treffen voor weer een nieuw spektakel.
De zon die schijnt en het regent, het is kermis in de hel!
Ik hou van druivenranken maar de combi met olijven bomen is prachtig. Daar tussendoor de hoge cippressen en de knalgele brem en dan weer een golf odeur van jasmijn die rijk over de muurtjes groeit en in volle bloei staat, het komt allemaal voorbij.
Dit weidse landschap is het beste te vergelijken met een Patchwork deken in de tinten lichtgeel tot donkergroen en alles wat daar tussen zit. Gemaakt door een naaister die niet goed recht kan blijven. Het resultaat is prachtig en dat telt.
Qua schoonheid verdient deze streek een dikke 9, qua rijden een 3.
Maar blijkbaar moet je toch op deze grindpaden zijn om ultiem te genieten
‘Lust je fazant’ vraagt Hans. Er steekt een parmantige fazant over stopt voor de auto draait zijn kop om om naar ons te kijken en loopt verwaand verder. ‘Je hebt geluk kwast want we hadden je kunnen hebben’
Het is de bedoeling dat we in Lucca uitkomen maar met de navigatie weet je het maar niet, die kiest zijn eigen weg.
In Samontana laten we een grindpad toch maar links liggen. Het is sowieso oppassen hier op de wegen. Hans moet vaak slalommen om de kuilen en slechte stukken te ontwijken.
Vinci, daar boven op de berg. We gaan koffie drinken en lopen naar het houten beeld van Leonardo.
Ik neem me voor om een nieuwe rozemarijnstruik te kopen als we thuis zijn. Een met net zulke zachte takjes als deze hier.
Gezien de overvloedige druiventeelt in de gebieden hier én in Frankrijk moeten we flink doordrinken.
We komen om 15.00 uur aan in Lucca. ‘Villa Elisa’ net buiten de poort van het historisch centrum. De auto staar achter het huis. We worden ontvangen met koffie in de receptie, een super modern kantoor in de tuin en een flinke tegenhanger van de Villa.
De industriële inrichting is ver doorgevoerd, mooi omdat het tot in detail klopt.
We hebben airco en maken daar nu gebruik van.
Rond 17.00 uur gaan we de stad in. Highlight’s hoeven we niet meer te zien. We gaan flaneren en leuke gezellige winkeltjes binnen. Die zijn er genoeg.
Het paard van een paardenkoets stopte bij een snoepwinkeltje en liep het portaaltje al een stukje in. De eigenaresse deed het papiertje van een snoepje en stopte het in zijn bek. Wat een slim paard en wat een leuke actie.
Een echte Italiaanse ijssalon met van die leuke ronde ramen en tafelkleedjes tot op de grond, een glasplaat voor het knoeien, en dezelfde kussentjes op de ijzeren stoeltjes.
Cafee Casali di Maraviglia’ té leuk om voorbij te lopen
Een ijskoffie gedronken en genoten van de mensen die voorbij liepen. Een jongen met rode lippenstift, een mevrouw met een getatoeëerd gezicht, een vrijgezellen feestje met a.s bruid, een geverfde teckel met grijze vlekken, er ontgaat mij niet veel.
De herinnering aan vier jaar geleden komt weer boven, toen zaten we hier op het Amphitheater in de gietende regen te kleumen onder een parasol. Nu heerlijk weer en een ‘volle bak toeristen. Niki la Rosa zorgt voor sfeervolle gitaar muziek.
Een bruidspaar komt door een boog binnen lopen. Onder applaus lopen ze het plein op en dansen op de muziek van de gitarist
Een Klein meisje trekt aandacht door midden op het plein te spelen, helemaal in haar eigen wereldje,
Wij gaan een hapje eten en naar bed. Morgen een lange rit voor de boeg.
X
Eten bij Dario Cecchini “to beef or not to beef”
9 juni
We vetrekken. Karig ontbeten Maar dat heeft een reden.
In de beneden stad is het markt en ook nog een grote ook. Wij rijden er langs.
Zie nog wel de dametjes met hun plantjes staan. Die reizen dus al die markten af.
Hoop voor hun dat ze veel verkopen, anders straks weer aan de bak.
Wij gaan rondje rijden.
Om 11.30 uur afgesproken bij de Slager. Het hoogtepunt van Panzano in Chianti.
Hans kwam dit tegen in de voorbereidingen van onze reis en heeft de route ernaar toe getrokken. En …. meteen gereserveerd, ook voor onze vrienden die ook dol enthousiast waren. Vanmiddag gaan we het samen beleven. Zin in!
Deze slager is zo beroemd dat Netflix een ‘Chef’s Table’ aflevering aan hem wijdde. In seizoen 6 is te zien hoe deze man vanwege de dood van zijn vader min of meer gedwongen werd de slagerij over te nemen. De dierenliefhebber heeft het er maar moeilijk mee, maar weet uiteindelijk zijn liefde voor dieren te verenigen met het slagersvak.
Het is bewolkt maar heerlijke temperatuur.
Nee Apollonia, wij raken niet verslaafd als je dat tenminste niet al bent met 2 a 3 glazen per dag?.
De waslijntjes hangen strak langs de muren gespannen, wasjes wapperen. Dat is Italië.
Dat rondje rijden kunnen we op onze buik schrijven. Vanwege een weg afsluiting komen we niet waar we zijn willen, of is het de bedoeling dat we dit grindpad inrijden? Kan niet waar zijn, alleen maar kuilen en grote diepe potholes.
Andere weg geprobeerd maar nee hoor! Hier moeten we in….
Voorzichtig schuifelen we de berg op, wat een weg, maar 0 zo MOOI….!!!
Na een paar barre kilometers komen we op een erf uit. Een grote hond loopt daar de boel te bewaken. Ik heb het daar niet op en bedenk dat het beest me zo te pakken heeft nu we zonder ramen rijden. Gas Hans!!!
Terug is geen optie dus verder maar. We komen twee knalrode scooters tegen. Zelfde probleem als wij. Komen er ook niet uit. Zij pakken de weg waar wij uitkomen en visa verse.
We zetten er een ander navigatiesysteem bij en gaan die volgen.
We komen ergens Hiep Hoi!
Weg van dit slechte pad. Om 11.40 komen we aan in Panzano.
En wie loopt daar? ‘Hallo Toos’ roep ik. Zo blij dat we elkaar treffen. ‘Dag Ad, fijn jullie te zien’. Wij rijden de auto naar een veilige plek en gaan gevieren even onder de bomen bijpraten. Er is veel gebeurd de afgelopen weken.
Dan …op naar de plek om te genieten van de passie voor het Toscaanse vlees.
De slagerij in een zijstraatje met een rood met wit gestreepte gevel is snel gevonden. Door een van de vele jongelui in Rood, (geen gebrek aan personeel) krijgen we meteen een glas Chianti en een broodje met soort reuzel aangeboden. Er druppelen steeds meer mensen binnen en in now time staat het straatje vol met nippende gasten.
De wijn vloeit al rijkelijk. Bij de prijs van een 8 gangen lunch is de wijn inbegrepen.
(Dit stukje niet lezen Apollonia)
De slager himself staat in de slagerij waar wij gaan eten. Zo grappig om hem in levende lijve te zien en te herkennen van de film. Iets oudere versie uiteraard maar mooie grote man met een krulsnor. We worden hartelijk en gastvrij door hem begroet en hij neemt de tijd voor een fotomomentje.
We bewonderen de enorme grote stukken vlees in de vitrine waaronder de beroemde Florentijnse T-Bone steaks.
Een meisje in ROOD brengt ons naar boven waar lange tafels klaar staan en wijst ons onze plekken aan. Er brandt een groot open vuur en op het rooster liggen al enorme hompen vlees te bakken.
Manden met Chianti, brood, glazen en borden met eigen merknaam, te koop in de shop, staan klaar.
Mensen schuiven aan. Naast ons een wijnboer uit Australië en aan de andere kant vier gezellige vrienden uit De Marken. Wij passen ons links en rechts aan en hebben een leuke klik.
En dan begint het flink heet te worden, het vuur wordt opgestookt en het bakken begint.
De jongens in ROOD serveren al het lekkere vlees uit. En lekker is het, onvoorstelbaar lekker. De opbouw is perfect, we krijgen van heel de koe, van de kop tot de staart.
Mijn filosofie is dat er niets wordt weggegooid,’ zo legt Dario uit. ‘Ik gebruik elk stukje vlees, uit respect voor zowel het dier als de Toscaanse traditionele keuken, die veel gerechten met ingewanden kent.’
Nu snappen we ook de boodschap op zijn website: Lasciate ogni speranza o voi che entrate: siete nelle mani di’ macellaio – Laat elke hoop varen, gij die hier binnentreedt: jullie zijn in handen van de slager.’
Bijgerechten van het menu zijn witte bonen in olie en geroosterde aardappels.
Wat een ongelooflijke ervaring en wat zijn we blij dit mee te mogen maken. Het was een memorabele middag.
En oh ja Apollonia, er stonden ook heel veel flessen met ijskoud bubbelwater op tafel.
Als dessert grote stukken heerlijke cake en koffie.
En een glaasje Grappa om de spijsvertering een handje te helpen.
Wij nemen afscheid van onze vrienden en klimmen de berg op naar onze B&B.
Via een kluisje, waarvan we een code toegestuurd gekregen hadden, konden we bij de sleutels van drie deuren. We kwamen binnen.
Fijne kamer met een leuk balkonnetje en twee ijzeren stoeltjes met zicht op de Morgan.
Het begint te regenen.
Wij blijven binnen, lekker cocoonen. (Lees uitbuiken).
X
