Olhão
9 maart 2024
9 maart 2024
Om 9.00 uur op pad, al aan de late kant naar mijn zin.
Heerlijk geslapen.
Het is droog
We rijden langs een sinaasappel boomgaard richting Olhão voor de zaterdag markt, een must!!!
In deze, is het weer niet van belang want de markthallen zijn overkapt en een bezienswaardigheid op zich door de prachtige architectuur van 2 pakhuizen tegenover elkaar.
In een laan met rozenkransbomen vonden we een parkeerplaats, dat ging vlotjes.
Eerst langs de boerenmarkt maar, die mensen bieden alles aan wat ze zelf verbouwen of brouwen en verdienen onze klandizie. Veel kunnen we niet kopen maar grote sinaasappelen grote tomaten en grote mandarijnen kunnen we niet laten liggen, en noten ook niet.
Helaas door de fikse regen naar binnen moeten vluchten. Daar kijken we ook onze ogen uit. Vissen die eruitzien als wurgslangen, paarse en zwarte en met namen die wij niet kennen. Prachtig om te zien en er wordt flink ingeslagen.
Omdat het maar bui-tjes zijn gaan we tussendoor buiten in een pastelaria een um galão drinken met natuurlijk een Pasta del Nata.
De Portugezen drinken hun koffie normaliter niet thuis. Een pastelaria doet ook dienst als buurthuis, hier horen ze de laatste nieuwtjes en er ligt altijd een krant voor het échte nieuws.
In de andere hal vinden we een diversiteit aan fruit en groenten en heerlijke ambachtelijke zoetigheden van de regio.
Het is contant betalen overal.
Van een prachtige struik heb ik de naam opgezocht. Het was een Echium candicans. Groene vingers -mensen kennen hem zeker.
We willen ook graag nog wat van het stadje zien. We willen een mooi kerkje in gaan, om te schuilen, als er net een begrafenis begint.
Het is rustig vanwege het weer dus zodoende kunnen we de huizen en vooral de straatkunst goed bekijken.
De witte, vierkante huizen met platte daken en een buitentrap zijn typisch Moors.
Vandaar de bijnaam Cidade Cubista (= kubistische stad).
STREETART
Deze geweldige foto's van stedelijke kunst in de Portugese stad Olhão zijn gemaakt door de wereldreizigers Thomas Adventurer en Diana Beekvelt, ook wel bekend als NOMADS ON WHEELS. Ze reisden destijds met hun VW busje door Portugal.
De auto in en naar de vissershaven op zoek naar gekleurde vissersbootjes.
Onderweg komen we de hoge Schoorstenen met ooievaarsnesten tegen.
Maar…..de enige gekleurde bootjes, en dan ook nog halve, die we gezien hebben waren plantenbakken haha…
Hier eten ze om 12.30 uur en we hebben er al even opzitten dus even googlen voor een leuk restaurantje.
Chá Chá Chá lijkt ons wel iets, alleen de naam al.
Reserveren noodzakelijk staat op hun site, dat redden we niet meer. Op de bonnefooi dan maar. Hans loopt door de straatjes er zo naar toe, onvoorstelbaar wat een postduif is die man. ‘Hier is het’ zei hij, ‘waar dan? Ik zie twee ouwe gebladderde deuren waarvan er één op een kiertje staat. Geen enkele verwijzing naar een restaurant. Om 12.30 gaat het open en klokslag waren wij er. Er zaten een paar mensen zag ik door het spleetje. Ik kreeg hoop en dat straalde ik uit waarschijnlijk. ‘We hebben niet gereserveerd’ zei ik ‘ik heb een tafel voor jullie’ zei de vriendelijke mevrouw die vanaf toen geen kwaad meer kon doen bij ons.
De lieflijke sfeervolle inrichting met rose stoeltjes, veel kussentjes en spiegels was het tegenovergestelde van wat je zou verwachten hier. Alle volgende bonnefooi-gasten werden geweigerd, hoeveel geluk kun je hebben?
Je kunt een aantal kleine gerechtjes bestellen en samen delen. Alles van verse producten en overheerlijk.
Geglasuurde Portugese tegeltjes als gebakbordjes, ook weer zo leuk.
Het was een schot in de roos.
Terug in Tavira komt de zon erdoor. We kunnen warempel een uur zonnen. Dat is ook genoeg zo voor de eerste keer. Maar wat was het lekker.
In de Ierse Pub.
De muzikanten installeren zich rond 19.30 uur. Wij zitten eerste rang met een drankje en met onze rug tegen de blauw witte tegeltjes, ‘kunnen we niet van achteren aangevallen worden’ grapt Hans.
Nu maar wachten tot ze gaan spelen. Maar dat gaat voorlopig niet gebeuren. Eerst gaan ze nog eten en dan jassen aan en naar buiten tot 21,00 uur. De zaak loopt ondertussen leeg maar er komen Engelse oudere stellen voor terug, Fisch and chips gaat goed hier. Het is niet vol maar onze hoop is gevestigd op het optreden.
Na het eerste nummer trekken mensen hun jas al aan. Wij maken het ook niet laat. Het optreden was het wachten niet waard.
De gezelligheid van de Pub wel.
Morgen schijnt de zon, wedden?
X
Typisch Tavira
8 maart 2024
Als een blok in slaap gevallen gisteren en om 8.10 uur pas wakker. Nog even lekker liggen onder het lekkere dekje en jullie reacties lezen. Zo leuk weer, vooral jullie herinneringen aan Portugal die nu weer boven komen borrelen. En ja Atske, visjes eten staat bovenaan ons lijstje hoor en we passen de datum aan Helene.
De supermarkt is net achter het restaurant waar we op kijken.
In de supermarkt even mijn draai proberen te vinden om wat basis inkopen te doen. Soms zorgen technische problemen voor wat onverwachte chaos. Nu dus bij de kassa en deze keer kon ik er niks aan doen?.
De ‘machien’ doet het niet, boodschappen weer uit de tas en terugboeken. Toen wist hij, de lange slanke Portugese knaap, het niet meer. Zuchten en nadenken..
Alles lag door elkaar nu, de wel en niet gescande boodschappen. Ik deed een stapje terug om me er niet mee te bemoeien, hij had het al moeilijk genoeg. Uiteindelijk helemáál maar opnieuw begonnen, de rij liep op. Toen het op betalen aankwam, kwam ook het volgende probleem. Er kwam geen bon uit het andere ‘machien’. Nog maar eens proberen.. we hoorden niets maar bleken toen toch betaald te hebben. Er rolde een lange kassabon uit het ‘machien’. En zo kwam alles uiteindelijk op z’n pootjes terecht en waren wij een boodschappenervaring rijker.
Ontbijten op ons gezellig overdekt terras is heerlijk, een goed begin van de dag.
We genieten van de prachtig aangelegde tuin met grote planten. Ze houden ons uit de wind en bieden beschutting.
Slimme zet om de auto te nemen voor de sightseeing in Tavira. We rijden even dwars door de kleine straatjes om een idee te krijgen van het stadje en we snuiven alvast wat steer op vanuit ons Fiatje 500.
Tavira
Beide stadsdelen zijn de moeite waard om doorheen te lopen.
We beginnen in het oude gedeelte en lopen door de kronkelige straatjes met de prachtig betegelde huizen en bekijken de daken want die zijn typerend voor Tavira. De puntdaken hebben een soort schaarconstructie waardoor de huizen in de zomer lekker koel blijven.
Ik begin een fotosessie te maken van ‘de handjes van Fatima’.
We komen ze heel veel tegen.
De handjes van Fatima verwijzen naar de dochter van Mohammed. De Moren heersten namelijk lange tijd over de Algarve, dus je ziet die invloeden nog op verschillende plekken terug. In hoefijzervormige poorten bijvoorbeeld en dus in de deurkloppers.
Traditioneel zitten er twee handjes van Fatima op de deur. Eentje is voor mannen om mee aan te kloppen, de ander voor vrouwen. Het klopje klinkt anders, zodat de bewoners wisten of er een man of vrouw op bezoek kwam. Was het een man, dan moesten de vrouwen in het huis zich bedekken.
Sinaasappelbomen hebben we al gezien en hele grote cactussen ook al.
De lucht is hier vele malen schoner is dan in Nederland dus maken we nog een gezondheidstripje ook.
Santiago Church of Igreja DE Santiago dichtbij het kasteel is de eerste kerk die we bekijken. Je betaalt hier entree voor kerkbezoeken.
We klimmen naar boven, naar Igreja de Santa Maria do Castelo. Een kerk vol geschiedenis. Het was vroeger de Grote Moskee en heeft architectonische kenmerken die verschillende historische perioden bestrijken, met de nadruk op de gotische en manuelijnse kapellen en de barokke altaarstukken. Met de aardbeving van 1755 onderging het diepgaande structurele veranderingen.
De kerk wordt grondig gerestaureerd en leek meer op een bouwplaats. We zijn benieuwd naar het eindresultaat. Moet geweldig zijn. We houden het online in de gaten. Deze kerk heeft veel indruk gemaakt.. we klimmen naar boven en voelen de warme wind bij de toren. Fijn dat het één uur is. De klok slaat op het moment dat wij er net onder staan.
Wat een genot om door de tuin te lopen die bij het kasteel hoort. Mooie uitzicht punten over de stad hier
Bij Quinito cafetaria bar hadden we geluk, niet qua tafeltje maar super uitzicht op hen die wel leuk zaten. De cappuccino met pastel de Nata was besteld en juist op het moment dat de knappe Portugees ermee aan kwam lopen kwam het meest perfecte tafeltje vrij, wat een gelukstreffer! Ik er op af met de knappe Portugees achter mij aan. De aller aller lekkerste Pastel de Nata ooit op. Krákend vers, écht krakend hé? De zon komt erdoor, wat kunnen we dat goed hebben.
Bliep, een telefoontje van onze vriendin. Ze heeft een Fado avond op onze naam gereserveerd voor volgende week vrijdag. Daar zijn we alleen maar dankbaar voor. Zij kent Tavira op haar duimpje en heeft verstand van Fado?
We lopen de trappen op en horen muziek komen uit de Misericórdia-kerk.
Hier kun je een Fado-optreden bezoeken hebben we gelezen. Doen?
Het regent en waar kun je beter schuilen?
We kopen kaartjes en reserveren plaatsen.
Dit is echt een perfecte introductie tot de muziekstijl, want je krijgt ook uitleg over de Portugese gitaar en de liederen.
Twee oudere heren spelen gitaar en één van hen vertelt in meerdere talen over Fado. Een dame zingt de liederen. We kopen kaartjes en gaan alvast zitten genieten van de klanken uit de boxen. Het live optreden begint om 15.15 uur. De kaarsjes worden aangestoken en de dikke roodfluwelen gordijnen dichtgeschoven. Een glitterjurk dame komt binnen, haar naam is Helena en ze kan prachtig zingen. We hebben er erg van genoten!
Het goot toen we buiten kwamen dus snel een cocktailbar in. Ook errug… !!
Blijft apart om mezelf limonade te horen bestellen. Ik ben van de wijntjes af omdat ik er niet meer tegen kan. Nooit verwacht dat het me zo makkelijk af zou gaan. Er zijn heel veel andere lekkere drankjes gelukkig.
Het weer mag dan wel tegenwerken, maar gelukkig vinden we een plekje bij Fusion.
Heerlijk gegeten Cataplana met inktvis en voor Hans Tonijn.
Ondertussen is Tavira veranderd in een waterparadijs. Het water gutst door de straten. We gaan snel naar huis.
Het was een prachtige dag met veel eerste indrukken. Het bevalt ons wel hier.
x
Portugal
7 maart 2024
Helemaal onverwacht boeken wij een reisje naar Portugal.
Toen het op ons pad kwam hoorde ik het stemmetje van een vriendin ‘als er iets leuks op je pad komt moet je het pakken’ nou als dit niet ‘iets leuks’ is?
We weten niets van Portugal en de Algarve.
Lissabon en Porto staan ons nog wel goed bij, daar hebben we genoten - vooral van de Fado.
We gaan ons inlezen en op zoek naar een Fado-optreden een deze dagen. Spannend!
We vliegen vanuit Eindhoven.
Parkeren is geregeld via ‘SchippersStop in Oers’.
De auto is gehuurd en ons bedje is gespreid in Tavira. Daar blijven we 10 dagen.
Ook nieuw voor ons. In principe kun je ons scharen onder de noemer zigeuners, altijd rondtrekkend, rusteloos en nieuwsgierig van aard.
We willen niks missen.
We gaan het beleven.
Het was lastig inpakken deze keer. Allebei één trolley en volgens de verwachting wisselend weer. Dus een badpak en een warme trui en alles wat daar tussen zit is ingepakt. Voordeel van een huis is dat je tussendoor even een wasje kunt doen, ook nieuw voor ons.
Tijdens het wachten op de shuttlebus raakten we aan de praat met andere reizigers. Hij vroeg ‘waar komen jullie vandaan’ Halsteren zeiden wij ‘Oh Halsteren dat ken ik goed zei hij, Levi Dekkers, zegt jullie dat iets’?
‘Dat is onze zoon‘ zeiden we verbaasd. Toen was het zijn beurt om met ogen, groot van ongeloof naar ons te staren. Blijken die twee veel met elkaar samen te werken en elkaar net nog aan de lijn gehad te hebben. Wat een bijzonder toeval!
Wij hadden ook meteen een klik en hebben totdat we instapten in het vliegtuig gezellig met elkaar aan de koffie gezeten. Zij gaan ook naar Tavira. Het is altijd leuk om onverwachte connecties te ontdekken, vooral als het gaat om mensen die met onze zoon hebben samengewerkt. Wie weet, misschien komen we elkaar nog eens tegen in Tavira. Een kleinere wereld dan je zou denken!
Vlotte vliegreis met gedownloade films, de tijd vloog voorbij en gaat
ook een uur terug dus rond kwart voor acht landen we op Faro.
De winkels zijn dan dicht.
Bij aankomst worden we overvallen door een stevige wind, een hele uitdaging bij het uitstappen om met de koffer van de trap af te gaan als je hier niet op voorbereid bent.
Auto ophalen en naar Urbanização Nora Velha, ons appartement voor de komende dagen.
We werden hartelijk ontvangen door José, onze host, en hebben duidelijke uitleg gekregen.
Dit wordt genieten van al het moois in dit prachtige park, alles is werkelijk schitterend.
Gezellig nog even in het Nora Velha Café geproost op een geslaagde aankomst.
Laat het avontuur maar beginnen!
nu lekker slapen.
x
Midden Nederland toer
6 september
Ja Atske, dit lekkere weertje stimuleert om de Morgan te pakken.
We zijn één met de natuur voelen de wind en ruiken de bomen en het gras.
Maar daar weten jullie alles van.
Op het ontbijtbuffet staat een karaf met écht Veluws water, hoezo chauvinisme?
Buiten aan de gevel zien we later een banier hangen met dezelfde tekst ‘écht Veluws water’ het zal wat zijn…
Grappig, alle gasten in dit hotel lijken weggelopen te zijn uit een schilderij van Marius. Karakterkoppen, zegt iets over de leeftijdsgrens hier.
Op naar Zwolle. De weg gaat door bossen en heide. De heide komt al voorzichtig in bloei. Nog een paar weken dan breekt een nieuw seizoen aan en zal het hier paars kleuren.
Museum De Fundatie en Kasteel ‘t Nijenhuis en beeldentuin staan op het programma.
Het is 10.00 uur en al flink warm. Het blijft voorlopig nog even zo.
Fijn nazomeren heet dat.
De omgeving hier is prachtig! Wat zullen jullie hier mooie ritjes kunnen maken Il. En wij volgend jaar ook weer. Iets om ons op te verheugen.
Het Hanzestadje Hattem laten we even links liggen om te genieten van de
mooie stulpjes hier met een hoog rieten daken gehalte.
‘De Lastpost’ prijkt op een van de panden.
Dat doet me beseffen dat het ook ‘werk’ is om zoiets groots te bezitten.
De glanzende koepel ‘het Ei’ komt in beeld.
Om de hoek een rij studenten met rode shirts aan, lijkt wel de rij voor het Anne Frankhuis. We zagen de bui al hangen.
Dan eerst maar parkeren.
Toen we terugkwamen konden we tot onze verrassing zo doorlopen. Waar zijn de jongelui gebleven?
Die zijn met een spel bezig’ zij de suppoost, ‘en zwerven ergens door de stad’
De hele expositie kon ons niet zo boeien.
Het gebouw daarentegen wel. Bij elke trap die je opklimt krijg je een mooi doorkijkje op de stad Zwolle en De Peperbus.
De glinsterende opbouw -Ei- kan ook weer verwijderd worden.
Momenteel is het het gebouw van De Fundatie het meest markante gebouw van de stad!
We klimmen eerst naar de bovenste laag, staan in de koepel. Een groot contrast met de rechte muren in het originele museum. Hier in een van die grote ellipsvormig zalen wordt een groot schilderij op de wand geprojecteerd.
Leiko Ikemura experimenteert al haar hele leven met nieuwe technieken en materialen. Het is dáárom zo onrustig vond ik.
Ze kreeg een groot podium door het hele museum. Jammer als het je dan niet aanspreekt.
Woonboot met de naam’ ‘Soli Deo Gloria-alleen aan God de eer’.
Wat ons dan wél weer aansprak was de Pop-up monumentenwinkel in een klein dwarsstraatje.
En daar zaten ze:
De Wanboffers
Deze zelfverkozen familie van naïeven, niet trendgevoeliger en gebutsten runt al jaren met verve en flair hun eigen variété café en het belendende levendige kerkhof ergens in het grootste Randland.
Leuke gesprekken gehad en de wereld weer eens van de andere kant bekeken.
Meer galerietjes in dit straatje.
Ik mocht even op een bankje mijn kinder puntzak friet opeten terwijl Hans binnen was.
In gesprek gekomen met de kunstenaar die hier binnen hangt, althans zijn werk.
Ik vertelde over Marius en hij keek alsof hij water zag branden.
Nooit van gehoord en dat praktisch om de hoek. Leven die kunstenaars onder een steen?
Op weg naar kasteel ‘t Nijenhuis in Wijhe, onderdeel van museum De Fundatie.
PRACHTIG, PRACHTIG!Grote meesters waren te bewonderen.
Binnenkijken in een heus kasteel is op zich ook al een feestje. En mooi was het!
Even uitrusten onder de mega tulpenboom. Het is te warm om rond te lopen en vanuit deze witte stoeltjes hier hebben we vrij zicht op de mooie beelden
De boom is zo groot dat het kasteel erbij in het niet valt.
We besluiten door het bos te lopen vanwege de hitte.
Langs het water, groen van eendenkroos.
We lopen een leuk houten ophaalbruggetje over en onderweg komen we de beelden tegen onder andere ‘het gevecht van twee paarden’.
Volgende bruggetje over om in een écht donker bos te komen. Hier is het cool en koel.
We horen een specht en zien mega elfenbanken.
We namen aan dat het ook kunst was maar, sorry, daar was het te mooi voor. Dit is
puur natuur.
Dit was dus een brug te ver.
Opeens stonden we voor een gesloten hek en toen pas hadden we door dat we al een tijdje geen beelden meer gezien hadden.Omkeren en terug maar ….
Bomen zijn de beste beschutting tegen de zon en deze wandeling was een prima keuze. De beeldenkomen écht allemaal goed tot hun recht In deze kasteeltuin.
We drinken nog wat en gaan verder.
We steken de IJssel over met het pontje. ‘Is dit een Aston Martin? vraagt de kapitein.
‘Nee beste man, zoveel geld heb ik niet’ zegt Hans.
Op de dijk langs de IJssel richting Deventer.
Fijn bochtenwerk hier.
Hans herkent het nog van zijn motorstages en terwijl hij het vertelt komen ze eraan hoor ‘de jongens’ op hun motoren. Ze gaan
plat……!
Restaurant Klein Hartenstein in Oosterbeek is een prachtige stop voordat we op huis aan gaan.
Heerlijk eten en leuke bediening.
Als ze beginnen met ‘u mag zelf een tafeltje uitzoeken’ kan het bij mij al niet meer stuk..
‘Bent u allergisch of heeft u een dieet’ hoorden we vervolgens vragen.
Het is een standaard vraag en onze buurman antwoordde erop ‘ik mag geen suiker’ de ober schrok duidelijk ‘helemaal niet?’ vroeg hij daarop nog eens. ‘Nee alles suikervrij’ zei de man. ‘Zal ik alvast wat te drinken brengen’ vroeg het obertje daarna. ‘Voor mijn vrouw een bruis water en voor mij een Colaatje’.
Ik heb even snel gegoogeld en kwam op een glas van 250 ml uit op 7 suikerklontjes.
De ober hield zijn gezicht in de plooi en bracht de drankjes. ‘Aub een water voor mevrouw en een cólaatje voor
meneer’.
De man keek triomfantelijk. Zonder SUIKER kan het leven nog best leuk zijn, toch?
De files zijn opgelost en wij rijden de snelste weg naar huis.
Het waren ‘prikkelarme’ dagen.
Dit gevoel proberen we vast te houden tot een volgend reisje.
Tot gauw, hoop ik
x
Op de Veluwe
5 september
Een spontaan tweedaags reisje.
Dat noem ik vitamientjes
Even weg uit je gebruikelijke dagindeling, geen omkijken naar het huishouden, optimale ontspanning.
Voor mij / ons is dat weg met de Morgan.
Niet helemaal -zo de wind waait-
Nee, Harderwijk staat op ons verlanglijstje.
We zijn 12 jaar geleden al gevallen voor het werk van Marius van Dokkum zonder dat we ooit van hem gehoord hadden.
Mijn talentvolle zus schilderde toen het schilderij ‘knuffel’ voor ons als geschenk voor de komst van ons eerste kleinkind.
Het moest ONS voorstellen als een lieve tevreden opa en oma.
De Oma met rode nagels had iets humoristisch.
Sindsdien ben ik enthousiast over deze stijl, te vergelijken met de professionele illustrator Norman Rockwell, hij maakte honderden voorpagina's voor de "Saturday Evening Post"
Maar kom, Marius is Marius en uniek.
Hij is de enige levende Nederlandse kunstenaar met een eigen museum om zijn werk permanent te tonen.
Tot Giessen pakken we de snelweg. Onderweg even peptalk gehouden met een Engelsman in een meer dan 100 jarige oldtimer. Hij kwam naast ons rijden.
Hij zat rechts en ik links dus…
‘Where are you going’ vroeg hij.
‘Harderwijk’ zei ik, en nog eens ‘Har-der-wijk!’
‘Wat in vredesnaam is Harderwijk?’ zag ik hem denken..
Even reden we nog samen op toen gaf hij gas en zwaaide…
Bij Giessen-Ouderkerk gaan we binnendoor
Deze plek bruist van cultuur.
Oude ansigtkaarten- sfeer.
Om deze authentieke dorpjes goed te bewonderen moet je eigenlijk wandelen of fietsen.
30 km is al te hard om aan twee kanten al die leuke boerderijtjes te zien.
Waterschap Rivierenland
Wilgen langs de waterkant
Treurwilgen en schapenkoppen in de keurige typisch Nederlands tuinen met die strakke hagen er om heen.
Wat wonen de mensen hier mooi. Óp een dijk of ónder aan de dijk of áán het water met een bruggetje vóór de deur.
Hier wapperen nog wasjes.
Over de dijk bij Culemborg rijden is ook weer zó mooi.
En dan…. met het pontje over.
In Wijk bij Duurstede drinken we koffie op het pleintje met uitzicht op de De Grote kerk, eengotische pseudobasiliek met onvoltooid gebleven toren.
Dwars over de Utrechtse heuvelrug.
We passeren de mooi onderhouden Kastelen en Buitenplaatsen.
Aan onze linkerkant ligt Villa 't Stort.
Het huis dat in 2005 door de NOS zelfs gebruikt werd als het officiële huis van Sinterklaas.
In Harderwijk snel een parking gevonden.
Even oversteken op de regenboog zebra en we staan midden in het centrum.
In de Academiestraat vinden we het Stadsmuseum Harderwijk en hier bevindt zich, in de voormalige snijkamer van de voormalige Universiteit, het museum van Marius van Dokkum.
Om 14.00 uur kunnen we het moois gaan aanschouwen. Wat Marius goed doet, maar waar ik te weinig geduld voor heb, is bij ieder schilderij een zeer uitgebreid verhaal vertellen waardoor je alle details én de dubbele betekenis te horen krijgt.
Interessant, dat wel…
We genoten op zolder nog van de film.
Daarna snel terras op en bubbel watertje besteld met bitterballen ipv late lunch.
Het is heet.
Maar we kunnen weer iets wegstrepen van ons Bucket lijstje. Het was zeer de moeite waard.
Op naar Vierhouten
Hotel Vossenberg.
‘Onze bijzondere ‘comfort’ kamers brengen de natuur van buiten naar binnen. In deze speciaal ontworpen kamers kunt u namelijk vanuit uw bed al genieten van al het moois dat de Veluwe te bieden heeft’
Wij hebben de HERTEN kamer, kan niet missen. We volgen de afdrukken van hertenhoeven naar de deur met het grote hert. Ook herten op het behang achter ons bed. Op zich grappig al die verschillende poot afdrukken in de gang. Door het extra stapelbed komt het buitengevoel niet helemaal naar binnen bij ons.
Eten doen we bij Restaurant Tante Sjaan met mooi uitzicht op de driesprong van Vierhouten.
x
Morgan en MG tour door de Champagnestreek ‘ La Vie est Belle ’
26 augustus
Goede bedden hier in het Kyriad hotel. We waren hier al eens eerder.
Het super ontbijtbuffet met vers sinaasappelsap was blijven hangen.
Charleville is een mooie stad, daar willen we nog graag iets meer van zien.
Wandelen kan ook geen kwaad overigens.
En hoeveel geluk kun je hebben als het dan ook nog markt én Braderie is.
Ik heb bijna schoenen én bijna een jurk gekocht. Het zouden impulsieve aankopen zijn waar ik over het algemeen spijt van krijg.
In de markthal is de verleiding ook groot om die mooie tomaten-in-alle- kleuren niet te kopen, of die lekkere geitenkaasjes. Om maar niet te spreken over die Mirabelle en Reine Claude pruimen, het water liep me in de mond. Prachtig gesneden rosbief, hou maar op, té lekker allemaal!
Hans wil ons degrote poppenspeler noglaten zien.
Le Grand Marionnettiste is een van de beroemdste trekpleisters van Charleville.
Een Monumentale automaatklok is ingebed in de gevel van het International Puppet Institute. Van 10.00 tot 21.00 uur presenteert de Grote Poppenspeler een Ardense legende – De Vier zonen van Aymon – in een reeks van 12 taferelen. Op het hele uur, na de 3 slagen en de openingsmuziek, geeft de Grote Poppenspeler de tijd aan. De gordijnen gaan open en de eerste instelling verschijnt. De poppenspeler vertelt je het verhaal terwijl zijn handen de marionetten bedienen. De show eindigt met een slotmuziek en het sluiten van het gordijn. Enkele minuten na de show wordt alles automatisch gereorganiseerd om het volgende uur weer operationeel te zijn. De zeer indrukwekkende machinerie is zichtbaar vanuit het Ardennenmuseum. De ogen van de Grote Poppenspeler dwalen ononderbroken over het museumterrein door een zeer langzame rotatie van zijn hoofd.
We hebben dit een paar jaar geleden in werking gezien, heel bijzonder.
En dan snel uitchecken, koffer opbinden en óp naar Vaux-en-Dieulet.
Sonja en Kees gaan de lunch voor ons verzorgen.
We durfden het voor te stellen omdat in dit prachtige gebied Champagne-Ardennen geen horecagelegenheden te vinden zijn.
Sonja reageerden meteen heel enthousiast. ‘Alles kan’ zei ze aan de telefoon. ‘Zeg maar met hoeveel mensen en wanneer, wij verheugen ons er op’
Hoe aardig is dat?
Zij wonen half-half in Frankrijk en in Nederland. Verbouwen in Frankrijk groenten voor eigen gebruik en tegenwoordig verdiept Sonja zich ook in kruidengeneeskunde. Een interessante opleiding waar ze letterlijk en figuurlijk de vruchten van plukt.
Piepkleine dorpjes onderweg maar vooral veel glooiende heuvels in het kleurenpalet groen. De witte dikbillen doen het goed tegen deze achtergrond.
Meer moet het niet zijn….de natuur is prachtig.
Behalve….onze vrolijk gekleurde cabrioletjes dan, die spannen de kroon.
Het is perfect weer, droog met tussen de wolken door zon.
‘We krijgen hulp van boven Sonja’ Er verschijnt een gouden randje om een wolk.
Zo mooi hier..! Een enkele tegenligger stopt en zwaait. Ik steek mijn selfie stick in de lucht en probeer wat mooie plaatjes te schieten van de MG,s voor ons.
Om 12.45 uur arriveren we bij Sonja en Kees. Ze stonden ons al op te wachten voor het huis. Altijd een feestje om hier aan te komen.
Onmiddellijk knalde de champagne en schrokken waarschijnlijke alle 62 dorpelingen wakker. Niks aan de hand, wij zijn het maar.
We worden gewoon allerhartelijkst ontvangen hier bij mijn familie.
Stoeltjes niet nodig. Drie leuke zitjes stonden al gedekt met fleurige tafelkleedjes. En na de bubbels met kaas soesjes kwamen er mooie bordjes op tafel. De rauwe bietensalade met gekarameliseerde uien, kaas, pijnboompitjes en natuurlijk eetbare bloemetjes was verrassend lekker. Fijne Franse producten op een plate met lekker vers Frans stokbrood en bijpassende wijnen, niet te versmaden. Nog een toetje met verse ananas. Het was subliem.
Natuurlijk liet Sonja haar trots, de groenten en kruidentuin zien. Verbazing bij ons over de uit de kluiten gegroeide producten. Ze heeft niet alleen maar groene vingers maar af en toe ook groene tenen vertelde ze, dat is het geheim.
Nog een rondleiding door het huis met de schilderijen en uitleg op de kruidenzolder-haar nieuwe-passie. We zijn er nog een stukje wijzer van geworden ook.
Voldaan en helemaal ZEN vertrokken we.
Dank je wel Sonja en Kees.
Ik begin te vergroeien met de leren kuipstoeltjes van de Morgan. Passen perfect om ons heen. Om dagen in vol te kunnen houden. En dat doen we dan ook regelmatig. ‘Rij maar door naar Frankrijk’ zeg ik vaak als we een ritje in de buurt maken.
Blij dat het er weer van gekomen is.
Nu nog een paar uurtjes en deze mini vakantie zit er op.
De verrassende hotelletjes, leuke stops, bijzondere spontane ontmoetingen, champagne, schitterende routes, en natuurlijk de mooie afsluiting in de tuin.
Het was genieten, zowel met onze ogen als met onze smaakpapillen.
Rob en Carla, Kees en Ineke, Wim en Annelies en Carlo en Hélène super bedankt, het was ontzettend gezellig met jullie.
En Hans, wij gaan lekker nagenieten bij een glaasje Champagne, dat heb je wel verdiend!
X
Dank je wel beste meelees vrienden. Was weer gezellig dat jullie erbij waren.
La Vie est Belle
Dag 4 La Vie est Belle
25 augustus
Toen ik mijn luiken vanmorgen opengooiden stond heel de club al buiten.
Carla is tot de ontdekking gekomen dat de huispoes Nederlands verstaat.
Geen idee wat ze haar verteld heeft maar ze is niet bij haar weg te slaan.
Aan het ontbijt zijn we rustig, dankbaar voor de eitjes van de buurkippen.
Zó vers, dat proef je!
Tijd om te gaan. Koffer vastsjorren en afscheid nemen.
Raynalde en zijn vrouw vonden ons leuk gezelschap en dat vinden wij zelf ook.
We zijn gelijkgestemd en weten de fijne dingen van het leven te waarderen.
We worden uitgezwaaid.
Wat was dit een heerlijk adres.
25 graden wordt ons beloofd én ook champagne proeven.
Er is genoeg als, we zo om ons heen kijken.
Als bewijs maken we een foto van de groep bij deze wijnvelden.
En dan… in Hautvillers, toch de bakermat van de champagne, komt het er van.
In plaats van koffie bestel ik een Rosé Champagne. Goddelijk!
Als je door de straten en steegjes van Hautvillers loopt, merk je de vele smeedijzeren borden op de gevels van de huizen op. In vroegere tijden wezen zij op het beroep van de bewoners. Nu zijn ze vooral decoratief.
We hebben de tijd maar automatisch kijk je toch op de klok.
Zelfs de grote wijzer was een druiventros.
Overal bloemen en keurig onderhouden perken.
Van dit stadje gaat een waanzinnige charme uit.
Voor een échte proeverij moeten we een eindje rijden.
Onaangekondigd trekken we aan de bel bij CHAMPAGNE HENRI CHAUVET.
Dit Champagnehuis is gevestigd in het dorpje Rilly-la-Montagne, in het hart van de Champagne wijngaarden van de Montagne de Reims.
Het miezert al een tijdje dus dubbel blij dat Henry ons wil ontvangen.
Hij was direct beschikbaar en sprak perfect Engels.
In zijn boutique waar de Proeverijen plaatsvinden, liet hij ons kennismaken met het assortiment van de kaart. Moeilijk kiezen, allemaal lekker.
Henri Chauvet nodigt ons daarna uit om de oude gewelfde kelders te bezoeken.
Deze volgorde is niet erg logisch gezien het aantal trappen naar beneden, na 4 glaasjes Champagne.
Maar het is een aanrader.
Een wereld op zich hier onder de grond.
Henri vertelt gepassioneerd over het hele proces.
Hij bottelt 73000 flessen per jaar, dat is zijn quotum.
2023 wordt een goed Champagnejaar, er zullen veel druiven blijven hangen voor de vogels.
Uiteraard een aantal doosjes aangeschaft, mogen bij Wim in de auto.
Nu laten we ‘De Champagne’ écht achter ons.
We rijden op een boulanger en kopen daar een lekker broodje. Lunch is er bij ingeschoten.
Vervolgens gaat de route richting Charleville en we komen weer in boerengehuchtjes met onafgewerkte huizen met scheve luiken en oude golfplaten terecht. Verveloos tot en met en hekwerken van geroest ijzer.
Wel grote fruitbomen in de tuin en koeien in de wei en Mistletoe in de bomen.
In dit gebied worden veel bomen gekapt omdat de ze groei van anderen bomen in de weg staan. Zo kunnen de jonge bomen zich beter ontwikkelen. Straks weer een gezond bos met sterke stormvaste bomen.
Ons hotel, Kyriad, ligt op 500 meter lopen van het centrum.
Het is al over zessen dus snel in de benen en de stad in.
Het Garden Ice Cafe op de mooie markt heeft plaats voor tien.
Binnen in de luxe spiegel zaal waardoor het lijkt alsof we heel het restaurant bezet houden.
We eten veel te veel en te lekker. Een pavlova als dessert, wie kan dat weerstaan?
Vooruit…. uitbuiken op de kamer dan maar, het is sowieso de hoogste tijd.
Morgen vroeg weer op, het is vakantie tenslotte.
Dag 3 La Vie est Belle
24 aug
Gewekt door de haan van de buren
Typisch Frans ontbijt met kraakvers stokbrood en jam van de mirabellen of reine Claude, beide volgens familierecept.
Een kakelvers gebakken eitje en croissants.
De mannen gaan, als vanouds weer bij elkaar zitten. Carlo geeft het op. Hij wil graag om en om, man-vrouw-man-vrouw enz… maar het wil niet lukken.
Heerlijk geslapen in de appelgroene kamer met het blauwe novilon op de vloer. Een grote badkamer en goed bed. We blijven hier nog een nachtje dus we kunnen vertrekken zonder koffer.
Instappen en gaan, langs de weg met de jagersstoelen oftewel Hoogzits.
Het waait
Zonnebloemenvelden duiken af en toe op vandaag, dit om vooral niet te vergeten dat we in Frankrijk zijn.
Op het programma staat een bezoek aan Provins gepland.
Toevalstreffer onderweg.
Abdij van Onze Lieve Vrouw van de kluizenaar
Een spierwit grindpad liep om middeleeuwse gebouwen heen.
Wij volgden het tot aan de mooie poorten en reden daar brutaalweg naar binnen.
Hier komen onze bolides het mooist tot hun recht.
Een tuinman, dachten we, was het gras aan het maaien. Hij kwam op ons af en overlegde even met Hans. We konden, als we wilden, een korte rondleiding krijgen. ‘Nou graag!’
De deur van een Serre ging open en dat was al een kadootje. Natuurlijk vergane glorie maar ik houd nu eenmaal van dat sleetse. Terwijl hij uitleg gaf over de Crypte waar hij een nieuwe vloer op gelegd had (werk genoeg hier) schiet ik ondertussen foto’s van het woongedeelte dat nog helemaal authentiek is en waar hij al 23 jaar in zijn eentje woont.
Weer terug buiten pakte hij zijn camera en begon ónze auto’s te fotograferen. Zo hebben we allebei ons geluksmomentje van de dag te pakken.
Een mooi filmpje gevonden over:
De abdij van Reclus,
FILM ABBAYE NOTRE DAME DU RECLUS
Hier geen grote champagnehuizen maar kaal moerasgebied met enorme vergezichten.
SéZanne, een serieuze stad met leuke winkels rijden we door.
In Provinswe helemaal naar ‘de bovenstad’. Kilometers van te voren was de grote koepel van de Collegiate Saint-Quiriace al zichtbaar omdat het gebied rond deze stad vrij vlak is en de kerk op het hoogste punt gebouwd is.
De voorspelde regen blijft uit.
Totdat ……..we onze bestelling doorgegeven hadden. We zaten net in een super leuke brocante tuin toen de lucht opeens groen werd en de Fransen hun terrassen af gingen breken. Voor alle zekerheid ben ik even binnen gaan kijken en warempel daar was plaats voor 10. Moeiteloos hebben we daar anderhalf uur, tussen de koopwaar alla ‘Prullenkast’ gezeten. Het eten smaakte prima en met zo’n gezelschap kent gezelligheid geen tijd.
Het plein was leeg toen we weer buiten kwamen. De temperatuur iets gezakt en alles lekker opgefrist.
We wandelen naar de Collegiate Saint-Quiriace, het meest in het oog springende monument. Deze 12e-eeuwse, nu grotendeels gotische kerk, is nooit volledig gerealiseerd. Zowel de qua architectuur opvallende buitenzijde als de binnenzijde met stijlen en ornamenten uit verschillende tijden zijn de moeite waard om te bekijken.
We lopen terug langs de voormalige 12e-eeuwse donjon, de César-toren. Deze enige bekende achthoekige donjon met een vierkante basis, deed ooit dienst als gevangenis en werd vroeger wel "Koningstoren", "Bruto Toren", "Gevangenentoren” genoemd.
We hadden graag nog wat meer willen bekijken in dit mooie stadje maar de donkere wolken die op kwamen zetten riepen ons terug naar de parkeerplaats waar we precies op tijd onder ons kapje zaten voordat de bui echt losbarstte.
Deze avond ga ik niet snel vergeten.
Om 17.15 uur komen we thuis aan. Zo voelt het, we voelen ons helemaal thuis in het gemoedelijk sfeertje van deze ‘Logis’.
De heerlijke luchten die we opsnuiven nog voordat we binnen zijn beloven veel goeds.
De 2 tafels zijn weer gedekt. Een bonte om te aperitieven en de sjieke om te dineren.
Het enige wat óns nog te doen staat is een keer opstaan en gaan verzitten.
En daar gebeurt het… iemand vraagt ‘Carlo, waar mag ik gaan zitten? ‘Daar’ wijst Carlo. ‘En ik, vraag ik. ‘Daar’ wijst hij weer. Door dit redelijk strenge optreden krijgt hij het voor elkaar om een om-en-om schikking te krijgen. Hij blij, wij blij.
Op een gegeven moment vraagt Helene het woord. Of het mogelijk is dat echtparen voortaan toch dichter bij elkaar kunnen zitten. Zodat er niet, zoals nu, van de ene kant naar de andere kant van de tafel geroepen hoeft te worden. ‘Arme Carlo, daar gá je weer…!
Er werd flink gelachen aan de witte tafel en dat komt omdat we aan de bonte tafel al ingedronken hadden.
Aan de witte tafel kregen we salade met stokbrood en gesmolten kaas, Lamsvlees met groenten en appel plaattaart met ijs en slagroom na.
Ik werd even naar buiten geroepen. De eigenaar vond het maar spannend en keek een beetje benauwd. Zíjn poes was op ónze Morgan gaan liggen en lag er zó relaxed bij. Of ik dat wel goed vond? ‘Ofcourse beste Raynalde, waar vind je een Poes met zo’n verfijnde goede smaak?’ Hij glunderde!
Maar de toon van de avond was gezet. Op een gegeven moment waren we al zover dat we een pleintje zouden gaan zoeken waar Hans dan op zijn mondharmonica gaat spelen en wij met de pet rond gaan en als dat niet genoeg oplevert gooien we die verfijnde Poes in strijd. Als wij niet rijk worden?????.
Het was een bonte avond met ouderwets plezier.
Morgen ontbijt aan de bonte tafel.
Dan krijgt de poes een rotsch… en vertrekken we van hier.
x
